Wychodzenie z domu nie pomaga

[RedIsABeautiful]

Jak wiecie od dość sporego czasu walczę z samym sobą i swoimi problemami. Niestety, bezskutecznie. Mimo że robię co mogę to nic się nie poprawia, nie idę zdaje się w dobrym kierunku. Moi dwaj koledzy często zabierają mnie gdzieś ze sobą. W bardzo różne miejsca i do różnych ludzi. Niestety poznawanie ich znajomych i przebywanie z nimi idzie mi bardzo źle. Mimo że jesteśmy w grupie to ja prawie zawsze odzywam się tylko do nich. Inni mnie przerażają. Oczywiście zawsze jestem tym najcichszym i najmniej zauważalnym w grupie. Męczy mnie to. Bywają długie momenty podczas których nie udaje mi się wypowiedzieć ani jednego słowa i tylko słucham i słucham tych nie dotyczących nie interesujących mnie ani trochę historii z życia tych osób. Kiedy już się przełamię i zabiorę jednak głos to rzadko kto odpowiada. Tak jakby wszyscy mieli mnie w dup*e. Odzywają się kiedy chcą się pośmiać i nie mają już z kogo. Wtedy zaczynają się dokuczliwe zaczepki w moją stronę. Tak więc jest jeszcze gorzej. Dobra, nie piszę na ten temat więcej bo mógłbym duuużo ale już pewnie skumaliście jak się czuję w takich sytuacjach.

Myślałem że może moi koledzy to zauważą i zaczną mi jakoś pomagać ale nawet oni mnie olewają w większym towarzystwie. Jak jesteśmy w mniejszym to nigdy nie spytają czemu tak jest itd. Czy naprawdę myślą że mnie cieszą te spotkania z ich znajomymi? Nie wiem jak im delikatnie powiedzieć o tym, że mam ich znajomych w dup*e (tak jak oni mnie). Jeżdzę z nimi tylko dla nich i dlatego że nie chcę odmawiać jak już próbują mnie wyciągać z domu. I dlatego że traktuję to jako terapię w sprawie fobii. Niestety ostatnio ciągle ich do nich ciągnie i nie spotykamy się już we 2,3 czy 4 tak jak kiedyś. A wtedy było dla mnie najlepiej. Do tego jeszcze doszło traktowanie mnie przez nich jak popychadła co opiszę chyba dłużej kiedy indziej.

Opłaca się akceptować dalej ich zaproszenia i wychodzić z nimi dalej z domu czy nie? Bo zazwyczaj nie cieszy mnie to, nie pomaga mi to w ogóle itd. Ale alternatywnym wyjściem jest tylko siedzenie w domu przed komputerem bo innych kolegów nie mam.

[SSMicha]

Kiedyś codziennie wychodziłem na dwór z trzema kolegami, znaliśmy się od czasów podstawówki i trzymaliśmy zawsze razem. Gdy dołączał do nas ktoś inny to siedziałem cicho i bałem się odezwać, gdy rozeszliśmy się do innych szkół to każdy poznał nowych znajomych i do tego grona dołączyło parę osób, ja jako że czułem się nieswojo w towarzystwie innych osób zerwałem znajomość z moimi jedynymi kolegami. I zostałem sam jak palec

[forac]

ja na szczęście nie mam takich problemów, nigdy nie miałem kolegów

[niki11]

E tam po co się męczyć, po prostu nie wychodź za każdym razem, ale kontaktu nie urywaj, bo mimo wszystko lepiej raz na jakiś czas wyjść niż siedzieć tylko przed kompem

[Szary]

Jeju, nawet nie wiem, co poradzić, ale tak jakoś mi się smutno zrobiło po przeczytaniu pierwszego i drugiego posta. Może dlatego, że doświadczyłem czegoś w tym stylu. Ale mniejsza z tym. Jeżeli czujesz się jak popychadło w tym towarzystwie, to lepiej sobie odpuścić. Broń Boże, nie zrywaj kontaktu, tak jak pisze różowowłosa poprzedniczka. Banalną radą byłoby, gdybym kazał Ci szukać nowych znajomych, ale wiemy, że to nie takie proste, tak?! Czy gdybyś przestał wychodzić ze znajomymi, to olali by to? Czy raczej próbowaliby Cię wyciągnąć, wkładając w to jakiś wysiłek ze swojej strony? Trudno mi też powiedzieć, jak im zależy na Twoim towarzystwie. Jeżeli stajesz się czymś w rodzaju piątego koła u wozu, reliktu przeszłej przyjaźni, to już gorzej. Ale nie, zapomnij o tym, to zbyt okrutne. Naprawdę nie wiem, co Ci odpowiedzieć.

[vesanya]

Byłam w podobnej sytuacji i postanowiłam zerwać kontakt. Nie mogłam dłużej znieść poczucia, że jestem tylko dodatkiem do reszty znajomych, sto razy fajniejszych ode mnie. Czasem tęsknię, ale nie żałuję. Za bardzo uzależniłam swoje życie towarzyskie od jednej osoby, aż w końcu ona była mi bardziej potrzebna niż ja jej.

Każdy przypadek jest inny, więc u Ciebie to może nie być dobre rozwiązanie. Być może lepiej, żebyś na razie nie zrywał kontaktu. Spróbuj znaleźć znajomych z zupełnie innego środowiska. Wiem, to trudne dla fobika, kiedy nie ma kumpli-pośredników między sobą a światem zewnętrznym. Sądzę jednak, że zasługujesz na bycie kimś więcej niż piątym kołem u wozu. Warto poszukać ludzi, dla których będziesz super.

[Luna]

Zgadzam się z Vesanyą.
Jeśli w towarzystwie znajomych tych kolegów czujesz się fatalnie, śmieją się z Ciebie, a tym kolegom niespecjalnie na Tobie zależy - to już czas rozluźnić tę znajomość. Możesz chyba spotykać się tylko z tymi kolegami i odmawiać, jeśli zechcą znów zaprosić Cię na spotkanie z tamtymi znajomymi.
W pozbyciu się fobii raczej nie pomogą spotkania z toksycznymi ludźmi...

[RedIsABeautiful]

I zostałem sam jak palec

No właśnie tego się boję.

E tam po co się męczyć, po prostu nie wychodź za każdym razem, ale kontaktu nie urywaj, bo mimo wszystko lepiej raz na jakiś czas wyjść niż siedzieć tylko przed kompem Wesoly

Masz rację, szkoda tylko że gdy mnie gdzieś wyciągają to prawie nigdy nie mają konkretnego planu na to co będzie dalej. Zaczynamy w 3, 4 a kończymy gdzieś z 10 kolegami jednego kumpla z klasy z którymi to nie mam nic wspólnego. Albo pod sklepem spotkamy znajomych tych kolegów i już koledzy zachwyceni idą z nimi a o mnie już zapominają no bo przecież tamci są ciekawsi, zabawniejsi, lepsi...

Banalną radą byłoby, gdybym kazał Ci szukać nowych znajomych, ale wiemy, że to nie takie proste, tak?!

Oczywiście, myslałem o tym ale z moimi umiejętnościami nawiązywania kontaktów i aktualnym miejscem zamieszkania to raczej mało prawdopodobne. Musiałbym pójść na studia ale w tym roku się nie wybieram jeszcze.

Czy gdybyś przestał wychodzić ze znajomymi, to olali by to? Czy raczej próbowaliby Cię wyciągnąć, wkładając w to jakiś wysiłek ze swojej strony?

Oj sam jestem ciekaw i to bardzo. Na pewno by się obrazili gdybym ot tak bez powodu im odmówił spotkania kiedy proponują. A jak proponują to nie wiem jeszcze co będziemy robić i z kim się tego dnia zobaczymy.

Możesz chyba spotykać się tylko z tymi kolegami i odmawiać, jeśli zechcą znów zaprosić Cię na spotkanie z tamtymi znajomymi.

No właśnie problem w tym że jest jak pisze wyżej. Idę na spotkanie z 2 kumplami a ląduje w 10 osób z których znam te 2.

Niczym więcej osób tym jest gorzej. Jeszcze jak spotykam się z ludźmi we 3-5 osób to czasem jest jeszcze spoko, ale jak jest więcej to jest źle bo wtedy potrzebna jest siła przebicia której za grosz nie mam. Jak jestś 10+ osób to jest już katastrofa.

[vesanya]

Na pewno by się obrazili gdybym ot tak bez powodu im odmówił spotkania kiedy proponują.

Obraziliby się gdybyś powiedział, że nie masz ochoty się spotkać danego dnia? Jesteś ich niewolnikiem, że nie szanują Twojego zdania? :-)

[Anitax]

hmm a mi przyszło do głowy, czy kiedykolwiek ty im proponujesz spotkania?

[masterblaster]

Moi dwaj koledzy często zabierają mnie gdzieś ze sobą. W bardzo różne miejsca i do różnych ludzi. Niestety poznawanie ich znajomych i przebywanie z nimi idzie mi bardzo źle. Mimo że jesteśmy w grupie to ja prawie zawsze odzywam się tylko do nich. Inni mnie przerażają.
...
tylko słucham i słucham tych nie dotyczących nie interesujących mnie ani trochę historii z życia tych osób.
..
Nie wiem jak im delikatnie powiedzieć o tym, że mam ich znajomych w dup*e

No bardzo nieładnie, bardzo źle..

[edda]

Chodzi mi po głowie to samo pytanie co Anitax.
Może Ty powinieneś wyjść z inicjatywą spotkania (wtedy Ty stawiasz warunki, kto i gdzie się spotyka). Szkoda rezygnować ze znajomości.
Pytanie na ile jest to zażyła znajomość, może warto szczerze pogadać dlaczego wolisz spotkania w mniejszym gronie. Wiedzą o Twojej fobii? Jeśli tego nie zaakceptują nie wesprą to z własnego doświadczenia wiem, że nie chcę mieć nikogo takiego za znajomego czy przyjaciela.

[Anitax]

edda, za+ avatar

[edda]

hehe dzięki cała ja ;-)

[mar173]

"Wychodź do ludzi to się polepszy" -> to nic innego jak metoda ludzi na selekcję naturalną (oczywiście chodzi o ludzi brzydkich bo osobom przeciętnym to pomoże)

http://oryszczyszyn.blogspot.com/2013/07...arami.html
http://www.msfera.pl/kogo-lubimy-i-za-co.html
od str. 80 http://www.staff.amu.edu.pl/~krzychu/publik/atr_tw.pdf

A więc osoby brzydkie będą źle traktowane i każde kolejne wyjście do ludzi rujnuje naszą psychikę. Wystarczy nie takie spojrzenie nie trzeba słów by popsuć cały dzień ba cały dzień całe życie - bo takie coś zapamiętuje się do końca życia - a przynajmniej nasza nieświadoma część mózgu to zapamiętuje.

Można się łudzić że to nie prawda - no to proszę wychodzić zobaczymy

PS
Za pomocą słów można wcisnąć każdą głupotę do strony świadomej mózgu - możemy być poddawani manipulacji nawet o tym nie wiedząc, ba te głupoty mogą wydać się tak "prawdziwe" że oddajemy temu wiarę np. "nie szata zdobi człowieka", "nie liczy się wygląd tylko 1000 innych rzeczy tylko nie wygląd" - o zgrozo to w 90% najważniejsza część człowieka... Ludzie zmieniają ładnego na lepsze, brzydkiego na gorsze - przez to ładny będzie sympatyczny, będzie się ładnie ubierał i pachniał nie ze względu na własną wolę tylko bo tak ludzie chcieli. Brzydkiego ludzie mobbingują, szydzą z niego - psychika upada to i brak chęci do życia, brzydki ubiór, agresywność - później ludzie "niewinni" szydzą jeszcze bardziej. Można mówić ale nie wolno się załamywać, trzeba się ładnie ubierać, pachnieć itd. - niestety życie brzydkiego to zamknięte koło. Można się ładnie ubierać, kąpać codziennie 3x, wychodzić - a ludzie i tak krzywe spojrzenia, rzadziej przykre słowa, śmianie się - to doprowadza do ruiny psychicznej - człowiek znowu przestaje o siebie dbać - inni znowu przekonując manipulacją że mimo wszystko trzeba - znowu robimy to samo i tak w kółko. Nieustające pasmo cierpień - nieustające ? Można przecież prowadzić pustelniczy tryb życia który ja będę prowadził a każde słowo każdego człowieka jest nic nie warte - tak jak świat jest nic nie warty tym bardziej jakieś bzdetne idiotyzmy.

[edda]

Nikt mu nie obiecuje, że jak wyjdzie to się polepszy. Jedynie sygnalizuje, że szkoda zrywać znajomość. Mam wrażenie, że wątek się skupił właśnie na utrzymywaniu relacji.

Uogólnianie, też do niczego nie prowadzi. Są różne metody leczenia, farmakologia, terapia, ekspozycja - min. wychodzenie do ludzi. Każdy musi znaleźć swoje. Nikt mu nie ciśnie kitu dla mas, jedynie radzi z własnego doświadczenia. Jednemu wychodzenie pomaga, innemu nie... życie.

[mar173]

Jednemu wychodzenie pomaga, innemu nie... życie.

A co ja chciałem przekazać właśnie to. I chodzi o to że jeśli ktoś wie że mu nie pomaga to i tak wszyscy dookoła trąbią że mu to pomoże - i tak w nieskończoność - lepiej sobie uświadomić niż w nieświadomości słuchać ludzkich "dobrych rad".

[Promyk]

To proponowanie spotkań nie jest takie złe. Jeśli sam im będziesz coś proponował, to mniejsze prawdopodobieństwo, że zechcą zabrać też swoje towarzystwo. Nie zrywałabym z nimi kontaktu. Ja swoje dwie "przyjaciółki" wywaliłam z fejsa, ale to była inna sytuacja. Jedna nie mogła się nigdy spotkać, a druga mieszka w innym mieście i nigdy nie miała czasu napisać. Twoi kumple poświęcają Ci czas, a to znaczy, że muszą Cię lubić. Jeżeli chodzi o ich zachowanie w większej grupie, to niestety tak to właśnie zazwyczaj działa, że ludzie chcą się wyśrubować czyimś kosztem. Są co prawda ludzie, którzy mimo wszystko tak się nie zachowują, ale zazwyczaj to Ci, którzy nie mają dominującej osobowości i wybujałej pewności siebie. Jasne, że właśnie takich ludzi powinieneś szukać, ale to nie znaczy, że masz zrywać wszelkie kontakty ze swoimi obecnymi kolegami. Zawsze możesz im powiedzieć wprost, żeby nie próbowali się wybić w towarzystwie Twoim kosztem. Jak raz ich zawstydzisz i im to wytkniesz, to może wyciągną z tego jakieś wnioski.

[Fearless]

Ale alternatywnym wyjściem jest tylko siedzenie w domu przed komputerem bo innych kolegów nie mam.

Nie, to nie jest jedyna alternatywa. Bo właśnie za pomocą komputera możesz poszukać nowych znajomych, na forach takich jak to czy na forach zgodnych z twoimi zainteresowaniami. Nie musisz się ograniczać jedynie do tego nieprzyjemnego grona. Moim zdaniem masz dwa wyjścia - albo zbierzesz się w sobie i powiesz im, że nie życzysz sobie takiego traktowania, albo unikaj ich jak ognia. Nie ma sensu na siłę utrzymywać kontaktów z kimś, kto nie ma do Ciebie za grosz szacunku. Poza tym to nie jest żadna forma terapii, bo spotykając się z nimi tylko utwierdzasz się w przekonaniu, że nadajesz się jedynie do roli towarzyskiego popychadła, a to przecież nieprawda. Ewentualnie spróbuj na osobności porozmawiać z kimś, kto w tej grupie wydaje Ci się najbardziej w porządku. Może jest tam ktoś, kto Cię zrozumie i będzie potrafił się za Tobą wstawić.

[araya]

W moim przypadku takie wychodzenie dla samego wychodzenia byle nie siedzieć cały dzień w domu raczej niewiele daje. Ostatnio takich dni gdy cały czas przebywam w mieszkaniu mam bardzo mało ale nie czuję wcale by to jakoś pozytywnie wpływało na moje samopoczucie.

[iLLusory]

A mnie przyszło do głowy coś podobnego, co masterowi. Może należałoby się zapoznać z tymi nowymi ludzmi, tak, aby kumple Twoich kumpli stali się też Twoimi kumplami. Chyba, że jednak wolisz wybrać narzekanie, że nie ma jak poznać nowych ludzi, to ok..

[RedIsABeautiful]

Obraziliby się gdybyś powiedział, że nie masz ochoty się spotkać danego dnia? Jesteś ich niewolnikiem, że nie szanują Twojego zdania? Smile

Na pewno pytaliby o powód itd. I na pewno nie wpłynęłoby to korzystnie na nasze relacje.

hmm a mi przyszło do głowy, czy kiedykolwiek ty im proponujesz spotkania?

Jednemu z nich nawet często bo lubię spędzać z nim czas sam na sam. Czasem aż mam wrażenie że się wpraszam choć nigdy nie zostało mi to zasugerowane przez nikogo, ot taki kolejne fobiczne urojenie...
Drugiemu koledze rzadziej bo jest on zdecydowanie inny niż ja, on zresztą też unika ze mną kontaktu sam na sam, ale jak w grupie to często zaprasza. Z trzecim kolegą z "paczki" to się prawie w ogóle nie koleguje, szczerze wydaje mi się że on mnie po prostu nie lubi i nie szanuje w związku z czym ja też za nim nie przepadam. Ale przecież nie powiem pozostałym "ej nie ide z wami bo on będzie".

No bardzo nieładnie, bardzo źle..

Źle się zrozumieliśmy. Ja na początku próbowałem się na nich otworzyć ale po prostu jak zwykle nie wyszło. Chciałem dobrze i miałem dobre intencje ale mi się nie udało. Teraz już mam wrażenie że mają mnie za dziwaka i niektórzy z nich zachowują się tak że po prostu nie zasługują na moją sympatię. Nie wszyscy bo są tacy co ich nawet bardzo lubię ale i tak nie potrafię się z nimi dogadać. W źle napisałem że mam ich w dup*e. Bardziej jestem zły na samego siebie że nie potrafię się wyluzować przy tych osobach, choć niektóre z nich są naprawdę spoko. A że ich historię mnie często nie interesują? No po prostu nie dotyczą mnie i dlatego.

Może Ty powinieneś wyjść z inicjatywą spotkania (wtedy Ty stawiasz warunki, kto i gdzie się spotyka). Szkoda rezygnować ze znajomości.
Pytanie na ile jest to zażyła znajomość, może warto szczerze pogadać dlaczego wolisz spotkania w mniejszym gronie. Wiedzą o Twojej fobii? Jeśli tego nie zaakceptują nie wesprą to z własnego doświadczenia wiem, że nie chcę mieć nikogo takiego za znajomego czy przyjaciela.

Czasem zdarza się wyjść z inicjatywą spotkania. Ale wcale nie działa to tak że to wtedy ja stawiam warunki. Czasem chce wyciągnąć ich na rower. Oni mają samochody, ja nie. Póki nie mieli jeździliśmy rowerami a teraz im się po prostu nie chce. Mogę im zaproponować w takim razie jedynie piwo i to gdzieś w miejscu publicznym.
Szczerze pogadać? No to nie da rady. Oni są bardzo towarzyskimi, otwartymi osobami i po prostu nie zrozumieją mojego problemu. Nie dawno miałem sytację że jeden z nich wysapał do mnie z tekstem "ty sie boisz własnego cienia" "ja nie jestem taki że wstydze sie dziewczyn jak ty". Także oni na pewno zauważają mój problem ale zamiast jako fobika traktują mnie bardziej jako dzikusa który nie lubi ludzi a to prawda.

Jednemu wychodzenie pomaga, innemu nie... życie.

Może wychodzę do złych ludzi albo nie wiem. Czekaj, wszyscy są źli? Nie, to jednak jest problem ze mną i moją głową, psychiką. Tak czy siak mi nie pomaga.

Może należałoby się zapoznać z tymi nowymi ludzmi, tak, aby kumple Twoich kumpli stali się też Twoimi kumplami. Chyba, że jednak wolisz wybrać narzekanie, że nie ma jak poznać nowych ludzi, to ok..

1. Próbowałem, miałem dobre intencje no ale jestem jaki jestem i zyskuję ew. dopiero przy bliższym poznaniu, nie umiem robić dobrego wrażenia od razu.
2. Jakie narzekanie? Nie przypominam sobie żebym narzekał na brak możliwości poznania osób. Narzekałem na coś innego i czego innego dotyczy ten wątek więc daruj sobie Ill

Reszcie odpisze jutro/pojutrze.