śmianie się w sytuacjach stresowych

[aleksandra0619]

Zawsze jak się stresuję, to im więcej stresu tym więcej się śmieję i nie potrafię tego kontrolować. Po prostu wybucham śmiechem Słyszałam, że niektórzy tak mają ale u nikogo jeszcze nie zauważyłam. A wam się tak zdarza?

[trash]

Tak. Może nie koniecznie ten śmiech jest wprost proporcjonalny do stresu, ale bardzo często nawet w naprawdę stresujących sytuacjach trudno mi się pohamować i opanowałem już chyba wszelkie techniki zagryzania ust/krzywienia się na wszystkie strony/robienia dziwnych grymasów/robienia wdechów po to żeby ten zasrany uśmiech zdjąć z twarzy/powstrzymać się przed głośnym śmiechem. W wielu sytuacjach miałem przez to nieprzyjemności np : kierownik daje mi reprymendę a ja oczywiście uśmieszek na twarzy, stwierdził że na dokładkę jeszcze go lekceważę, ktoś mi grozi opieprza mnie na prawdę ostro a ja się śmieję (a nie chcę). Kij wie może to jakieś przystosowanie ewolucyjne

[masterblaster]

To chyba ukrywanie się pod 'maską'. Zasłona aby nikt nie mógł dostrzec co naprawdę czuję, jaki jestem. Automatyczny odruch w sytuacji z poczuciem jakiegoś zagrożenia, niepewności..

[kertoip]

Mam podobnie :-D Zauważyłem, że w sytuacjach stresowych spowodowanych fobią w ogóle się nie śmieje. Np. gdy idę do supermarketu albo muszę się z kimś spotkać w centrum miasta to stres jest ogromny ale się nie śmieje. Gorzej jeśli mam jakiś egzamin lub tak jak kolega wyżej dostaję opieprz od kogoś np. w pracy. Wtedy naprawdę bardzo trudno mi powstrzymać się od śmiechu. Krzywię się, kulę, rozglądam w około i wyglądam pewnie bardzo dziwnie :-D

[Zasió]

No proszę, jakie ancymonki.

[Luna]

Też tak mam czasami. W sytuacjach stresowych zdarza się, że mam ochotę uśmiechać się albo śmiać. Taka dziwna reakcja nerwowa. Kiedyś w dzieciństwie koleżanka się na mnie wściekła, bo zaczęłam chichotać, kiedy ona się uderzyła - oczywiście nie było mi wtedy do śmiechu, sama się przestraszyłam jej upadkiem i to był sposób na odreagowanie.

Wojciech Cejrowski też o tym pisał, chyba w książce "Podróżnik WC". Nawet przytoczył przykład jakiejś głupiej sytuacji, kiedy wybuchnął nerwowym śmiechem.

[masterblaster]

Czasem może się to okazać przydatna umiejętność. Raz np. byłem świadkiem sprzeczki kolegów ze szkoły średniej, w około stała grupa gapiów, doszło do szarpaniny i wymiany ciosów, zapowiadała się między nimi poważna bijatyka, atmosfera gęsta i napięta, każdy z nich gotowy do ataku ale mieli jakąś chwilę zawahania jeszcze i przez moment tylko stali z przygotowanymi pięściami warcząc na siebie i czekając na pretekst. Wtedy odwracając własną uwagę od przerażenia, wpatrując się pobłażliwie w 'zawodnika' o niewątpliwej fizycznej przewadze, zacząłem uśmiechać się i cicho chichotać jakby uznając całe zajście za żart. Atmosfera momentalnie rozładowała się, nikt nie miał do nikogo dalszych pretensji, tylko na mnie patrzyli z jakimś zdziwieniem.

Paradoksalnie bywa, że w trudnych nagłych sytuacjach (może wtedy gdy nie chodzi bezpośrednio o mnie?), gdy inni tkwią w szoku lub dezorientacji - wtedy potrafię wykazać opanowanie, spokój i przytomność umysłu.

[aleksandra0619]

No to widzę, że sporo osób tak ma też głównie w podobnych sytuacjach się śmieję. A może macie jeszcze jakieś inne nietypowe reakcje?

Paradoksalnie bywa, że w trudnych nagłych sytuacjach (może wtedy gdy nie chodzi bezpośrednio o mnie?), gdy inni tkwią w szoku lub dezorientacji - wtedy potrafię wykazać opanowanie, spokój i przytomność umysłu.

Ja też

[ananas filozoficzny]

Ja mam usmiechanie.
To nie pomaga. Taki usmiech pełen napięcia.

[Rihuan]

Bywa to dość... niewygodne. Aż mi się przypomniała sytuacja kiedy jechałem windą na czwarte piętro z trzema innymi osobami...
Prawie zawsze wybieram schody kiedy a) ktoś czeka na windę i mam kilka sekund na podjęcie decyzji, b) nie ma jej "pod ręką" i muszę czekać na nią kilkanaście sekund zanim zjedzie z wyższych pięter... (ktoś może w tym czasie podejść)
Ale nie tym razem. Postanowiłem poczekać na windę, bo miałem ciężką torbę z zakupami i byłem wykończony, co się oczywiście wydarzyło? Zanim winda zjechała z 5 piętra na parter podeszli sąsiedzi (dwóch mężczyzn i jedna kobieta). Staliśmy tak w tej windzie i musiałem wykazać się potężną samokontrolą, żeby nie wybuchnąć śmiechem (nawet jak teraz o tym myślę to jednocześnie czuję lekkie napięcie i się śmieję do laptopa... ). Odkryłem jakiś czas temu, że żeby kontrolować śmiech muszę sobie przypomnieć jakiejś smutne/traumatyczne wspomnienie - uśmiech znika z twarzy momentalnie. No cóż... Bywa

[Zasió]

nieciekawa metoda...

[Rihuan]

Skuteczna.
Na szczęście takie sytuacje zdarzają się góra 2 razy w miesiącu. A czasem nawet jeszcze rzadziej.

[aleksandra0619]

Odkryłem jakiś czas temu, że żeby kontrolować śmiech muszę sobie przypomnieć jakiejś smutne/traumatyczne wspomnienie - uśmiech znika z twarzy momentalnie. No cóż... Bywa

Też o tym myślałam i próbowałam tak robić, ale wtedy jeszcze mi się coś śmiesznego przypomina, albo śmieję się na samą myśl o tym że muszę ten śmiech ograniczyć i już prawie wcale tego nie potrafię kontrolować.

[stap!inesekend]

Paradoksalnie bywa, że w trudnych nagłych sytuacjach (może wtedy gdy nie chodzi bezpośrednio o mnie?), gdy inni tkwią w szoku lub dezorientacji - wtedy potrafię wykazać opanowanie, spokój i przytomność umysłu.

Może włącza się nam syndrom "dorosłego dziecka w rodzinie"? W sensie, że czujemy potrzebę pokazania, że jesteśmy tymi odpowiedzialnymi itd...
...A potem zostajemy sami i czujemy, jak bardzo nie dajemy sobie rady, o.

[masterblaster]

W sensie, że czujemy potrzebę pokazania, że jesteśmy tymi odpowiedzialnymi

Bardzo wątpię Stap. Przeważnie właśnie tacy ludzie, którym zależy na pokazaniu siebie i swojej 'zaradności' stoją w takich sytuacjach oszołomieni i zdezorientowani..

[ananas filozoficzny]

Teraz przypomniało mi się o napadach histerycznego śmiechu jaki miewali ludzie przed egzekucją....

[PMCL]

Obejrzyjcie sobie to www.youtube.com/watch?v=jT7NQk5N0qY

[useyourillusion]

Ja mam tak jak się kłocę z koleżanką, albo z chłopakiem. Na szczęscie bardzo rzadko.

[AnnDroid]

Przy ludziach praktycznie cały czas suszę zęby - z nerwów Nie wiem, co powiedzieć - śmieję się, tak automatycznie. A kiedy stresująca sytuacja przekroczy granicę, za którą już tylko ciemna d*pa i nic do stracenia, dostaję jakiegoś natchnienia i rzucam dowcipnymi ripostami jak najęta. Szkoda, że normalnie tak nie potrafię.

[qwertywgn]

A może macie jeszcze jakieś inne nietypowe reakcje?

Może to i typowe, ale albo mi noga sama skacze jak szalona, albo się jąkam. choć ostatnio bardzo rzadko. Z tym śmiechem też miałem kilka sytuacji.

[andy]

Też tak mam. Gorzej jeśli w stresujących sytuacjach inna osoba ma ten sam problem, wystatczy że na siebie spojrzymy, nastepuje atak smiechu =)
Kiedyś wybrano mnie, tego kolegę i kilka innych osób do czytania różañca w kosciele. To była najgorsza godzina w moim życiu.. Dosłownie płakaliśmy ze smiechu modliłem się żeby ten koszmar dobiegł konca.

[asleep]

To jest straszne. Miałam ten głupi nerwowy uśmiech podczas zrywania z chłopakiem. Zawsze w poważnych sytuacjach chce mi się śmiać i nie mogę wtedy patrzeć drugiej osobie w oczy. Jak coś mnie rozśmieszy, nawet coś co nie jest jakoś specjalnie śmieszne, to muszę się powstrzymywać, żeby nie wybuchnąć śmiechem.
Ostatnio będąc z psem u weta uśmiechałam się jak lekarz mówiła co dolega mojemu psu. I najgorsze, że dwa razy weterynarz przestała mówić, żeby zapytać mnie o co chodzi i musiałam na szybko wymyślić powód moich uśmiechów.

Ktoś wyżej wspomniał o przystosowaniu ewolucyjnym - przypomniało mi to o pewnym fragmencie z jakiejś (już nie pamiętam tytułu) książki psychologicznej. Nie będę całego cytatu przepisywać, to jedno zdanie chyba wystarczy: "Według Karola Darwina ów prosty gest działał skutecznie w ciągu naszej ewolucji i szczerzenie zębów, obecnie zwane uśmiechem, stopniowo przekształciło się w towarzyski konwenans - sposób nakłaniania ludzi, aby nie czynili nam krzywdy, a może nawet nas lubili."
Chyba coś w tym jest, choć sądzę, że w przypadku fobików często jest to powiązane po prostu z dużą ilością energii, jaką mamy w stresujących sytuacjach i uśmiechając, śmiejąc się rozładowujemy trochę to napięcie.

[araya]

Tak sobie myślę, że chyba z dwojga złego wolałbym ten smiech niż strach w oczach który pewnie mam w sytuacjach stresowych. Taki śmiech to pewnie czasem może być pozytywnie odebrany, ktoś sobie pomyśli: o, jaki luzak

[MsMadeleine]

Kilka osób zauważyło, że śmieje się w sytuacjach, gdy jestem zdenerwowana. Może nie jest tak zawsze, ale często. Wkurza mnie to, bo jest to niekontrolowany śmiech i czasami nie potrafię się opanować.

[anonimowy_kuba]

Oj, to jest chyba moja główna maska - jeśli jest jakaś poważna rozmowa, stresuję się podczas rozmowy to włącza mi się uśmiech. Napinają mi się mięśnie twarzy, mam nerwowego banana na twarzy i moja mowa brzmi tak, jakbym był rozbawiony. Mam problem z autentycznym "smuceniem się", byciem poważnym - to jakby lęk przed pokazaniem siebie bez maski.

Ciężko mi się rozmawia o sprawach poważnych, nie chcę mówić o swoich problemach. Mam tak zakodowane, że moje problemy w obliczu innych są kompletnie niepoważne, nie powinienem nimi nikogo obciążać, więc jeśli o czymś mówię, to próbuję robić to z lekkością lub żartując. To jedna z ważniejszych rzeczy, nad którą chcę pracować, bo moim zdaniem uniemożliwia to bliskie, autentyczne relacje.

Czytałem, że u osób z lękiem społecznym mogą wystąpić takie skrajności jak zawsze smutna, poważna mina, lub właśnie nerwowy śmiech. Może to zależy od tego, jaka maska emocjonalna bardziej opłacała nam się w przeszłości?