Dlaczego akurat autoagresja?

[kyo]

Nie widziałam takiego szczegółowego wątku, więc postanowiłam go założyć. Może niektórym przyda się on zrozumieć co jest powodem ich problemów z aa - przy odpowiedzi na parę pytań. 

1.Kiedy zaczął się problem?
2.Dlaczego akurat autoagresja jest tym, po co sięgamy, by sobie ulżyć?
3.Co jest najczęstszym powodem?
4.Jak inni reagują na wasze blizny?
5.(!) Co sprawiło, że wygraliście z autoagresją?

[kyo]

To może ja zacznę...

.Kiedy zaczął się problem?

Problem zaczął się lata temu, w 2011 roku.

.Dlaczego akurat autoagresja jest tym, po co sięgamy, by sobie ulżyć

Ponieważ pozwala mi to rozładować emocje, ukarać się i przypomnieć sobie kim jestem (a raczej kim nie jestem)

Co jest najczęstszym powodem?

furia, w którą wpadam i której nie potrafię opanować.

Jak inni reagują na wasze blizny?

Różnie. Jedni patrzą ze strachem, inni z litością lub obrzydzeniem. Nigdy jakoś specjalnie ich nie kryłam i nie czuję takiej potrzeby.

5.(!) Co sprawiło, że wygraliście z autoagresją?

Nie nazwę siebie zwycięzcą, ale nadal walczę, by się nie okaleczać i moja mama jest takim moim głównym hamulcem. Gdyby nie ona, nie miałabym żadnych oporów.

[Żółwik]

Temat dla mnie na czasie.
Rzeczywiście odpowiedź na podobne pytania może komuś pomóc zrozumieć schematy stojące za zjawiskiem.

1. W wieku 16 lat.
2. Bo jest "dostępna" lub na tyle intensywna, że rozładowuje silnie przykry stan psychofizjologiczny. Czasem na tyle spektakularna, żeby wywołać czyjąś reakcję.
3. Nagromadzenie lub przewlekłość przykrych emocji (lęku, złości, niepewności), których nie umiem opanować innymi sposobami. Czasem tak silna apatia, że chcę jakkolwiek poczuć, że żyję.
4. Rodzice przywykli, choć im przykro. Dla personelu specjalistycznego to nic nowego.
5. Nie wygrałem, nie zastąpiłem dojrzalszymi mechanizmami radzenia sobie.

[kartofel]

Nie widziałam takiego szczegółowego wątku, więc postanowiłam go założyć. Może niektórym przyda się on zrozumieć co jest powodem ich problemów z aa - przy odpowiedzi na parę pytań. 

1.Kiedy zaczął się problem?
2.Dlaczego akurat autoagresja jest tym, po co sięgamy, by sobie ulżyć?
3.Co jest najczęstszym powodem?
4.Jak inni reagują na wasze blizny?
5.(!) Co sprawiło, że wygraliście z autoagresją?

Cytuję, żeby nie pomieszać numerków. 

1. Bardzo wcześnie. Miałam około 9 lat. Powodem były bardzo poważne problemy małżeńskie rodziców i znęcanie się psychiczne ojca nade  mną i matką.

2. Ponieważ nauczono  mnie, że jestem gó...(ciekawe czy te dwie literki też się złapią na cenzurę), które zasługuje na pogardę. To była oczywista  dla mnie forma rozładowania nienawiści do siebie i innych. Jestem perfekcyjną ofiarą i źli ludzie to wyczuwają, wyżywając  się na mnie. Nie znałam nikogo słabszego  od  siebie, więc również musiałam  wyładowywać  się na sobie. Czasem również zadanie sobie bólu  fizycznego chwilowo  trochę łagodziło  cierpienie psychiczne. Zdarzało się, że było "mniejszym złem", kiedy miałam nieodpartą  potrzebę (wiadomo, o co chodzi).

3. Ojciec. Alkoholizm w domu. Prześladowanie  w szkole. Nieudane zakochanie. Kolejność nieprzypadkowa. 
Teraz już prawie się nie  okaleczam, ale miewam  takie ciągoty.  Zapalnikiem  jest ogólne poczucie bezradności, nienawiści do siebie i chęć  ukarania się za coś.

4. Nie mam blizn w widocznych miejscach. Moje okaleczenia  to była szeroka gama zachowań, nie tylko cięcie. Nie wszystkie zostawiały  rzucające  się w oczy  ślady.
Mam trochę blizn w  rzadziej eksponowanych  miejscach. Miałam na tyle oleju  w głowie, że atakowałam  miejsca, gdzie mogą się pojawić rozstępy.  Całkiem szczerze - nie umiem powiedzieć, które z tych śladów to  naprawdę rozstępy, a które to blizny stworzone własnoręcznie.  Mam jakieś trzy wyróżniające  się sznyty  na udzie.  Narzeczony bez problemu łyknął  historię, że to przez kota. W sumie są  tak paskudne i  poszarpane, że prawie sama sobie wnówiłam, że to kot.  Ach, no i brzydka  blizna  przy kostce. Bardzo świeża, bo ma trochę ponad rok. Trochę mnie poniosło  i miałam problemy z chodzeniem  (zwłaszcza w butach roboczych... Brawo, Kartoflu). Tutaj wymyśliłam wypadek przy goleniu.  Też przeszło bez dodatkowych pytań. Od tego czasu nie  robiłam sobie kuku. 
Na przedramieniu  dziabnęłam  się raz i pytali o to w szkole.  Oczywiście wina kota . O dziwo nie mam po tym śladu.

5. Raczej jestem  na odwyku niż na podium dla wygranych. Powstrzymały  mnie chyba głównie związki. Nie jest fajnie się tłumaczyć, skąd się biorą różne dziwne ślady, no i nie wszystko można zwalać  na kota albo wypadki w domu (wytłumaczenia  tajemniczych  siniaków).