Chcecie mieć dzieci?

[dziewczyna z naprzeciwka]

Zadowolenie z życia ojców wzrasta z liczbą nadgodzin w pracy, a maleje im więcej czasu spędzają na opiece nad dziećmi

https://www.ksta.de/ratgeber/familie/stu...n-30699068

[dziewczyna z naprzeciwka]

Jak się rodzi dzieci w Polsce

https://oko.press/przemoc-na-porodowce-n...po-ludzku/

[dziewczyna z naprzeciwka]

https://www.facebook.com/thedadbreak/pos...259628379/

[dziewczyna z naprzeciwka]

- Ma pani dzieci?
- Ja nie, ale moja siostra bliźniaczka tak.

[dziewczyna z naprzeciwka]

Jak to jest być mamą

https://m.facebook.com/story.php?story_f...6255179726

[okil]

Szczerze mówiąc nie wiem.. Są takie chwile że owszem, ale szybko zdaję sobie sprawę z tego, że kijowy byłby ze mnie ojciec.

[Intruz]

Chcę  ;3 Nie zastanawiam się nad tym jaką będę mamą, bo pewnie zawsze mogę znaleźć jakieś ''ale''. Postaram się być jak najlepszą.

[okil]

Chcę  ;3 Nie zastanawiam się nad tym jaką będę mamą, bo pewnie zawsze mogę znaleźć jakieś ''ale''. Postaram się być jak najlepszą.

Aż serducho rośnie gdy to czytam 

[dziewczyna z naprzeciwka]

"Współczuję bezdzietnym kobietom. Nie dlatego, że nie mają dzieci. Dlatego, że muszą się z tego tłumaczyć"

Marginalizowanie urlopowych potrzeb bezdzietnych jest niespisanym punktem kodeksu pracy, bo przecież te, które dzieci mają, MUSZĄ mieć wolne w święta, wakacje czy Dzień Dziecka. Kolejne akcje socjalnego wsparcia na poprawę dzietności także mentalnie spychają bezdzietne na margines, jako niewarte jakiejkolwiek premii z podatków, które same sumiennie płacą. Nic jednak nie równa się presji, jakiej doświadczają od tych, które urodziły."

http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obca...zieci.html

[dziewczyna z naprzeciwka]

[USiebie]

Dlatego się mówi, "jak dziecko", nie "jak niemowlę".

[dziewczyna z naprzeciwka]

Mówi się też "jak niemowlę", zobacz w Google.

***

[USiebie]

W sumie, może, uwierzę na słowo, nie chce mi się guglać. : P

[kriss_de_valnor]

Chcę i od jakiegoś czasu się staram najlepiej własne i adoptowane.

[dziewczyna z naprzeciwka]

Znalezione na fb

"Proszę w imieniu tysięcy takich kobiet jak ja, czyli bezdzietnych z różnych przyczyn, o danie nam spokoju, nam i naszym macicom.
Mam 36 lat, szczęśliwy nieformalny dziesięcioletni związek, w którym panują miłość i szacunek. Jestem dosyć dobrze wykształcona, zdolna, dosyć ładna (nie moja opinia). W czym więc problem? Ano w braku ślubu i dzieci. Od lat ze stoickim spokojem znoszę nagabywanie rodziców o wnuki, mają prawo, oni mnie urodzili. Od lat też znoszę niewybredne i niedyskretne pytania o potomstwo od zupełnie mi obcych ludzi. Czemu nie rodzę, może jestem chora, może on jest chory, może inny lekarz, a może inny facet, przecież dziecko rozwiąże każdy problem, w tym brak stałej pracy, da tyle radości i nawet mnie odmłodzi, zapobiegnie wielu chorobom, zostanie ze mną na starość, żeby podać łyżkę wody. Przypuśćmy, że nie jestem zdrową, płodną kobietą, tylko kimś kto rozpaczliwie próbuje zajść w ciążę, a nie może. Czy kolejne pytania o dzieci nie pogrążyłyby mnie w jeszcze głębszej rozpaczy? Czemu mam się czuć gorsza od kogoś, kto urodził dziecko, czemu mam być czymś w rodzaju dziwoląga w cyrku? Czy posiadanie dzieci jest jedynym wyznacznikiem kobiecości? Wiele razy słyszałam, gdy mi było źle i smutno, gdy miałam depresję, że powinnam mieć dzieci, tobym się wyleczyła z tych problemów. Ludzie, czy słyszeliście o depresji poporodowej? Ja ją widziałam, wcale nie było to rozwiązanie problemów."

[kriss_de_valnor]

Znalezione na fb

"Proszę w imieniu tysięcy takich kobiet jak ja, czyli bezdzietnych z różnych przyczyn, o danie nam spokoju, nam i naszym macicom.
Mam 36 lat, szczęśliwy nieformalny dziesięcioletni związek, w którym panują miłość i szacunek. Jestem dosyć dobrze wykształcona, zdolna, dosyć ładna (nie moja opinia). W czym więc problem? Ano w braku ślubu i dzieci. Od lat ze stoickim spokojem znoszę nagabywanie rodziców o wnuki, mają prawo, oni mnie urodzili. Od lat też znoszę niewybredne i niedyskretne pytania o potomstwo od zupełnie mi obcych ludzi. Czemu nie rodzę, może jestem chora, może on jest chory, może inny lekarz, a może inny facet, przecież dziecko rozwiąże każdy problem, w tym brak stałej pracy, da tyle radości i nawet mnie odmłodzi, zapobiegnie wielu chorobom, zostanie ze mną na starość, żeby podać łyżkę wody. Przypuśćmy, że nie jestem zdrową, płodną kobietą, tylko kimś kto rozpaczliwie próbuje zajść w ciążę, a nie może. Czy kolejne pytania o dzieci nie pogrążyłyby mnie w jeszcze głębszej rozpaczy? Czemu mam się czuć gorsza od kogoś, kto urodził dziecko, czemu mam być czymś w rodzaju dziwoląga w cyrku? Czy posiadanie dzieci jest jedynym wyznacznikiem kobiecości? Wiele razy słyszałam, gdy mi było źle i smutno, gdy miałam depresję, że powinnam mieć dzieci, tobym się wyleczyła z tych problemów. Ludzie, czy słyszeliście o depresji poporodowej? Ja ją widziałam, wcale nie było to rozwiązanie problemów."

Wylewanie żali na FB. Nie rozumiem potrzeby tłumaczenia się z prywatnych spraw i nadawania temu tak emocjonalnego tonu. A nie lepiej powiedzieć w oczy komuś, kto tak nagabuje, że to nie jego sprawa? 

Z doświadczenia wiem też, że po pewnym czasie i w pewnym wieku takie pytania się kończą - u mnie po 6 latach małżeństwa i ponad 10 latach związku już nikt nie pyta, kiedy dziecko.

[dziewczyna z naprzeciwka]

Reklama w Danii. Zafunduj dzieciom wczasy, aby zrobiły Ci wnuki.

[dziewczyna z naprzeciwka]

https://brightside.me/inspiration-family...en-572710/

[forac]

[dziewczyna z naprzeciwka]

[goldbaby]

A może lepiej to odwrócić - nie czy my chcemy dzieci, tylko czy jakieś dziecko chce rodzica z fobią społeczną?

[USiebie]

czy jakieś dziecko chce rodzica z fobią społeczną?

Why not? Większość fobików jest całkiem ogarnięta i sympatyczna.

[Użytkownik 100618]

Problemem jest, jeśli oprócz fobii rodzic ma jeszcze inne problemy, typu depresja czy CHADzik. Z tego, co rozmawiałam z różnymi osóbkami, to różne sytuacje im się w pamięci zagnieździły i miały zły wpływ na ich psychikę. A rodzice sobie zupełnie z tego nie zdawali sprawy.
Moi rodzice fobii nie mają, ale nie są zbyt towarzyscy. Widzę, że to miało mega wpływ na moją nieśmiałość i fobiczność.
Kiedyś chciałam mieć dzieci, ale teraz chyba sobie postawię inny cel - wychować psa na porządnego... psa. Jak już będę mieć takiego zupełnie swojego.

A może lepiej to odwrócić - nie czy my chcemy dzieci, tylko czy jakieś dziecko chce rodzica z fobią społeczną?

Hmm, jest tu ktoś, kogo rodzice mają fobię? Albo podobne zachowania. Fajnie by było poznać opinię

[USiebie]

A moi rodzice są bardziej ekstrawertyczni i nie mają zdiagnozowanych żadnych zaburzeń i co? A no jajco. Rodzic fobik może by zauważył problem wcześniej i wysłał mnie do specjalisty, zamiast czekać uj wie na co.

[Użytkownik 100618]

No nie, uogólnić to się nie da, a jak kto by się zachował możemy gdybać. Rodzice tamtych osób też nie mieli diagnoz.
Rodzice chyba często uważają, że dziecko "po prostu takie jest". Co mnie w sumie nie dziwi, skoro my sami dorośli, którzy znamy siebie najlepiej, nie zawsze wiemy, czy taki mamy charakter, czy to choroba, zaburzenie osobowości czy Bóg wie co. jestem, ale z tego, co słyszę od dorosłych, to "kiedyś tyle tego nie było". W sensie była mniejsza świadomość, raczej o skuteczne, dostosowane leczenie zaburzeń było trudno. Plus chodzenie do psychiatry (sama za dzieciaka myślałam, że to "ten od czubków"), było stygmatyzacją. Do pedagoga/psychologa szkolnego chodziły niegrzeczne dzieci. I skąd tu taki rodzic ma wiedzieć, co robić?