Chora sytuacja

[Toszka]

Nie mam nikogo, z kim mogłabym porozmawiać, więc pisze tutaj. Mam bardzo zaawansowaną fobie społęczną/nerwicę lękową/ jakkolwiek to nazwać (miałam różne diagnozy, ostatnia to lękowe zaburzenia osobowości), mój (chyba już były) partner jest DDA i po części rozumiem jego zachowanie, ale on nie chce się leczyć ani zmienić. Nigdy w życiu nie miałam ani jednej osoby, z którą mogłabym szczerze porozmawiać, na którą mogłabym liczyć,która by mnie wspierała itd - on czasem mi to dawał, ale zawsze wszystko było skupione na nim - musiałam uważać co mówię, co robie, chodzić na palcach, ukrywać swoje negatywne emocje itd, żeby przypadkiem go nie zdenerwować, a denerwował się o byle co. Spełnialam każdą jego zachciankę, sprzątałam, gotowałam, spłacałam jego kredyty, wydałam na niego całe swoje pieniądze, robiłam co mogłam, aby go uszczęśliwić w zamian chciałam tylko trochę wsparcia i akceptacji, a od jakiegoś czasu on nie chciał mnie nawet przytulać (rozmawiać o moich problemach, ogólnie o mnie już dawno nie probowałam, bo zawsze kończyło się to jego w+, że gadam głupoty i żebym mu nie zawracała głowy).
Przedwczoraj pokłóciliśmy się i  powiedział, że mam się wyprowadzać. Wynajmowanie pokoju u obcych ludzi byłoby dla mnie koszmarem generującym kolejne stresy i nasilenie tej całej w mojej głowie (zwłaszcza, że jestem w mieście, w którym nikogo nie znam) - kolejne nieprzespane tygodnie a co za tym idzie problemy w pracy lub nawet utrata jej, tak samo jak powrót do rodziców (wyprowadziłam się, bo głównie przez atmosferę w domu jestem "chora"). Próbowałam z nim rozmawiać, przeprosić go, ale on nie chce rozmawiać. Część mnie mówi mi, że lepiej mi będzie gdy się wyprowadzę, ale wiem, że on jest jedynym człowiekiem, który mnie znosił i gdy go stracę to będę sama do końca życia (bo nie dość, że mam problemy psychiczne to jeszcze jestem paskudna fizycznie co odstrasza nawet potencjalne koleżanki, już nie mówiąc o mężczyznach), ale też chyba go kocham, nie potrafię być zła na niego i chciałabym żeby wszystko było jak dawniej (chociaż wiem, ze to książkowy przykład związku ludzi z dysfunkcyjnych rodzin). Inna część mnie mówi, że najwyższa pora zakończyć to wszystko, ale jednocześnie instynkt przetrwania czy może resztki "zdrowej mnie" chciałyby żyć i dązyć do jako-takiego szczęścia.
Nie wiem co mam robić, musiałam to z siebie wyrzucić, w sumie mam nadzieje, że nikt tego nie przeczyta.

[trash]

Miej odrobinę godności i nasraj na tego frajera. Od takich toksycznych popaprańców trzeba sie odcinać.

[BlankAvatar]

Zgadzam sie, ze chora sytuacja, a skoro sama napisalas ten temat to wiesz co masz zrobic..

Trzymaj sie

[WinterWolf]

Część która mówi że należy to zakończyć ma rację

[Galadriela]

@Toszka odpowiedz sobie na pytanie, co daje Ci ten mężczyzna w zamian? Bo z Twojej relacji wynika, że brak tu miłości, akceptacji, zrozumienia, wsparcia, poczucia bezpieczeństwa, a nawet zwykłego zainteresowania. Toksyczna relacja nie da Ci szczęścia, a będzie tylko powielaniem starych schematów, z których ciężko się wyrwać, bo przecież nie znasz niczego innego.
Ciężko stworzyć zdrową relację, gdy samemu się pochodzi z dysfunkcyjnej.
Próbowałaś terapii? Myślę, że w Twoim przypadku byłaby bardzo pomocna.

[dziewczyna z naprzeciwka]

Paskudna sytuacja. Ale los daje Ci szansę na lepsze życie, to polecenie byś się wyprowadziła teraz wydaje się straszne, ale z czasem podziękujesz.
Swoją drogą, jesteś ofiarą patologicznej popularnej w Polsce mentalności "ładna kobieta zasługuje na lepsze traktowanie niż brzydsza" i mimo to jesteś przeciwna feminizmowi, cóż za paradoks.

[yoga.cat]

ale zawsze wszystko było skupione na nim - musiałam uważać co mówię, co robie, chodzić na palcach, ukrywać swoje negatywne emocje itd, żeby przypadkiem go nie zdenerwować, a denerwował się o byle co. Spełnialam każdą jego zachciankę, sprzątałam, gotowałam, spłacałam jego kredyty, wydałam na niego całe swoje pieniądze, robiłam co mogłam, aby go uszczęśliwić w zamian chciałam tylko trochę wsparcia i akceptacji, a od jakiegoś czasu on nie chciał mnie nawet przytulać (rozmawiać o moich problemach, ogólnie o mnie już dawno nie probowałam, bo zawsze kończyło się to jego w+, że gadam głupoty i żebym mu nie zawracała głowy).

Fatalny układ tylko zapetlajacy zły schemat w życiu, na zasadzie - lepsze znane zło, niż potencjalnie lepsza sytuacja, ale nowa... Wiem, że łatwo mi mówić, ale tylko ktoś patrzący na to neutralnie może Ci to podkreślić, jako rzecz wartą poważnego przemyślenia.

[Toszka]

Wiem, że obiektywnie rzecz biorąc lepiej by było, gdybym się wyprowadziła i prędzej czy później to nastąpi tylko nie wiem czy zostać tu gdzie jestem czy wracać do rodziców. Mieszkanie z obcymi ludźmi byłoby dla mnie bardzo ciężkie ze względu na mój chory łeb, sama przeprowadzka w nowe miejsce była dla mnie na tyle stresująca, że nie spałam 5 dni z rzędu, póżniej jakiś tydzień po 3 godziny w ciągu nocy i stopniowo coraz więcej (leki na mnie nie działają). Brak snu to z kolei mniejsza efektywność, koncentracja itd ogólnie gorsza jakość pracy - dużo, dużo gorsza - już nie mówiąc o samopoczuciu, braku siły, nastroju, drażliwości itd - było mi bardzo ciężko zacząć pracę i prawie mnie przez to zwolnili zanim doszłam do siebie (zaczynałam nową pracę z tymi wszystkimi efektami braku snu + standardowymi objawami fobii, depresji itd, przełożonej powiedziałam tylko o bezsenności i tylko dzięki jej wyrozumiałości nie wyleciałam). Z kolei powrót do rodziców wtrąci mnie z powrotem w , z której myślałam, że uda mi się wyrwać.
Nie zawsze było tak negatywnie jak to nakreśliłam wyżej, tylko od jakiegoś czasu zaczął ignorować mnie i moje potrzeby - wcześniej też musiałam we wszystkim brać pod uwagę jego "zaburzenia", ale on też zachowywał się inaczej, dbał o mnie, poprawiał mi humor, pomógł mi przetrwać jeden z najgorszych okresów w moim życiu (jeszcze zanim się wyprowadziliśmy) itd i wiem, że nigdy już nie będę mieć kogoś takiego i że to moja wina, bo nikt nie wytrzyma z kimś takim jak ja.
Próbowałam terapii wielokrotnie, bez większych skutków, ostatnia terapeutka, u której byłam powiedziała, że to siedzi zbyt głeboko, aby dało się to trwale zmienić, że musiałabym chodzić co najmniej kilka lat albo całe życie i sama przyznała, że zmiana otoczenia może dać więcej niż taka terapia, ale póki co nie daje.