Emocje- jak je pokazać

[hajko]

Hej wszystkim, ostatnio po terapii mam dość spore obniżenie nastroju, właśnie z tego powodu, że nie umiem rozmawiać o swoich emocjach ogólnie jak i  na sesji. Na większość pytań odpowiadam ,,nie wiem” przez co terapeuta się denerwuje, że zakrywam swoje uczucia. Mam tak od bardzo dawna, przez co nie wiem jak sobie z tym poradzić. Dodatkowo moja fobia społeczna i depresja nie pomagają. Co zrobić? Jak odnaleźć te emocje? Jak nazywać te odczucia, które mi towarzyszą?

[U5iebie]

Jak nie umiesz nazywać emocjami tego co odczuwasz, albo wręcz wydaje ci się że żadnych emocji nie odczuwasz, to warto czasem bardziej się spróbować skupić nie na samych emocjach, a na po prostu doznaniach fizycznych, które nam towarzyszą (jeśli w ogóle jakieś się pojawiają), ewentualnie treści myśli jakie chodzą po głowie, w danych momentach. U mnie w terapii najskuteczniejsze okazało się skupianie na samej treści myśli niż emocjonalnych czy fizycznych doznaniach, bo tych z reguły nie za bardzo odczuwałem. Po treści myśli (czy też fizycznych doznaniach jeśli są) potem można wywnioskować jakie emocje mogą temu towarzyszyć i wtedy tak jakby łatwiej zauważyć je i nazwać. Prawda jest taka, że nie wszyscy odczuwają emocje z taką samą intensywnością, do tego wydaje mi się, że osoby bardziej wyciszone, a na dodatek takie które nie przywykły do mówienia o swoich emocjach, nie uczyły się nigdy nazywania ich, czy też w okresie dorastania w pewien sposób zostały "zmuszone" do ignorowania ich, mogą mieć trudności z zauważaniem i nazywaniem swoich emocji.

Pamiętaj też, że nie musisz od razu, automatycznie odpowiadać na takie pytania, możesz chwilę posiedzieć w milczeniu, przyjrzeć się i skupić na sobie, bez tej presji, że już zaraz trzeba odpowiadać, twoje odpowiedzi też nie muszą być "pewne" możesz powiedzieć, że wydaje ci się że coś czujesz, ale nie masz pewności.

W sumie wydaje mi się, że też warto podzielić się tym co tutaj wyżej napisałeś z samym terapeutą, zobaczyć co on na to. Dla mnie jako pacjenta takie sytuacje też były frustrujące.

[hajko]

Dziękuję za odpowiedź, na najbliższej sesjii muszę o tym podyskutować z terapeutą , co też na pewno będzie dla mnie bardzo trudne...

[acetylocysteina]

Powiem co się u mnie sprawdziło i jak to u mnie wyglądało.
Ja nie miałam co prawda jakichś dużych problemów z identyfikacją własnych emocji, przynajmniej tych podstawowych, ale jakoś super extra też nie było.
I jedną z metod, jak już wspomniano wyżej, jest nauka identyfikacji emocji po odczuciach z ciała, np. uczucie jakby na klatce piersiowej było coś ciężkiego - smutek, ból żołądka - stres etc. [oczywiście to są tylko przykłady, każdy swoje emocje może odczuwać w trochę inny sposób]
Moja terapeutka u pacjentów z dużymi problemami w rozpoznawaniu swoich emocji każe też prowadzić dzienniczek emocji. Mi akurat tego nie kazała bo ja jestem anty wszelkie zadania domowe w terapii xD
Co się u mnie najbardziej sprawdziło, to próba postawienia się z boku i spojrzenia z innej perspektywy na daną sytuację czyli np. ja coś opisywałam, jakieś wydarzenie z przeszłości czy cokolwiek, ale miałam powiedzieć co bym czuła gdybym usłyszała taką historię od jakiejś koleżanki czy kogokolwiek.
Wiem, że po tym przez jakiś czas miałam wrażenie że ja zamiast nazywać swoje emocje, które rzeczywiście czuję, mówię o emocjach które myślę, że powinnam czuć i nawet powiedziałam o tym terapeutce, która uznała, że ok, mogę odnosić takie wrażenie i to jest ok i minie.

Jest kilka metod pracy z nauką rozpoznawania emocji, musicie z terapeutą znaleźć najlepszą dla Ciebie. Czy to będzie łatwe? Na początku na pewno nie. Czy nauczysz się tego w miesiąc/dwa miesiące? Też raczej nie, ale praktyka czyni mistrza.
Jednak kluczem jest szczera rozmowa z terapeutą, bo terapia to praca na emocjach i nie da się przepracować swoich spraw nie rozmawiając o uczuciach.