Urodziłam się taka

[new one]

Witam!! Chciałam się z Wami podzielić problemem który niekońiecznie wiążę się z FS, ale widzę, że na tym forum porusza się szerszy zakres psychologii.
Moim kłopotem jest strach.Boję się wszystkiego. Bezpiecznie czuje się tylko wtedy jak wyjdę z tej skorupy, otworzę się ... tylko że wtedy nie jestem sobą. Co jeszcze mogę Wam powiedzieć.... zawsze uwazałam ze inni mają lepiej, i starałam się ichj naśladować niegdy nie byłąm sobą.
Mam 21 lat i pewien bagaż doświadczeń.Otarłam się o sens życia, choć nigdy go tak naprawdę nie czułam, wiem że nie ma sensu być kimś innym, trzeba być sobą!!!
Z moim bagażem doświadczeń ciężko się tak zmienić.
Ale mam wokół siebie naprawdę życzliwych ludzi.
Ach, żyć nie umierać!

PS:CZy ktoś ma podobne odczucia, czy doświadzenia co ja??

[BlankAvatar]

nie wiem czy mam podobne doswiadczenia, bo piszesz dosyc zagatkowo

jednak tez mam czesto to uczucie, ze nie jestem soba i tylko probuje grac rozne role.
szczerze, to nawet nie wiem jaki jestem tak naprawde. nie znam siebie tak do konca.


co masz na mysli, gdy piszesz, ze boisz sie wszystkiego?

[new one]

boję się nawet najbliższych mi ludzi.czasem przedmiotów:rewolwer, skakanka.(kiedyś chciałam się zabić)
ja wiem skad ten lek wynika, Internet mi wytłumaczył Najważniejsze zaznaczyłam pomarańczowym. ("Osobowość unikająca

Ktoś podał taki przykład pewnego zachowania: stoi sobie mężczyzna i czeka na pociąg, chce zapytać stojącą obok osobę o godzinę, lecz coś go blokuje. Dlaczego nie spyta o godzinę, to przecież takie proste i banalne? W przykładzie tym mogłoby chodzić o takie same mechanizmy, jak te w przypadku osobowości lękliwej (ja uważam, że trafniejszym terminem jest określenie "unikająca"). Sednem problemu zdaje się tu być obawa przed oceną. Ocena, o którą tu chodzi, nie jest jednak oceną rozumianą potocznie, lecz szeroko. Może się to wydać niepojęte (chyba, że zna się to z własnego doświadczenia), ale można obawiać się oceny przez innych, nawet w najbardziej zwyczajnych i prostych sytuacjach. W omawianej sytuacji człowiek, którego by spytano o godzinę mógłby oczywiście sobie przelotnie pomyśleć: "a co to, on nie ma swojego zegarka?", lub cokolwiek innego. Chociaż dla większości z nas nie ma to żadnego znaczenia - gdyż wiemy, że są to sytuacje normalne, nieuniknione i mogące dotyczyć każdego - dla niektórych osób są to sytuacje trudne, niemal paraliżujące.

Mój pacjent, który miał tego typu problemy, obawiał się nawet poprosić o zapałki w kiosku. Jak rozumieć tego typu zahamowania? Aby to zrozumieć, weźmy przykład zachowania, w którym opory są jak najbardziej zrozumiałe. Przeciętny mężczyzna przed pójściem do seksuologa, by opowiedzieć mu o swoich problemach ze wzwodem, prawdopodobnie odczuje opór. Jest to bowiem sytuacja, w której dość mocno się obnaża, ukazuje drugiemu swoją niemoc, swój brak. Ujawnia słabość. Przychodzi w potrzebie, przychodzi po prośbie. Jak się to ma do osobowości unikającej? Człowiek z osobowością lękliwą właśnie tego typu sytuacji chce uniknąć. Tyle tylko, że ten typ przyjmują dla niego niemal wszystkie sytuacje interpersonalne. Przecież nawet kupując w kiosku zapałki jakoś siebie ukazujemy – pokazujemy, że jesteśmy "kimś-kto-potrzebuje-zapałek". Bowiem w tym, co nazwałem oceną chodzi o trudności w ukazaniu własnego pragnienia, przyznania się przed samym sobą i wobec drugiego, że się czegoś nie ma i czegoś potrzebuje.

To, z kolei nasuwa prosty wniosek: osoba unikająca bardzo obawia się pokazać swoją słabość i niedoskonałość. Jeśliby wziąć literalnie i powierzchownie kryteria diagnostyczne tego zaburzenia zawarte w ICD-10 (co zapewne, w przypadku większości diagnoz psychiatrycznych ma miejsce), mamy obraz "biednej", zalęknionej i niepewnej siebie osoby (preferowanie w nazewnictwie terminu "osobowość lękliwa", także na tę tendencję wskazuje). Czy jednak jest to prawdą? Rzeczywiście, osoba unikająca cierpi na ciągłe obawy i zahamowania. Z drugiej jednak strony widzimy, że ktoś, kto tak bardzo boi się ukazania swego pragnienia i braku, chce zachować wizję siebie jako kogoś pełnego i w pewnym sensie doskonałego!

Aby lepiej to zrozumieć należy wprowadzić nowy termin: ja-idealne. Termin ten ma długą tradycję, gdyż wywodzi się od samego Zygmunta Freuda. Można go zresztą różnie rozumieć. Generalnie jest to jeden z tych terminów, które mają opisywać ów fakt, że nasze ja nie jest jednolite, że można zobaczyć różne jego aspekty, jak gdyby części.

Cóż to takiego owo ja-idealne? Jest to taka sfera w nas, w której uważamy się za doskonałych, pełnych, niczego nie potrzebujących, nie mających żadnego braku. Aby istnieć, "część" ta musi być izolowana od świata, gdyż rzeczywistość bardzo szybko by ją zweryfikowała i rozbiła. Przeciętnemu człowiekowi – że tak powiem – aż tak strasznie nie zależy na tym ja-idealnym i potrafi konfrontować się z rzeczywistością. Jednak niektóre osoby, szczególnie takie, których dzieciństwo było bardzo urazowe (różne formy braku opieki i ochrony), są bardzo przywiązane do swojego ja-idealnego. Dlaczego? Odpowiem krótko i upraszczając: po prostu rzeczywistość straszliwie zraniła ich ja i dlatego schroniły się w swoim ja-idealnym. To tak, jak ktoś chroni się przed złym życiem w świat marzeń. Osoby te niejako mówią: "Ok, tu mi nic nie wychodzi, jestem słaby i bezradny, tak dużo potrzebuję, a tak mało dostaję, ale to nie jest ważne, bo naprawdę jestem kimś innym". Tym samym żyją niejako życiem podwójnym – ich ja-realne jest jakie jest, lecz ich satysfakcja płynie przede wszystkim z ja-idealnego W tej głęboko schowanej części siebie są mocni, wspaniali i samowystarczalni.

Istnieje tu więc niejako "przeniesienie punktu ciężkości swojej tożsamości" z ja-realnego, z realnego życia, na ja-idealne. Rzeczywistość zaczyna być ignorowana, co przyjmuje na przykład takie przejawy, że człowiek czuje się kimś szczególnym i lepszym od innych pomimo tego, że na poziomie realnych osiągnięć nie ma niczego, co by to poczucie uzasadniało. Tak więc to, że jest wycofany, zalękniony, bez pracy, rodziny i osiągnięć nie znaczy bynajmniej, że tak właśnie się czuje.




A propos zagadkowego pisania...to ja chyba trace umiejetnosci logicznego formułowaina myśli

[coolstorybro]

oj bagaż doświadczeń to ja mam bardzo duzy, łącznie z imprezami różnego typu, kradzieżami, oszustwami, występami w sądzie i takie tam, ludzie mi pomagają, bo jak nie, to juz bym był w wiezieniu. no i co to mi pomaga? nadal robie te same błędy choć w innej formie. w sądzie np ładnie mowie, nie boje sie, skladam zeznania, przepraszam, wstyd mi i takie tam, a jednak za chwile poszedl bym i zrobil cos zlego. jakis poryty ten mozg. boje sie czegos, a sam nie wiem czego. w jednych sytuacjach jestem 200% pewny siebie, a w jednych -200%. ciezko rozroznic w ktorych i ktore sa wazniejsze.

[BlankAvatar]

ten Internet calkiem niezle opsiuje moj przypadek, coby podwazalo diagnoze mojej psychiatry


mysle, ze jestesmy dosc podobni new one

[new one]

[quote="BlankAvatar"] ten Internet calkiem niezle opisuje moj przypadek, coby podwazalo diagnoze mojej psychiatry


A jaką diagnozę dał Ci psychiatra?
Chudy, ja tyle doświadzczeń cO Ty nie mam, a mówiąc o "pewnym bagazu doswiadzczen" miałam na myśli nie tyle co wydarzenia, ile mój sposób reagowania na nie,mój stosunek

[BlankAvatar]

ona sama nie wie co mi jest chyba (:

[coolstorybro]

[quote="BlankAvatar"] ten Internet calkiem niezle opisuje moj przypadek, coby podwazalo diagnoze mojej psychiatry


A jaką diagnozę dał Ci psychiatra?
Chudy, ja tyle doświadzczeń cO Ty nie mam, a mówiąc o "pewnym bagazu doswiadzczen" miałam na myśli nie tyle co wydarzenia, ile mój sposób reagowania na nie,mój stosunek

a no, to wiesz, doświadczenie życiowe : >

[ananas filozoficzny]

boję się nawet najbliższych mi ludzi.czasem przedmiotów:rewolwer, skakanka.(kiedyś chciałam się zabić)
ja wiem skad ten lek wynika, Internet mi wytłumaczył Najważniejsze zaznaczyłam pomarańczowym. ("Osobowość unikająca

Ktoś podał taki przykład pewnego zachowania: stoi sobie mężczyzna i czeka na pociąg, chce zapytać stojącą obok osobę o godzinę, lecz coś go blokuje. Dlaczego nie spyta o godzinę, to przecież takie proste i banalne? W przykładzie tym mogłoby chodzić o takie same mechanizmy, jak te w przypadku osobowości lękliwej (ja uważam, że trafniejszym terminem jest określenie "unikająca"). Sednem problemu zdaje się tu być obawa przed oceną. Ocena, o którą tu chodzi, nie jest jednak oceną rozumianą potocznie, lecz szeroko. Może się to wydać niepojęte (chyba, że zna się to z własnego doświadczenia), ale można obawiać się oceny przez innych, nawet w najbardziej zwyczajnych i prostych sytuacjach. W omawianej sytuacji człowiek, którego by spytano o godzinę mógłby oczywiście sobie przelotnie pomyśleć: "a co to, on nie ma swojego zegarka?", lub cokolwiek innego. Chociaż dla większości z nas nie ma to żadnego znaczenia - gdyż wiemy, że są to sytuacje normalne, nieuniknione i mogące dotyczyć każdego - dla niektórych osób są to sytuacje trudne, niemal paraliżujące.

Mój pacjent, który miał tego typu problemy, obawiał się nawet poprosić o zapałki w kiosku. Jak rozumieć tego typu zahamowania? Aby to zrozumieć, weźmy przykład zachowania, w którym opory są jak najbardziej zrozumiałe. Przeciętny mężczyzna przed pójściem do seksuologa, by opowiedzieć mu o swoich problemach ze wzwodem, prawdopodobnie odczuje opór. Jest to bowiem sytuacja, w której dość mocno się obnaża, ukazuje drugiemu swoją niemoc, swój brak. Ujawnia słabość. Przychodzi w potrzebie, przychodzi po prośbie. Jak się to ma do osobowości unikającej? Człowiek z osobowością lękliwą właśnie tego typu sytuacji chce uniknąć. Tyle tylko, że ten typ przyjmują dla niego niemal wszystkie sytuacje interpersonalne. Przecież nawet kupując w kiosku zapałki jakoś siebie ukazujemy – pokazujemy, że jesteśmy "kimś-kto-potrzebuje-zapałek". Bowiem w tym, co nazwałem oceną chodzi o trudności w ukazaniu własnego pragnienia, przyznania się przed samym sobą i wobec drugiego, że się czegoś nie ma i czegoś potrzebuje.

To, z kolei nasuwa prosty wniosek: osoba unikająca bardzo obawia się pokazać swoją słabość i niedoskonałość. Jeśliby wziąć literalnie i powierzchownie kryteria diagnostyczne tego zaburzenia zawarte w ICD-10 (co zapewne, w przypadku większości diagnoz psychiatrycznych ma miejsce), mamy obraz "biednej", zalęknionej i niepewnej siebie osoby (preferowanie w nazewnictwie terminu "osobowość lękliwa", także na tę tendencję wskazuje). Czy jednak jest to prawdą? Rzeczywiście, osoba unikająca cierpi na ciągłe obawy i zahamowania. Z drugiej jednak strony widzimy, że ktoś, kto tak bardzo boi się ukazania swego pragnienia i braku, chce zachować wizję siebie jako kogoś pełnego i w pewnym sensie doskonałego!

Aby lepiej to zrozumieć należy wprowadzić nowy termin: ja-idealne. Termin ten ma długą tradycję, gdyż wywodzi się od samego Zygmunta Freuda. Można go zresztą różnie rozumieć. Generalnie jest to jeden z tych terminów, które mają opisywać ów fakt, że nasze ja nie jest jednolite, że można zobaczyć różne jego aspekty, jak gdyby części.

Cóż to takiego owo ja-idealne? Jest to taka sfera w nas, w której uważamy się za doskonałych, pełnych, niczego nie potrzebujących, nie mających żadnego braku. Aby istnieć, "część" ta musi być izolowana od świata, gdyż rzeczywistość bardzo szybko by ją zweryfikowała i rozbiła. Przeciętnemu człowiekowi – że tak powiem – aż tak strasznie nie zależy na tym ja-idealnym i potrafi konfrontować się z rzeczywistością. Jednak niektóre osoby, szczególnie takie, których dzieciństwo było bardzo urazowe (różne formy braku opieki i ochrony), są bardzo przywiązane do swojego ja-idealnego. Dlaczego? Odpowiem krótko i upraszczając: po prostu rzeczywistość straszliwie zraniła ich ja i dlatego schroniły się w swoim ja-idealnym. To tak, jak ktoś chroni się przed złym życiem w świat marzeń. Osoby te niejako mówią: "Ok, tu mi nic nie wychodzi, jestem słaby i bezradny, tak dużo potrzebuję, a tak mało dostaję, ale to nie jest ważne, bo naprawdę jestem kimś innym". Tym samym żyją niejako życiem podwójnym – ich ja-realne jest jakie jest, lecz ich satysfakcja płynie przede wszystkim z ja-idealnego W tej głęboko schowanej części siebie są mocni, wspaniali i samowystarczalni.

Istnieje tu więc niejako "przeniesienie punktu ciężkości swojej tożsamości" z ja-realnego, z realnego życia, na ja-idealne. Rzeczywistość zaczyna być ignorowana, co przyjmuje na przykład takie przejawy, że człowiek czuje się kimś szczególnym i lepszym od innych pomimo tego, że na poziomie realnych osiągnięć nie ma niczego, co by to poczucie uzasadniało. Tak więc to, że jest wycofany, zalękniony, bez pracy, rodziny i osiągnięć nie znaczy bynajmniej, że tak właśnie się czuje.




A propos zagadkowego pisania...to ja chyba trace umiejetnosci logicznego formułowaina myśli

To o mnie.

[iLLusory]

Ostatni akapit tego fragmentu, zdaje się mówić o tym, ze można sobie wyhodować manię wielkości.

[UnikamSiebie]

Co by się pokrywało z tutejszymi tendencjami do bycia ponad "masą".

[ananas filozoficzny]

Napisałem,ze to o mnie jednak nie do konca tak jest.
Ja chciałem byc kimś innym, a nie tym, który jest gorszy od innych bo nie potrafi robic tego co oni.
Jednoczesnie czułem sie jednak kimś lepszym w jakis niedokreslony sposób.
Czyli miałem jednak swiadomosc jaki jestem-nie potrafiłem sie odizolowac odz rzeczywistosci.
Mój idealny obraz tkwił we mnie jako niespełnialne pragnienie-oskarzenie, że taki nie jestem i nie moge być.