Ergofobia - lęk przed pracą

[zbyszek93]

Znowu ja i cały czas ten sam problem. Jestem w 100% pewien, że cierpię na to schorzenie, ponieważ mój strach, mój wstręt i moja nienawiść do jakiejkolwiek pracy jest po prostu gigantycznych rozmiarów. Opisywałem już wiele razy swoje objawy wynikające właśnie z konieczności chodzenia do pracy (brak snu, brak jedzenia, biegunki, przyspieszony puls i oddech itp.) i niestety u mnie jest w tej chwili tak, że moim największym marzeniem jest nie pracować do końca życia. Już pod koniec poprzedzającego pracę dnia czuję ogromny stres, ogromny smutek, a w trakcie pracy (nawet tak niby spokojnej jak ochrona) często u mnie pojawiają się myśli samobójcze (których nigdy na bezrobociu nie miałem, są one całkowicie związane z przykrym obowiązkiem pracy). Dlaczego mam tak wielki strach i wstręt do pracy? Jest to pytanie na które znam odpowiedź (być może to dobrze), z tym że jest ich tak dużo, że ich wyeliminowanie jest nierealne:
- lęk przed ludźmi (najbardziej lęk przed spotkaniem niemiłych, podłych, krytykujących ludzi) 

- lęk przed jakąkolwiek odpowiedzialnością
- lęk przed jakimikolwiek obowiązkami
- lęk przed nie poradzeniem sobie
- lęk przed oceną
- lęk przed krytyką
- bardzo niska samoocena
- całkowity brak pewności siebie
- depresja i ciągły pesymizm
- gigantyczny stres z ww. powodów i uciążliwe objawy z tym związane
- wrodzone, patologiczne lenistwo
- nienawiść do wczesnego wstawania
- czas pracy (zabiera większość dnia, nie ma potem na nic czasu ani ochoty - jest to nie do wytrzymania)
- lata pracy (świadomość, że w pracy będę musiał spędzić następne 38 lat jest nie do zniesienia)
- niezaradność
- zapominalstwo
- niezręczność manualna
- niezdarność
- brak siły fizycznej i kondycji
Wszystkie te cechy sprawiają, że nie dość że się panicznie boję pracy, to jeszcze się kompletnie do żadnej nie nadaję. Nie wiem co mam zrobić, żeby chodzić do pracy z przyjemnością, bo teraz jest tak, że do pracy chodzę jak na egzekucję. Czy terapia i leki w jakikolwiek sposób pomogą? Nie wydaję mi się aby to sprawiło, że z pracy znikną całkowicie ludzie, jakiekolwiek obowiązki czy jakakolwiek odpowiedzialność, nie wspominając już o zmniejszeniu pełnego etatu przynajmniej o połowę (a tylko taka pracy byłaby dla mnie do wytrzymania). Szczęście w nieszczęściu jest takie, że mam jedno własne mieszkanie i drugie puste do wynajęcia, ale wątpię że z wynajmu da się utrzymać, nawet jeśli mówimy tu o jednej osobie mającej minimalne potrzeby. Chciałbym trafić w końcu na "swoją niszę", na coś co robiłbym z przyjemnością, ale niestety nie mam pojęcia co to może być, nie mam też pojęcia do kogo zwrócić się z pomocą, tak aby pomógł mi znaleźć swoją powołanie zawodowe, wspominałem zresztą o swoich bardzo dużych wahaniach jeśli chodzi o pragnienia i zainteresowania, a to raczej mocno utrudni znalezienie tej jednej rzeczy, którą chciałbym się zajmować (bo jest 100% pewne, że ta zawodowa "nisza" znudzi mi się po kilku dniach, najwyżej tygodniach).

[KamilWro]

Po braku pytań o to, jak jest z tym u innych, domyślam się, że to nie jest wątek do pisania o swoich problemach, tylko o Twoich. Zgadza się?

Czy Ty nie jesteś zbyt pesymistycznie nastawiony do robienia czegokolwiek nowego? Gdy doradziłem Ci założenie bloga na tym forum, to napisałeś, że nie umiesz, że jesteś słaby w komputerach i nawet nie zapytałeś, jak to się robi lub gdzie można się tego dowiedzieć. Nie próbuję Cię teraz do tego zachęcić, w ogóle nie musisz robić czegokolwiek w tym kierunku, ale chcę się dowiedzieć, czy masz takie samo pesymistyczno-rezygnacyjne podejście do pozostałych spraw.

Nie wiem co mam zrobić, żeby chodzić do pracy z przyjemnością, bo teraz jest tak, że do pracy chodzę jak na egzekucję. Czy terapia i leki w jakikolwiek sposób pomogą?

W mojej pierwszej pracy po skończeniu liceum miałem trochę podobne lęki do Twoich (nie aż tak silne), przed pracą siadałem na ławce i bardzo nie chciałem tam wchodzić. W pracy z nikim nie rozmawiałem, nie wiedziałem co robić i czułem się bezużyteczny. Zwolnili mnie po 3 tygodniach. W kolejnej pracy było już lepiej, bardzo się przykładałem, ale lęki zostały, przy ludziach czerwieniłem się, a przebywając z nimi na hali czułem się bardzo niekomfortowo, chciałem zniknąć. Nie wiedziałem wtedy nic o lekach i terapiach, a psychiatra kojarzył mi się z kaftanem bezpieczeństwa i wywożeniem do szpitala z gumowymi ścianami i drzwiami bez klamek. Z czasem mi to przeszło, a praca stała się aż do przesady najważniejszą sprawą w moim życiu (minęło jeszcze wiele lat, zanim praca stała się dla mnie przyjemna, ale nie będę się na ten temat rozpisywał, bo ostatnio nasiliły się ataki na programistów). Według mnie terapia, leki i początkowe zmuszanie się mogą dać Ci dobre efekty. Mógłbyś też spróbować wyeliminować lekami pewne objawy, takie jak biegunki i bezsenność, i postanowić sobie, że przepracujesz okres o jakiejś konkretnej długości, np. pół roku, i że to jest najważniejsza rzecz do wykonania, jedyna ważna misja, coś z czego nie można zrezygnować, a po tym czasie pomyślisz, co dalej zrobić. Może Twoje nastawienie zmieni się, gdy dasz sobie więcej czasu na przyzwyczajenie się do swojego miejsca i swojej roli w pracy i stwierdzisz, że wcale nie jest tak źle, jak było wcześniej. Na początku nie musisz robic tego, co lubisz, jeśli nie masz takiej możliwości - na to przyjdzie jeszcze czas. Napisałem jak ja sobie poradziłem lub jak mógłbym poradzić sobie lepiej, gdybym wiedział o pewnych sprawach wcześniej. Niekoniecznie musi to pomóc Tobie, ale myślę, że warto spróbować.

Ile czasu najdłużej udało Ci się pracować w nieprzerwanym okresie?

[zbyszek93]

Po braku pytań o to, jak jest z tym u innych, domyślam się, że to nie jest wątek do pisania o swoich problemach, tylko o Twoich. Zgadza się?

Czy Ty nie jesteś zbyt pesymistycznie nastawiony do robienia czegokolwiek nowego? Gdy doradziłem Ci założenie bloga na tym forum, to napisałeś, że nie umiesz, że jesteś słaby w komputerach i nawet nie zapytałeś, jak to się robi lub gdzie można się tego dowiedzieć. Nie próbuję Cię teraz do tego zachęcić, w ogóle nie musisz robić czegokolwiek w tym kierunku, ale chcę się dowiedzieć, czy masz takie samo pesymistyczno-rezygnacyjne podejście do pozostałych spraw.

Nie wiem co mam zrobić, żeby chodzić do pracy z przyjemnością, bo teraz jest tak, że do pracy chodzę jak na egzekucję. Czy terapia i leki w jakikolwiek sposób pomogą?

W mojej pierwszej pracy po skończeniu liceum miałem trochę podobne lęki do Twoich (nie aż tak silne), przed pracą siadałem na ławce i bardzo nie chciałem tam wchodzić. W pracy z nikim nie rozmawiałem, nie wiedziałem co robić i czułem się bezużyteczny. Zwolnili mnie po 3 tygodniach. W kolejnej pracy było już lepiej, bardzo się przykładałem, ale lęki zostały, przy ludziach czerwieniłem się, a przebywając z nimi na hali czułem się bardzo niekomfortowo, chciałem zniknąć. Nie wiedziałem wtedy nic o lekach i terapiach, a psychiatra kojarzył mi się z kaftanem bezpieczeństwa i wywożeniem do szpitala z gumowymi ścianami i drzwiami bez klamek. Z czasem mi to przeszło, a praca stała się aż do przesady najważniejszą sprawą w moim życiu (minęło jeszcze wiele lat, zanim praca stała się dla mnie przyjemna, ale nie będę się na ten temat rozpisywał, bo ostatnio nasiliły się ataki na programistów). Według mnie terapia, leki i początkowe zmuszanie się mogą dać Ci dobre efekty. Mógłbyś też spróbować wyeliminować lekami pewne objawy, takie jak biegunki i bezsenność, i postanowić sobie, że przepracujesz okres o jakiejś konkretnej długości, np. pół roku, i że to jest najważniejsza rzecz do wykonania, jedyna ważna misja, coś z czego nie można zrezygnować, a po tym czasie pomyślisz, co dalej zrobić. Może Twoje nastawienie zmieni się, gdy dasz sobie więcej czasu na przyzwyczajenie się do swojego miejsca i swojej roli w pracy i stwierdzisz, że wcale nie jest tak źle, jak było wcześniej. Na początku nie musisz robic tego, co lubisz, jeśli nie masz takiej możliwości - na to przyjdzie jeszcze czas. Napisałem jak ja sobie poradziłem lub jak mógłbym poradzić sobie lepiej, gdybym wiedział o pewnych sprawach wcześniej. Niekoniecznie musi to pomóc Tobie, ale myślę, że warto spróbować.

Ile czasu najdłużej udało Ci się pracować w nieprzerwanym okresie?

Bloga założę (tylko żeby ktokolwiek komentował moje wpisy). Co do innych osób to faktycznie nie pomyślałem - oczywiście zachęcam do podzielenia się swoimi problemami i przemyśleniami. A co do wytrzymania jakiegoś okresu - więcej niż parę tygodni to jest całkowicie nierealne, ja już po 4 dniach po prostu rzygam już tą robotą, myślę o zabiciu się, a ja miałbym wytrzymać aż pół roku? Przecież to jakiś żart. Najdłużej w jednej pracy wytrzymałem łącznie 23 dni u kuzyna przy remontach, z tym że nie były 23 dni ciągiem, a było to z kilkoma przerwami od połowy lipca do połowy września 2019. Najdłużej jednym ciągiem to było 12 dni (2,5 tygodnia) w sklepie w październiku 2018. Ja szkołę skończyłem prawie 7 lat temu i z wielkim trudem i obrzydzeniem udało mi się przepracować łącznie 45 dni (1,5 miesiąca) i to już jest dla mnie koszmarnie dużo.
Ech, nawet cytować po kawałku nie umiem.