Dziecinny czy nie?

[Użytkownik 104998]

Cześć

Nie wiem czy to dobry dział, ale wydaje mi się, że tak.

Niedawno miałem rozkminę (tak chyba mówi dzisiejsza młodzież  ). Zauważyłem, że mimo, że według dowodu osobistego mam 22 lata to więcej we mnie małego dziecka niż dorosłego mężczyzny. Nie chodzi o to, że zachowuję się całkowicie jak małe dziecko, ale porównując się do swoich rówieśników jestem bardziej dziecinny. Przykład: 
Oni rozmawiają o dziewczynach, randkach i samochodach - ja o tym, w którą grę sobie dzisiaj zagrać. 
Kolejny przykład: oni jeżdżą na wakacje i imprezy ze znajomymi - ja boję się wyjść za drzwi kiedy widzę, że np sąsiad idzie (wolę zaczekać aż przejdzie, żeby przypadkiem na niego nie wpaść).
Dalej, oni myślą o tym jak wynająć tanio mieszkanie z dziewczyną - ja o tym, który model samochodu do złożenia kupić.

Żeby nie było, studiuję, pracuję, mam prawko, sprzątam w domu, umiem sobie ugotować jedzenie, czyli nie jestem typową kluchą, która siedzi na garnuszku u rodziców w domu i nic nie robi.

Myślałem, myślałem i tak się zastanawiam czy wszystko ze mną ok. Z jednej strony tak, ale z drugiej wydaje mi się, że odstaję trochę od rówieśników. Jak jest?

[Shirohebi]

Z gier i klockuf się nie wyrasta. To tak jakbyś chciał wyrosnąć z oddychania czy jedzenia. 
Z mojej perspektywy dorosłość polega raczej na większej odpowiedzialności i samodzielności, a nie na tym, że któregoś dnia budzisz się i nagle zamiast zagrać w najnowszą grę na najnowszym sprzęcie masz ochotę porozwiązywać se krzyżówki siedząc w bujanym fotelu i słuchając klasycznej muzyki...
Ja jestem teoretycznie starszy od Ciebie, a praktycznie nie czuję wiekowej różnicy między okresem kiedy miałem 18-20 lat(pomijając dużo większą wiedzę i doświadczenie). Dalej mógłbym godzinami grać w gry i uprawiać inne "dziecinne" aktywności. Jedyne co mnie powstrzymuje, to życie a konkretnie to, że muszę sam na siebie zarabiać i dostosować się do pewnych norm społecznych, a co za tym idzie udawać, że jestem dorosłym, poważnym i odpowiedzialnym człowiekiem XD przez co mam znacznie mniej czasu na bycie nastolatkiem

Inna kwestia, że spora część fobików jest trochę z życiem do tyłu, bo taki statystyczny normals w wieku 15-25 lat naruchał się, narandkował, naiprezował itp. dzięki czemu szybciej zaczyna myśleć o bardziej poważnych sprawach typu dom/rodzina, podczas gdy fobiki często dopiero w późniejszym okresie tego wszystkiego doświadczają(albo wcale) przez co ich "dorastanie" trwa znacznie dłużej...

[Użytkownik 104998]

podczas gdy fobiki często dopiero w późniejszym okresie tego wszystkiego doświadczają(albo wcale) przez co ich "dorastanie" trwa znacznie dłużej...

No właśnie, ja nie chcę zostać takim fobikiem co to nigdy nie "dorośnie" i zostanie takim dziecinnym chłopaczkiem. Już mi mama mówi, że w rodzinie (z którą kontaktu zbytnio nie mam) coraz więcej cioć, wujków czy innych kuzynów jest zdania, że zostanę starym kawalerem bo jak to "22 lata i żadnych koleżanek nie przyprowadza?".

[Pan Foka]

SYNKU, CZY TY JESTEŚ GEJEM

[Dalinar]

Oni rozmawiają o dziewczynach, randkach i samochodach - ja o tym, w którą grę sobie dzisiaj zagrać.

Z gier się nie wyrasta tak jak z książek czy filmów. Jedynie pokolenie rodziców czy dziadków jeszcze tak sądzi. Dla reszty to normalna rozrywka taka sama jak obejrzenie filmu i o grach 20-30latkowie też gadają. Sport i samochody to taki standard, ale to raczej nie jest kwestia dorosłości. Mnie to nudzi, dlatego chyba wolę rozmawiać z dziewczynami, bo u sporej części facetów to jednak główny temat xd Gadać o dziewczynach ja nigdy nie potrafiłem rozmawiać z każdym , jedynie z kolegami , którymi mam bliższą relacje i nie mam wrażenia ,ze traktuję mnie z góry. Prawdziwi dorośli gadają o dzieciach , małożeństwie, budowie domu , GRR od takich trzymam się z daleka. Raz w pracy miałem typa , który prawie ciągle gadał o swoim dziecku . Miałem ochotę go udusić gołymi rękami XD

Myślałem, myślałem i tak się zastanawiam czy wszystko ze mną ok. Z jednej strony tak, ale z drugiej wydaje mi się, że odstaję trochę od rówieśników. Jak jest?

TO już zależy jak spojrzysz, jeśli imprezy, dziewczyny to priorytet to tak jesteś w tyle. Ja na imprezy zacząłem chodzić dopiero po 25 roku życia , żałuję ,że w liceum nie miałem na to odwagi tym bardziej, że w sumie byłem zapraszany.
Tylko czym jest dorosłość? To chyba zależy kto ocenia i jakimi kryteriami się kieruję.
Od jednaj koleżanki często słyszałem ,ze jestem dziecinny , ale już inna mi powiedziała ,że jestem wyjątkowo dorosły jak na swój wiek XD

[Użytkownik 104998]

SYNKU, CZY TY JESTEŚ GEJEM

To zdanie miałem przed oczami jak usłyszałem, że rodzina mnie obgaduje za plecami.

o grach 20-30latkowie też gadają.

W pracy mam kilku gości co mają około 30 lat i żaden z nich nie rozmawia o grach tylko o dzieciach albo lekarzach.

Sport i samochody to taki standard

Ehh, trzeba było oglądać mecze i interesować się samochodami tak jak inni, a nie wracać do domu przed komputer

Gadać o dziewczynach ja nigdy nie potrafiłem rozmawiać z każdym , jedynie z kolegami , którymi mam bliższą relacje i nie mam wrażenia ,ze traktuję mnie z góry.

Moja jedyna rozmowa o dziewczynach z "kolegami" to było w gimnazjum jak "kolega" zapytał mnie, która koleżanka z klasy najbardziej mi się podoba. A ja głupi powiedziałem która i potem przez jakiś czas połowa klasy się ze mnie śmiała.

Ja na imprezy zacząłem chodzić dopiero po 25 roku życia

To są imprezy dla seniorów? Masz na myśli sanatoria i domy starości?

[Użytkownik 104985]

Ehh, trzeba było oglądać mecze i interesować się samochodami tak jak inni, a nie wracać do domu przed komputer

Raczej bez sensu czymś się interesować, tylko po to aby się dopasować do innych.

A dorosłość można różnie interpretować, dla mnie jest nią samodzielność i stabilność emocjonalna.

[Użytkownik 104998]

Raczej bez sensu czymś się interesować, tylko po to aby się dopasować do innych.

Coś w tym, ale boje się, że gdybym się trochę przystosował do innych i trochę poudawał, że mnie interesuje "coś" (mimo, że mnie nie interesuje) to miałbym choć jednego kolegę/koleżankę.