Przy kim jesteście sobą?

[Spoke]

Mało jest takich ludzi, chyba oprócz partnerki przy nikim nie jestem sobą. To smutne i wynika chyba z braku akceptacji swoich wad oraz objawów fobii/nerwicy.

[forac]

Mało jest takich ludzi, chyba oprócz partnerki przy nikim nie jestem sobą. To smutne i wynika chyba z braku akceptacji swoich wad oraz objawów fobii/nerwicy.

I nie uciekla? 
Śmieszne ale w realu oprócz fobikow to najwięcej powiedziałem normalsowi z roboty :
Ten co ma.dziewczyne z depresją

[Spoke]

forac,
Zakładasz, że MY jako użytkownicy tego forum nie mamy żadnych zalety mimo miauczenia tutaj na swoje życie ?
Czy, nasze problemy wykluczają bycie w związku ?

[Monika L.]

vesanya, dziękuję, choć mimo, że czuję się w nim wspaniale, to mam świadomość, że to mimo wszystko chory związek. Nigdy z nikim się nie spotykamy. Dokładnie, nie ma motywacji do zmiany. Nie na tyle, by się przełamać. Często czuję się samotna, kiedy siedzę sama godzinami, ale wtedy wraca A. i znowu wszytko jest pięknie.
smutna00, wiem
Spoke, gratuluję partnerki

[Placebo]

Po co w ogóle być sobą? Uważam, że mało kto zasługuje, żeby poznać mnie taką, jaką jestem xd

[forac]

Mam dziewczynę ale nie zale się jej bo 1. Nie ufam jej 2. To nie męskie
Lepiej żalić się ludziom w internetach

[Vsshz]

Nikim

[Zasió]

Chyba przy nikim, chyba już to pisałem?...

[aporcik]

Ja jestem sobą tylko i wyłącznie przy fobikach , nawet przy rodzinie zazwyczaj gram kogoś kim nie jestem , poza jednym bratem, który miał kiedyś podobne problemy do moich.

[MamMokrePranie]

Przy sobie, przy innych, przy rodzinie, przy znajomych. Jestem tylko ja, nie ma 50 twarzy Prania na każdą okoliczność. Według mnie bezsensowne jest udawanie i wszelkie próby bycia kameleonem. Zatracasz siebie i cierpisz, a wszyscy z zewnątrz widzą ciebie jako wesołka. 

[forac]

Przy sobie, przy innych, przy rodzinie, przy znajomych. Jestem tylko ja, nie ma 50 twarzy Prania na każdą okoliczność. Według mnie bezsensowne jest udawanie i wszelkie próby bycia kameleonem. Zatracasz siebie i cierpisz, a wszyscy z zewnątrz widzą ciebie jako wesołka. 

spece w internetach mówią to samo

[spoon2017]

Z sobą,jestem sobą.

[Claudia]

Z nikim.Ja już sama ze sobą nie jestem sobą bo nie warto.

[vesanya]

Jestem sobą przy dwóch osobach na świecie. Niestety moja swoboda, tak różna od tego, jaka jestem przy innych ludziach, przeradza się w brak kontroli nad własnymi emocjami. Ze skrajności w skrajność. Być może pewien dystans, zahamowanie i powściągliwość są mi niezbędne, żeby wypracować złoty środek.

[forac]

Jakbym miał być sobą przy kimś w realu musiałbym się wypłakiwać w rękaw jaki to jestem biednym zdołowanym przegrywem

[Kra_Kra]

A ja mam na odwrót, dla jedynej osoby, przy której mogę być sobą - jestem wyluzowana, ogarnięta i ogólnie bez tej całej fobicznej nakładki mentalnej, przez którą dla wszystkich wokół jestem takim właśnie spapranym przegrywem

[paranormal987]

A moje bycie sobą to milczenie, okazywanie mimiką twarzy i postawą ciała dużej fajtłapowatości i lęku, siedzenie przed komputerem lub telewizorem i czekanie, aż coś się samo zrobi, bądź ktoś za mnie zrobi daną rzecz, którą powinienem zrobić ja oraz użalanie się nad sobą.
Z tym użalaniem, no to stosuję użalanie w myślach, bo inaczej nikt by ze mną nie wytrzymał.

[Użytkownik 100618]

To jest takie fajne, jak możesz sobie pomilczeć i nie czujesz presji, żeby coś powiedzieć. Z fajtłapowatością mam podobnie. Pierwszą cechę mam chyba tylko przy rodzicach, drugą... hah, jeszcze przy paniach z oddziału. Ale fakt, że większość z nich była po 50, więc wzrok nie ten, sprawność tak samo, więc im też się zdarzało często jakieś gapiostwo.
Paranormal, nie masz tak, że jak trochę się poużalasz, to potem ochota na to Ci przechodzi? Że po prostu chcesz to wyrzucić z siebie do kogoś, kto nie będzie na to obojętny, a potem normalnie możesz się cieszyć obecnością tej osoby? Co do lęku, masz na myśli taki dotyczący różnych spraw czy czyjąś obecnością?

[forac]

@Czereśnia i co ta osoba nie ma Cię dość jak tak się użalać, ja chyba najwięcej się uzalalem normalsowi z roboty w realu, ale jego komentarze to coś w deseń "weź się w garść/za siebie"

[Użytkownik 100618]

Nie no, normalsom, których dobrze nie znam się nie użalam Nawet small talków z nimi nie przeprowadzam xD
A bliskie osoby... raczej rozumieją, jaka jest sytuacja, że problem jest poważny, że "mam cię dość" by się skończyło... źle. Ale faktycznie mało jest osób, którym na tyle ufam, by się na żywo użalać.

[smutna00]

Skończyło by się kłótnią? @Czereśnia
@paranormal987 mam prawie identycznie.
Moje bycie sobą to milczenie i takie se istnienie jakby mnie nie było, wiecie o co chodzi?...

[paranormal987]

To jest takie fajne, jak możesz sobie pomilczeć i nie czujesz presji, żeby coś powiedzieć. Z fajtłapowatością mam podobnie. Pierwszą cechę mam chyba tylko przy rodzicach, drugą... hah, jeszcze przy paniach z oddziału. Ale fakt, że większość z nich była po 50, więc wzrok nie ten, sprawność tak samo, więc im też się zdarzało często jakieś gapiostwo.
Paranormal, nie masz tak, że jak trochę się poużalasz, to potem ochota na to Ci przechodzi? Że po prostu chcesz to wyrzucić z siebie do kogoś, kto nie będzie na to obojętny, a potem normalnie możesz się cieszyć obecnością tej osoby? Co do lęku, masz na myśli taki dotyczący różnych spraw czy czyjąś obecnością?

Ochota na użalanie przechodzi mi na chwilę. W moim użalaniu nie chodzi o jednorazowe wyrzucenie, a o regularne rozładowywanie napięcia. Ochota zależy od poziomu napięcia. Dlatego w realu użalam się jedynie w myślach. Jakbym się użalał komuś, to ten ktoś by "oszalał". Dodatkowo na pewnym forum ktoś mnie kiedyś podsumował, że jestem "attention whore", myślę, że mógł mieć rację, moje użalanie oprócz rozładowywania napięcia to także uprawianie "attention whoringu" (internetowego, w realu wolę być "niewidzialny"). Internetowy "attention whoring" i "niewidzialność" w realu to też elementy mojego bycia sobą.

Co do lęku, to chodzi mi o ogólną całościową lękliwość. Że postawą ciała i mimika twarzy, odwzorowujące, iż jestem osobą "bojącą się własnego cienia", to moja naturalna postawa ciała i mimika twarzy, zgodna z moją naturą.

[Użytkownik 100618]

Skończyło by się kłótnią? @Czereśnia
Moje bycie sobą to milczenie i takie se istnienie jakby mnie nie było, wiecie o co chodzi?...

Nie kłótnią, ale wzięłabym to bardzo do siebie. Bo kurde, w tym moim użalaniu się chodzi chyba głównie o to, żeby ktoś mi poświęcił trochę uwagi. Czasem to jest jedyny sposób, by ktoś się mną zainteresował. Bo zainteresowanie jest, jak już jest źle. No kurde. Przed szpitalem dla rodziców było wsio w pariadkie. Po szpitalu też chyba będzie zlewka. Ten nieszczęsny atenszyn horing.
Gdy ja jestem w pełni sobą... no nie, są dwa bieguny. Jeden milczenie i olewka, drugi gdzie mnie wszędzie pełno i wpadam w słowotok.

Ochota na użalanie przechodzi mi na chwilę. W moim użalaniu nie chodzi o jednorazowe wyrzucenie, a o regularne rozładowywanie napięcia. Ochota zależy od poziomu napięcia. Dlatego w realu użalam się jedynie w myślach. Jakbym się użalał komuś, to ten ktoś by "oszalał". Dodatkowo na pewnym forum ktoś mnie kiedyś podsumował, że jestem "attention whore", myślę, że mógł mieć rację, moje użalanie oprócz rozładowywania napięcia to także uprawianie "attention whoringu" (internetowego, w realu wolę być "niewidzialny"). Internetowy "attention whoring" i "niewidzialność" w realu to też elementy mojego bycia sobą.

Co do lęku, to chodzi mi o ogólną całościową lękliwość. Że postawą ciała i mimika twarzy, odwzorowujące, iż jestem osobą "bojącą się własnego cienia", to moja naturalna postawa ciała i mimika twarzy, zgodna z moją naturą.

Mnie nikt tak nie określił, ale widzę to w swoim zachowaniu. Czasem jak nie wiadomo, jak do kogoś zagadać, to właśnie marudzeniem. Plus spora część, właściwie prawie wszystkie znajomości były z osobami z problemami. Marudzenie, wylewanie żalu było rzeczą normalną. To wchodzi w nawyk.
Tak jak wchodzę tu na forum, ładuję posta, że mi źle i czekam... jak nie mam odzewu, to bul dópy. Jak mam, to przecież porady przez internet nic nie pomogą, potwierdzone i sprawdzone przez 3 lata. Najlepiej gdy bliska osoba zaoferuje jakieś wspólne spędzanie czasu, żeby nie nakręcać się na negatywne myśli, tylko to przerwać. Dlatego nie chciałam iść na studia zaoczne, nie chcę zostawać w domu. (Nieee, już się robi preludium do użalania, no way, stop.)
Niewidzialność w realu... też czasem wolę powiedzieć rodzicom, że czuję się ok, pomimo, że widać, że nie jest ok. Ostatnio na realną szczerość sobie pozwoliłam, gdy siedziałam pod kaloryferem w szpitalu, wpatrzona w podłogę. "Koleżanka" z sali mnie zapytała nad czym tak myślę. Wahałam się, ale powiedziałam, pokazując blizny "ciekawe czy to kiedyś zniknie". Powiedziała mi, żebym już nigdy tego nie robiła, że mogłam stracić rękę, żebym się nie przejmowała śladami, z czasem znikną, zbledną, pokazała mi swoje blizny na nogach, nie odważyłam się zapytać po czym. Gdy takie samo pytanie zadałam mamie, to z tonu jej wypowiedzi czułam, jakby chciała mi powiedzieć "masz nauczkę na całe życie".
Co jest zabawne, w ramach mojego atenszyn horingu w maju miałam myśli, żeby tak faktycznie sobie podciąć żyły, żeby z tego powodu mnie wzięli do szpitala, żeby rodzina się zainteresowała. Okrężną drogą wyszło, ale rezultat nie taki, jak chciałam xD

Paranormal, mimo tej lękliwości czujesz się komfortowo, śmielej w towarzystwie bliższej osoby?

[paranormal987]

Skończyło by się kłótnią? @Czereśnia
Moje bycie sobą to milczenie i takie se istnienie jakby mnie nie było, wiecie o co chodzi?...

Nie kłótnią, ale wzięłabym to bardzo do siebie. Bo kurde, w tym moim użalaniu się chodzi chyba głównie o to, żeby ktoś mi poświęcił trochę uwagi. Czasem to jest jedyny sposób, by ktoś się mną zainteresował. Bo zainteresowanie jest, jak już jest źle. No kurde. Przed szpitalem dla rodziców było wsio w pariadkie. Po szpitalu też chyba będzie zlewka. Ten nieszczęsny atenszyn horing.
Gdy ja jestem w pełni sobą... no nie, są dwa bieguny. Jeden milczenie i olewka, drugi gdzie mnie wszędzie pełno i wpadam w słowotok.

Ochota na użalanie przechodzi mi na chwilę. W moim użalaniu nie chodzi o jednorazowe wyrzucenie, a o regularne rozładowywanie napięcia. Ochota zależy od poziomu napięcia. Dlatego w realu użalam się jedynie w myślach. Jakbym się użalał komuś, to ten ktoś by "oszalał". Dodatkowo na pewnym forum ktoś mnie kiedyś podsumował, że jestem "attention whore", myślę, że mógł mieć rację, moje użalanie oprócz rozładowywania napięcia to także uprawianie "attention whoringu" (internetowego, w realu wolę być "niewidzialny"). Internetowy "attention whoring" i "niewidzialność" w realu to też elementy mojego bycia sobą.

Co do lęku, to chodzi mi o ogólną całościową lękliwość. Że postawą ciała i mimika twarzy, odwzorowujące, iż jestem osobą "bojącą się własnego cienia", to moja naturalna postawa ciała i mimika twarzy, zgodna z moją naturą.

Mnie nikt tak nie określił, ale widzę to w swoim zachowaniu. Czasem jak nie wiadomo, jak do kogoś zagadać, to właśnie marudzeniem. Plus spora część, właściwie prawie wszystkie znajomości były z osobami z problemami. Marudzenie, wylewanie żalu było rzeczą normalną. To wchodzi w nawyk.
Tak jak wchodzę tu na forum, ładuję posta, że mi źle i czekam... jak nie mam odzewu, to bul dópy. Jak mam, to przecież porady przez internet nic nie pomogą, potwierdzone i sprawdzone przez 3 lata. Najlepiej gdy bliska osoba zaoferuje jakieś wspólne spędzanie czasu, żeby nie nakręcać się na negatywne myśli, tylko to przerwać. Dlatego nie chciałam iść na studia zaoczne, nie chcę zostawać w domu. (Nieee, już się robi preludium do użalania, no way, stop.)
Niewidzialność w realu... też czasem wolę powiedzieć rodzicom, że czuję się ok, pomimo, że widać, że nie jest ok. Ostatnio na realną szczerość sobie pozwoliłam, gdy siedziałam pod kaloryferem w szpitalu, wpatrzona w podłogę. "Koleżanka" z sali mnie zapytała nad czym tak myślę. Wahałam się, ale powiedziałam, pokazując blizny "ciekawe czy to kiedyś zniknie". Powiedziała mi, żebym już nigdy tego nie robiła, że mogłam stracić rękę, żebym się nie przejmowała śladami, z czasem znikną, zbledną, pokazała mi swoje blizny na nogach, nie odważyłam się zapytać po czym. Gdy takie samo pytanie zadałam mamie, to z tonu jej wypowiedzi czułam, jakby chciała mi powiedzieć "masz nauczkę na całe życie".
Co jest zabawne, w ramach mojego atenszyn horingu w maju miałam myśli, żeby tak faktycznie sobie podciąć żyły, żeby z tego powodu mnie wzięli do szpitala, żeby rodzina się zainteresowała. Okrężną drogą wyszło, ale rezultat nie taki, jak chciałam xD

Paranormal, mimo tej lękliwości czujesz się komfortowo, śmielej w towarzystwie bliższej osoby?

Ja nie zawsze mam "ból d*py", jak nie ma odzewu. Czasem marudzę dla "attention whoringu", ale czasem dla rozładowania napięcia, wtedy jest mi obojętne, czy będzie odzew czy nie.

W realu nie mówię nikomu, jak się czuję, bo i po co. Ludzie by raczej krytycznie byli nastawieni do tego.

Tylko przy jednej biologicznie bliższej osobie czuję się śmielej. A w pełni komfortowo to się czuję na osobności.

[forac]

Też jestem attention whore
Ale w realu jakoś nima komu narzekać z rodzeństwem widzę się raz na tydzień, lasce nie bardzo bo by uciekła, próbowałem normalsowi ale chyba nie był zadowolony