Jak byście opisali Waszą osobowość unikającą?

[paddan908]

Cześć wszystkim unikającym,

ciekawi mnie, jak opisalibyście Waszą osobowość unikającą (bardziej osobiste odczucia i doświadczenia niż oficjalne kryteria diagnozy). To złożony problem i każdy odczuwa go trochę inaczej, a trudno czasem stwierdzić, czym to właściwie jest i w jakim stopniu różni się od fobii społecznej.
Moja OU w 4 głównych punktach wygląda tak:

• ogólne wycofanie, niepodejmowanie inicjatywy, pasywność, stanie z tyłu, próba zlewania się z grupą, żeby za bardzo nie odstawać od reszty (przejawia się np. w małomówności, dostosowywaniu się do reszty, żeby nie zwracać na siebie zbytnio uwagi) - oczywiście jest to spowodowane lękiem;
  

• unikanie ludzi, gdy tylko pojawią się oznaki odrzucenia lub oceniania, choćby były tylko w mojej głowie (np. jak ktoś się ze mnie trochę zaśmieje, bo zrobiłem coś głupiego, to od razu czuję, że ta osoba myśli o mnie złe rzeczy, ocenia mnie i może mnie skrzywdzić, więc już więcej się przed nią nie otwieram, unikam jej i widzę ją jako kogoś mi obcego lub wrogiego);
  

• stale towarzyszące poczucie wstydu: gdy się przed innymi otwieram, gdy myślę o tym, jaki jestem, gdy porównuję się do innych, gdy coś publikuję w internecie, gdy się wypowiadam publicznie i w wielu wielu innych sytuacjach;
  

• poczucie "gorszości" (mam wrażenie, że wszyscy są ode mnie lepsi i że coś jest ze mną nie tak, chociaż wiem, że to nieracjonalne i że pod niektórymi względami jestem lepszy, a pod innymi gorszy).
  

Dodam, że raczej nie mam skrajnej postaci OU, choć nadal bardzo ogranicza moje życie.

[Kacper]

W chwili kiedy to pisze, zachciało mi się płakać. Dlaczego to mówię? Bo wcześniej nie wiedziałem jak bardzo głęboko zakorzeniona jest moja fobia. 

https://www.terapiadbt.pl/ja-po-prostu-w...nikajacej/

Przeczytałem w całości ten artykuł i porównałem sobie z moim zachowaniem, (takich sytuacji znalazłem multum) głównie z przeszłości. Mam ogromną tendencję do rozmyślania o błędach z przyszłości. Czuję wtedy niewyobrażalny wstyd. Taki "cringe" że aż chce mi się płakać. Od dziecka uważam że jestem do niczego - nieprzystosowany, nielubiany, niezaradny, że wszystko idzie mi wolniej niż innym. W wieku gimnazjalnym kiedy byłem na oddziale dziennym dla dzieci i młodzieży, miałem bardzo słabą relację z moim psychologiem oraz psychoterapeutami. Byłem niesamowicie zamknięty w sobie, mówiłem psychologom że robię postępy, a tak naprawdę cały czas siedziałem w tym gó**ie po same uszy. To nie jest tak że z nikim nie rozmawiałem - rozmawiałem o bezpiecznych rzeczach, żartowałem, wygłupiałem się z kolegami itp. ale nikomu się nie zwierzałem. Miałem założoną "maskę" którą zdejmowałem tylko w domu.

Teraz, w czasie pandemii jeszcze bardziej topię się w swoim świecie. Kiedy było normalnie to przynajmniej chodziłem na uczelnię, a teraz... nigdzie nie wychodzę, chyba że po zakupy. Opuściłem ostatnio sesję terapeutyczną, bo nie zrobiłem NIC. Mam klasyczną terapię poznawczo-behawioralną. Czy powinienem powiedzieć mojemu psychoterapeucie żeby zmienić podejście, rodzaj terapii? Już sam nie wiem.

[BlankAvatar]

powiedz terapeucie o swoich przemysleniach. Nie ma sensu, zebys ze wstydu zaczal na terapii bawic sie w tatrzyk, ze jest lepiej niz jest (np. zmyslac, ze pracowales nad terapia itd.) lub jej unikał. Wstyd jest Twoim podstawowym problemem i będzie Cię prowokowal do korzystania z patologicznych mechanizmów (np. ze wstydu, że nie robisz postępów możesz zacząć kłamać lub omijać sesje, by wreszcie zrezygnować z terapii zupełnie, gdy wstyd związany z kłamstwem lub 'wagarami' stanie się nie do zniesienia). To jest taki zaklęty krąg, że taktyka, by oszczędzić sobie cringu/rozczarowania na dłuższą metę doprowadza do jeszcze większego poczucia wstydu i umocnienia zaburzenia. Można powiedzieć, że Twój problem polega na tym, że w tę patologiczną spiralę ciągle wchodzisz (choć w rzeczywistości nie musisz).