24 Maj 2019, Pią 9:45, PID: 793270
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 30 Maj 2019, Czw 18:54 przez Kylar.)
Zaburzenia lękowo depresyjne(F41.2, MADD, Mixed Anxiety and Depressive Disorder)
Połączenie zaburzeń lękowych i depresyjnych wykazuje większą oporność na terapie niż zaburzenia te występujące osobno. Jednoczesne występowanie w tym zaburzeniu symptomów jednocześnie depresyjnych i lękowych komplikuje diagnoze i utrudnia leczenie. Wszechstronne badania diagnostyczne są najważniejszym pierwszym korkiem w leczeniu pacjentów z zaburzeniami lękowo depresyjnymi. Jest tak dlatego, że MADD może być pomylone z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym. Wskaźnik błędnej diagnozy to 70%.
W psychoterapii skupiamy się na leczeniu zespołu lęku uogólnionego bazującym na następujących modelach teoretycznych:
Zespół lęku uogulnionego(GAD) to najczęstsze zaburzenie lękowe w podstawowej opiece medycznej i częstość jego występowania w populacji w ciągu życia, to 5.1%(USA) lub wyżej. Częstość występowania zaburzeń depresyjnych(MDD) w ciągu życia to 16.2%. Częstość współwystępowania tych zaburzeń to, 62% osób chorych na GAD miało epizody MDD w ciągu swojego życia, jednocześnie 59% z nich miało epizod MDD w ciągu ostatniego roku. Współwystępowanie GAD i MDD przewiduje słabsze wyniki terapii CBT(https://onlinelibrary.wiley .com/doi/pdf/10.1002/da.20386)
Modele teoretyczne na których bazują psychoterapie uogólnionych zaburzeń lękowych(GAD)
Model unikania GAD(the avoidance model)
W modelu unikania GAD, obawa jest rozpatrywane jako aktywność opierająca się na języku i myślach, która aktywuje somatyczne i emocjonalne doznania w tym samym czasie hamując umysłowe obrazy(mental images). Zgodnie z tym modelem, kiedy somatyczne i emocjonalne doświadczenia są zahamowane, emocja lęku i unikania jest słabo zrealizowana; co jest ważne w przyzwyczajeniu(habituation) i jej wygaśnięciu. Ten model sugeruje, że obawa to kiepska póba rozwiązania problemów i radzenia sobie z dostrzeżonym zagrożeniem jednocześnie unikania przykrych somatycznych i emocjonalnych doświadczeń, podczas konkonfrontowania się z przerażającym bodźcem. Z drugiej strony, obawa zostaje negatywnie wzmocniona jako, że mniej niepokojące myśli zamieniają katastroficzne wyobrażenia(mental images) redukując somatyczne i emocjonalne doświadczenia. Stąd, obawa jest utrzymywana przez pozytywne przekonania o obawianiu się.
Modele leczenia stworzone w oparciu o Model Unikania skupiają się na monitorowaniu(self-monitoring) sytuacji, swoich myśli, uczuć, psychologicznych reakcji i zachowań. Dodatkowo, inne elementy leczenia zawierają progresywną relaksacje mięśni(trening jacobsona) i ponowną naukę oddychania(breathing retraining), odczulanie(self-control desensitization) jak na przykład ćwiczenia w wyobraźni, dla zbudowania innych, bardziej efektywnych sposobów radzenia sobie; określonego "czasu obaw", który prowadzi do stopniowego kontrolowania bodźców; monitorowanie obaw łącznie z tym jakiej sytuacji się obawiasz, jakiego wyniku tej sytuacji się obawiasz i jaki wynik naprawde nastąpi; skupianie się na "tu i teraz" i życie bez oczekiwań(realistyczne oczekiwania).
Kolejny element terapii(The integrative therapy component, https://www.ncbi.nlm.nih .gov/pmc/articles/PMC2770198/) jest związany z problemami interpersonalnymi które są często zamieszane w zawartość obaw, które nie były włączone w poprzednią standardową terapie CBT. Ten dodatkowy element terapii wyjątkowo skupia się na problemach interpersonalnych i unikaniu emocji. Wynik badań porównawczych pokazał wielkość efektu 2.80 dla CBT(terapia poznawczo behawioralna) modelu unikania bez dodatkowego elementu, oraz 3.15 dla CBT+I/EP(Interpersonal and emotional processing therapy). Odpowiedź na leczenie po terapii CBT+SL(supporive listening) osiągnęło 67%, kiedy na leczenie CBT+I/EP odpowiedziało 83% osób.
Model nietolerancji niepewności (the intolerance of uncertainty model, IU)
Model nietolerancji niepewności bazuje na hipotezie, która mówi, że u osób z lękiem uogólnionym niepewne lub dwuznaczne sytuacje są bardzo stresujące i mogą prowadzić do chronicznych obaw. Zgodnie z tym modelem, przekonania o obawach zawierają wyobrażenie, że obawa zapobiegnie jakiemuś przerażającemu wydarzeniu, lub przygotuje w jakiś sposób na to przerażające wydarzenie. Ten model zakłada również, że osoby z GAD mają negatywne podejście do problemów(negative problem orientation) i są zajęte unikaniem poznawczym(cognitive avoidance), obie rzeczy podtrzymują obawy. Przez negatywne podejście do problemów, osoby te nie posiadają pewności siebie w umiejętności ich rozwiązywania, co więcej, problemy są odebierane jako zagrożenie i takie osoby mają niską tolerancje na frustracje, kiedy mierzą się z nimi i są pesymistycznie nastawione do wyniku. Unikanie poznawcze jest związane ze zamianą myśli(thought replacement), rozproszeniem myśli(thought distraction) i tłumieniem myśli(thought suppression).
Metody leczenia stworzone na modelu nietolerancji niepewności(IU) zawierają takie metody jak self-monitoring; Psychoedukacja o podejściu do problemów; ocena przekonań związanych z obawami; poznawanie zakorzenionych lęków kryjących się pod obawami; przekonstruowanie, ekspozycja i poprawa podejścia do problemów przez poznawczą restrukturyzacje(cognitive restructuring, CR). Rezultat badań nad nietolerancją niepewności(IU) pokazał, że 77% osób nie spełnia kryteriów dla GAD w 6 i 12 miesiący po terapii.
Dupuy et al zbadał czy u osoby u których współwystępuje GAD/MDD doświadczają więcej IU w porównaniu do osób jedynie z GAD. W tej próbie, grupa u których współwystępowały oba zaburzenia różniły się surowością symptomów GAD; w dodatku wykazywali wyższy poziom IU, gorsze podejście do problemów i wyższy poziom unikania poznawczego. Nie różnili się w poziomie przekonań o obawach. Badanie wykazało, że współistniejące zaburzenie dodaje dotkliwości symptomom związanym z GAD.
Źródło w załączniku.
Połączenie zaburzeń lękowych i depresyjnych wykazuje większą oporność na terapie niż zaburzenia te występujące osobno. Jednoczesne występowanie w tym zaburzeniu symptomów jednocześnie depresyjnych i lękowych komplikuje diagnoze i utrudnia leczenie. Wszechstronne badania diagnostyczne są najważniejszym pierwszym korkiem w leczeniu pacjentów z zaburzeniami lękowo depresyjnymi. Jest tak dlatego, że MADD może być pomylone z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym. Wskaźnik błędnej diagnozy to 70%.
W psychoterapii skupiamy się na leczeniu zespołu lęku uogólnionego bazującym na następujących modelach teoretycznych:
- Model unikania(the avoidance model)
- Model nietolerancji niepewności(the intolerance of uncertainty)
- Model metapoznawczy(the meta-cognitive model)
- Model rozregulowania emocji(the emotion dysregulation model)
- Model akceptacji(the acceptance based model)
- Model poznawczy(the cognitive model)
- Model aktywacji behawioralnej(the behavioral activation model)
- Model interpersonalny(the interpersonal model)
Zespół lęku uogulnionego(GAD) to najczęstsze zaburzenie lękowe w podstawowej opiece medycznej i częstość jego występowania w populacji w ciągu życia, to 5.1%(USA) lub wyżej. Częstość występowania zaburzeń depresyjnych(MDD) w ciągu życia to 16.2%. Częstość współwystępowania tych zaburzeń to, 62% osób chorych na GAD miało epizody MDD w ciągu swojego życia, jednocześnie 59% z nich miało epizod MDD w ciągu ostatniego roku. Współwystępowanie GAD i MDD przewiduje słabsze wyniki terapii CBT(https://onlinelibrary.wiley .com/doi/pdf/10.1002/da.20386)
Modele teoretyczne na których bazują psychoterapie uogólnionych zaburzeń lękowych(GAD)
Model unikania GAD(the avoidance model)
W modelu unikania GAD, obawa jest rozpatrywane jako aktywność opierająca się na języku i myślach, która aktywuje somatyczne i emocjonalne doznania w tym samym czasie hamując umysłowe obrazy(mental images). Zgodnie z tym modelem, kiedy somatyczne i emocjonalne doświadczenia są zahamowane, emocja lęku i unikania jest słabo zrealizowana; co jest ważne w przyzwyczajeniu(habituation) i jej wygaśnięciu. Ten model sugeruje, że obawa to kiepska póba rozwiązania problemów i radzenia sobie z dostrzeżonym zagrożeniem jednocześnie unikania przykrych somatycznych i emocjonalnych doświadczeń, podczas konkonfrontowania się z przerażającym bodźcem. Z drugiej strony, obawa zostaje negatywnie wzmocniona jako, że mniej niepokojące myśli zamieniają katastroficzne wyobrażenia(mental images) redukując somatyczne i emocjonalne doświadczenia. Stąd, obawa jest utrzymywana przez pozytywne przekonania o obawianiu się.
Modele leczenia stworzone w oparciu o Model Unikania skupiają się na monitorowaniu(self-monitoring) sytuacji, swoich myśli, uczuć, psychologicznych reakcji i zachowań. Dodatkowo, inne elementy leczenia zawierają progresywną relaksacje mięśni(trening jacobsona) i ponowną naukę oddychania(breathing retraining), odczulanie(self-control desensitization) jak na przykład ćwiczenia w wyobraźni, dla zbudowania innych, bardziej efektywnych sposobów radzenia sobie; określonego "czasu obaw", który prowadzi do stopniowego kontrolowania bodźców; monitorowanie obaw łącznie z tym jakiej sytuacji się obawiasz, jakiego wyniku tej sytuacji się obawiasz i jaki wynik naprawde nastąpi; skupianie się na "tu i teraz" i życie bez oczekiwań(realistyczne oczekiwania).
Kolejny element terapii(The integrative therapy component, https://www.ncbi.nlm.nih .gov/pmc/articles/PMC2770198/) jest związany z problemami interpersonalnymi które są często zamieszane w zawartość obaw, które nie były włączone w poprzednią standardową terapie CBT. Ten dodatkowy element terapii wyjątkowo skupia się na problemach interpersonalnych i unikaniu emocji. Wynik badań porównawczych pokazał wielkość efektu 2.80 dla CBT(terapia poznawczo behawioralna) modelu unikania bez dodatkowego elementu, oraz 3.15 dla CBT+I/EP(Interpersonal and emotional processing therapy). Odpowiedź na leczenie po terapii CBT+SL(supporive listening) osiągnęło 67%, kiedy na leczenie CBT+I/EP odpowiedziało 83% osób.
Model nietolerancji niepewności (the intolerance of uncertainty model, IU)
Model nietolerancji niepewności bazuje na hipotezie, która mówi, że u osób z lękiem uogólnionym niepewne lub dwuznaczne sytuacje są bardzo stresujące i mogą prowadzić do chronicznych obaw. Zgodnie z tym modelem, przekonania o obawach zawierają wyobrażenie, że obawa zapobiegnie jakiemuś przerażającemu wydarzeniu, lub przygotuje w jakiś sposób na to przerażające wydarzenie. Ten model zakłada również, że osoby z GAD mają negatywne podejście do problemów(negative problem orientation) i są zajęte unikaniem poznawczym(cognitive avoidance), obie rzeczy podtrzymują obawy. Przez negatywne podejście do problemów, osoby te nie posiadają pewności siebie w umiejętności ich rozwiązywania, co więcej, problemy są odebierane jako zagrożenie i takie osoby mają niską tolerancje na frustracje, kiedy mierzą się z nimi i są pesymistycznie nastawione do wyniku. Unikanie poznawcze jest związane ze zamianą myśli(thought replacement), rozproszeniem myśli(thought distraction) i tłumieniem myśli(thought suppression).
Metody leczenia stworzone na modelu nietolerancji niepewności(IU) zawierają takie metody jak self-monitoring; Psychoedukacja o podejściu do problemów; ocena przekonań związanych z obawami; poznawanie zakorzenionych lęków kryjących się pod obawami; przekonstruowanie, ekspozycja i poprawa podejścia do problemów przez poznawczą restrukturyzacje(cognitive restructuring, CR). Rezultat badań nad nietolerancją niepewności(IU) pokazał, że 77% osób nie spełnia kryteriów dla GAD w 6 i 12 miesiący po terapii.
Dupuy et al zbadał czy u osoby u których współwystępuje GAD/MDD doświadczają więcej IU w porównaniu do osób jedynie z GAD. W tej próbie, grupa u których współwystępowały oba zaburzenia różniły się surowością symptomów GAD; w dodatku wykazywali wyższy poziom IU, gorsze podejście do problemów i wyższy poziom unikania poznawczego. Nie różnili się w poziomie przekonań o obawach. Badanie wykazało, że współistniejące zaburzenie dodaje dotkliwości symptomom związanym z GAD.
Źródło w załączniku.