Czy macie znajomych lub przyjaciół?

[Spoleczna]

Ja się najlepiej czuję z ludźmi z tzw. "marginesu"

Gorzej jest jak trzyma się z takimi ludźmi od lat ( jak ja ) to potem jakby się chciało poznać kogoś normalnego to wstyd się przyznać że spędza się czas z takimi osobami.Ja nie raz byłem besztany za to z kim przesiaduje.

Taki margines jest pewnie dobry do momentu kiedy sam sie nie stajesz uzalezniony, może zajmij się czymś, co nie będzie obciachowe np. jakiś sport.

[wujoo3]

mam dwóch trzech takich dobrych przyjaciol, paru kolegów wiekszość pzonana dziki internetowi, i 3 koleżanki. to dużo czy mało ?

[niki11]

Dużo

[Anitax]

Jak na fobika duzo, ale uwazam, że lepiej miec kilka zaufanych osób niz sto bylejakich. Ja mam 3 zaufane, z czego 1 blisko mieszka. To najwazniejsze osoby w moim zyciu, lepsze niż rodzina.

[ZagubionywCzasie]

mam dwóch trzech takich dobrych przyjaciol, paru kolegów wiekszość pzonana dziki internetowi, i 3 koleżanki. to dużo czy mało ?

No pisałeś, że nie masz fs, więc nie ma co tego zestawiać z nami-fobisiami.
Poza tym nie liczy się ilość.

[ewl]

hm, w sumie to nie mam przyjaciół.
mam tylko znajomych, z którymi raz na jakiś czas popiszę, czy się spotkam.
fajnie byłoby mieć przyjaciół. ale wpierw trzeba by było umieć wchodzić w głębsze relacje i zacząć rozmawiać o czymś więcej niż o pogodzie xD

[homo_fob]

Ja mam kolegę i koleżankę. Spotykamy się rzadko ale przez telefon lub internet rozmawiamy relatywnie często. Oczywiście nie tylko o pogodzie. W sumie tak treściwych rozmów i głębokich zarazem (wg mnie) to w takim "normalnym życiu" ciężko uświadczyć. Jednak brakuje mi tej prostej spontanicznej normalności. Niestety kontakty na szerszą skalę w miejscach publicznych raczej nie występują. A byłoby miło gdyby były.

[haraczu]

Mam paru przyjaciół i bardzo wielu ciekawych znajomych.
Wynika to po części także z tego, że mojej fobii akurat nie towarzyszy nieśmiałość ani wycofanie.
Jednak koniec końców bardzo trudno zarządzać mi lękiem w obliczu tej sytuacji.

[Aina]

Teraz już mam znajomych, ale większość z nich poznałam jedynie za sprawą mojego mega kontaktowego męża. Jeszcze cztery lata temu, kiedy najbardziej cierpiałam z powodu fobii, nie miałam nikogo poza kilkoma wątpliwymi znajomościami internetowymi, które trudno mi ocenić pozytywnie. Przyjaciół w sumie nie mam, poza moim mężem. Tylko przy nim potrafię się w miarę otworzyć i być sobą.
Trochę ubolewam z tego powodu, ale i tak raczej nie miałabym czasu na rozwijanie silniejszych relacji z ludźmi. Na chwilę obecną praca skutecznie pomaga mi w znoszeniu samotności. Próbuję sobie wmawiać, że znajomości są spoko, często się przydają, z kolei przyjaźnie mogłyby być za bardzo angażujące psychicznie.

[PonuryWiksiarz]

Mam na fb prawie 500 znajomych, jednak tylko z niewielką częścią z nich utrzymuję kontakt, który przeważnie ogranicza się tylko do wymiany kilku zdań. W związku z tym, można stwierdzić, że znajomych mam tak naprawdę niewielu. Co z tego, że na fejsie jest ich dużo, skoro z większością z nich (prawie) w ogóle nie utrzymuję żadnych kontaktów?

[Kowlakte]

...

[duch125]

Mam jednego kolegę z czasów szkoły średniej, ostatnio często ze sobą piszemy, mamy podobne zainteresowania. Nawet w tym roku spotkaliśmy się dwa razy. Są jeszcze ludzie z pracy, ale z nimi to nie "to".

[Cru]

mam jedną przyjaciółkę i parę koleżanek, z którymi dość regularnie utrzymuję kontakt. Poza tym mieszkam jeszcze z dwiema dziewczynami, z którymi raz na jakiś czas też muszę porozmawiać chociażby o pogodzie (żeby nie było).

[Nadir]

Tylko kolegów z pracy, prywatnie nie mam nikogo...

[PanZagubiony]

Tylko kolegów z pracy, prywatnie nie mam nikogo...

Witaj w klubie! :-)

[Kowlakte]

Powiem szczerze, że mam grunt to zaradność - nie masz to załatw sobie i nie mówię tu o ludziach z marginesu

[ZagubionywCzasie]

Powiem szczerze, że mam grunt to zaradność - nie masz to załatw sobie i nie mówię tu o ludziach z marginesu

Załatwić sobie znajomych?
To dość ciekawe co piszesz, zwłaszcza patrząc na to, co pisałaś jeszcze niedawno o posiadaniu znajomych i tego jak to u Ciebie wygląda. Tak szybko się pozmieniało?
Nie wiem, może jestem dziwny, ale to chyba nie jest zabawa w łapanie pokemonów i zaradność tutaj nie wystarczy. Co zrobić, jeśli przebywa się w zamkniętym środowisku, gdzie w pracy ciągle te same twarze osób, z którymi nie ma szans na nić porozumienia poza zwykłym dogadywaniem się w miejscu zatrudnienia? Poza pracą czasu niewiele, a jeśli jest to nie ma zbyt wielu interesujących opcji spożytkowania go, bo mieszka się na zadupiu, gdzie najlepszą odskocznią od rzeczywistości jest sklep monopolowy. Zmienić pracę, wyprowadzić się?
I tak, mówię o realnych znajomych, a nie tych, którzy mieszkają na drugim krańcu Polski - gdybyś chciała tylko wspomnieć o tym, że można znaleźć ich na odległość.

[Kra_Kra]

Otóż to, jak się do pewnego czasu nie znajdzie, to wpada się w błędne koło samotności, z którego bardzo ciężko wyjść i "zaradność", jakkolwiek zdefiniowana, nie ma tak dużego wpływu, jak by sie wydawało...

[Nekrofil]

W rzeczy samej.

[Radek]

Mam tak samo, zero przyjaciół i zero znajomych z którymi mógłbym się spotkać, wyjść, porozmawiać.
Przyjaciół nigdy nie miałem, może lepszych kolegów, ale to po czasach szkolnych się pourywało.
Koledzy z pracy to tylko w pracy, prywatnie nic.
I nie widzę możliwości zmiany tego stanu...

[facehugger]

Problem leży w tym, że w wieku powyżej 25 lat kiedy większość pokończyła szkoły czy jest na etapie kończenia studiów, ma już swoje paczki znajomych i sobie w nich spędza czas.
Ktoś kto po szkole lub studiach nie posiada umiejętności społecznych na tyle aby mieć znajomych z którymi sobie czasem wyskoczy gdzieś, z dużym prawdopodobieństwem już nie wyrwie się z tego samotnego kręgu chyba że będzie miał niebywałe szczęście.

Osobiście nie mam nawet minimalnych możliwości aby zrobić coś z tym fantem, a na szczęście nie liczę, pytanie tylko do jakiego wieku będę tak się telepał i kiedy poczuję już pełne zrezygnowanie wiążące się z akceptacją owego stanu rzeczy. Czy w ogóle to poczuję.

[Proxi]

Możliwości do poznania ludzi zawsze można sobie stworzyć, gorzej jak nie jest się w stanie ich wykorzystać.

[duch125]

Możliwości do poznania ludzi zawsze można sobie stworzyć, gorzej jak nie jest się w stanie ich wykorzystać.

Niby jak ?

[Martwy]

Trzeba próbować bardzo mocno.

[Golden]

Chociażby udzielając się na forum. Możliwe że trafi się jakaś bratnia dusza, z którą nawiążesz bliższy kontakt. Można też spróbować się wybrać na spotkania fobików, które są organizowane w różnych częściach kraju.