Boję się iść do pracy

[Scarlett_Venice]

Tośka, szkoda, że Ci się nie powiodło w tej pracy, trzymałam kciuki bo jak tak sobie Ciebie czytam, to mam wrażenie, jakbym sama to pisała.

Ja się za niedługo bronię wiec powraca koszmarna wizja szukania pracy. Już w połowie sierpnia popsuł mi się humor i zaczęłam się martwić. Nawet nie wiem czego konkretnie mam szukać, bo związanego ze studiami nic nie znajdę, fizycznej pracy z wyższym wykształceniem nie chcę wykonywać, najlepiej pasowałoby mi coś biurowego bez kontaktu z klientami, ale z kolei nie mam wymaganej znajomości programów (serio, znam tylko Worda a i tak jak pisałam magisterkę to jakieś bardziej zaawansowane funkcje musiałam sobie googlowac). Jednym słowem mówiąc tragedia
No ale ja nie o tym, chciałam się zapytać, jak Wy sie przygotowujecie do rozmowy kwalifikacyjnej? Mam sobie mniej wiecej przygotować odpowiedzi na najbardziej standardowe pytania?

[Kra_Kra]

Ufff pierwszy raz nie odczuwam lęku przed jutrem, mam nadzieję, że problem już mam z głowy...

[klocek]

No ale ja nie o tym, chciałam się zapytać, jak Wy sie przygotowujecie do rozmowy kwalifikacyjnej? Mam sobie mniej wiecej przygotować odpowiedzi na najbardziej standardowe pytania?

Możesz spróbować strollować rekrutera .

[Zasió]

tak, to jest strategia gwarantująca stuprocentowe powodzenie!

[klocek]

Powodzenie może nie, ale mina rekrutera jest bezcenna.

[Zasió]

No, czasem może i tak. Przy co głupszych naborach pewnie im się należy - o ile tobie nie zależy na pracy

[WesołyHipokryta]

Ironiczny żart lub zaawansowany sarkazm jest dobry na wszystko.

[Kamelia]

Chyba bez leków naprawdę się nie obejdzie. Jak to możliwe, że większość ludzi normalnie funkcjonuje bez leków? Czy naprawdę muszę się faszerować chemią, by zaznać choć odrobinę komfortu psychicznego?!!!!!!!!!

Prawda jest taka, że bardzo dużo ludzi funkcjonuje na lekach lub innych wspomagaczach (kolejki do psychiatry przed każdym praktycznie gabinetem w każdej dziurze o czymś świadczą), tylko nikt nie ma wypisane na czole, a komuś z zewnątrz może się wydawać, jaki on zaradny, też bym tak chciał. Tylko, że mało kto się przyznaje, że się leczy, bo dla wielu osób to wstyd czy jakaś ujma na honorze. No i też ludzie boją się, że to może zostać źle odebrane, ktoś doniesie i stracą pracę. Chociaż to się powoli zmienia (ta mentalność, że branie psychotropów to wstyd) i sporo osób otwarcie mówi, że się leczy psychiatrycznie.

[Kra_Kra]

Gdzieś kiedyś czytałam, że polacy są jednym z najbardziej biorących psychotropy itp. narodów europy, więc może coś w tym jest.

[klocek]

Polacy przede wszystkim znani są z nieufności do lekarzy. Wolą sami brać różne dziwne specyfiki, zamiast leki przepisane przez lekarza.

[WesołyHipokryta]

Mając taką służbę zdrowia to ja się wcale nie dziwię

[Zasió]

Och, ci wstrętni Polacy! Co jest nie tak z tymi Polacy, Bogu?! Inni mogą brać leki tylko od lekarza, ale Polacy? Nie, Polacy zawsze jako jedyni odwrotnie, cały świat tylko Polakom sprzedaje szemrane specyfiki przez internet! W takiej Anglii może być cywilizacja, ale Polacy!...

[klocek]

W Anglii to akurat bardzo boją się leków. Lekarze przepisują zwykle tylko leki przeciwzapalne (w tym słynny paracetamol) a choroby leczy się poprzez zmianę diety, ćwiczenia, akupunkturę itp.

W sumie sam nie wiem, czy to dobrze czy źle.

Faktem jest, że bijemy rekordy w Europie pod względem ilości zażywanych leków. Panuje u nas dziwne przekonanie, że im większą dawkę leku się bierze, tym szybciej on wyleczy.

No i mamy zwyczaj nie brania leków od lekarza a brania leków, których on nie przepisał.

Wszystko to wiem, bo widziałem.

Mając taką służbę zdrowia to ja się wcale nie dziwię

Prywatna służba zdrowia w Polsce jest całkiem OK. Nawet na tle Europy.

Aha, jeszcze jedno: Polacy mają zwyczaj mówić, że prywatna służba zdrowia jest droga, chociaż wcale nie wiedzą, ile leczenie danej choroby kosztuje.

[verti]

W Anglii to akurat bardzo boją się leków.

Podczas pobytu tam zauważyłem, że w mieście jest bardzo mało aptek. Tymczasem u nas są na każdym rogu...

[Zasió]

"W Anglii to akurat bardzo boją się leków. Lekarze przepisują zwykle tylko leki przeciwzapalne (w tym słynny paracetamol) a choroby leczy się poprzez zmianę diety, ćwiczenia, akupunkturę itp. "

I to jest właśnie ten mityczny wysoki poziom podstawowej opieki zdrowotnej w UK. Chociaż, to wciąż przerzucanie się ogólnikami, przecież rodzinni w Polsce, poza nadużywaniem antybiotyków, też generalnie lecą na paracetamolu.
a) bo dużej części chorób, którymi się zajmują, inaczej się nie leczy
b) bo na leczeniu innych się nie znają/boja się przepisać leki albo wręcz nie mogą tego robić zgodnie z prawem, bo wypisuje je specjalista.
No przecież w wielu chorobach naprawdę tylko specjalista może pomóc.

Tak, też wiem, mówi się, że Polacy to lekomani. Połowa reklam w TV to juz suplementy na wszystko, od aft przez hemoroidy, po wątrobę. Ja chyba żyję w dziwnym środowisku, bo nie znam żadnego lekomana poza jedną starą emerytką, której pomaga sąsiadka. Tylko że fakt ogromnego rynku napędzanego reklamą nie powinien wpływać na procedury medyczne.
Dieta czasem pomaga, ale już nie udawajmy, że na wszystko, albo że samą dietą uzupełni się szybko każde niedobory.

Też kiedyś myślałem, że na zachodzie lepiej leczą, ale ponoć UK z tego grona należy wyłączyć, bo tam konkretne leczenie bez szukania kogoś dobrego też trudno otrzymać.
oczywiście znam to tylko z internetowych opowieści

Poprzerzucać doświadczeniami z prywatnego leczenia też się można.
Ty masz pozytywne z psychiatrami, ja fatalne z konowałami innej specjalności. Generalnie pewnie jest wygodniej niż państwowo i szybciej, lepiej na pewno nie aż tak, jak to wynika z twoich postów i programu "sekrety lekarzy" - chociaż plastycy może faktycznie wchodzą pacjentom w tyłek bez wazeliny. Marketing. Dlatego takie kategoryczne stwierdzenia mnie bawią.

[masterblaster]

Dieta czasem pomaga...

Styl odżywiania ma fundamentalne znaczenie dla zdrowia i lepsza dieta to potencjalnie lepsze zdrowie. Potencjalnie, bo są inne źródła toksyn i stresu, które mogą skutecznie zatruwać krew, rozstrajać gospodarkę hormonalną, zmieniać ekspresję genów itd. drogą niekoniecznie pokarmową (np. środki higieny, kosmetyki, leki, toksyny w powietrzu (wewnątrz pomieszczeń powietrze zwykle jest wielokrotnie bardziej skażone). Kiedy na raz działa wiele szkodliwych czynników, trudno ogarnąć, który ma największe znaczenie a zajęcie się jednym problemem niekoniecznie sprawia, że inne stają się tak mało znaczące, że jest wyraźna poprawa. Z dietami jest jeszcze taki problem, że wiele z tych rzeczy, które w powszechnym mniemaniu uważane są za zdrowe, w dalszym ciągu może szkodzić konkretnej osobie, ze specyficznymi zaburzeniami, nie wyłączając neurologicznych i psychicznych..

[karmazynowy książę]

Sprawdziłem dziś w grafiku, że od czwartku mam 3 dni pod rząd w pracy z kierownikiem, z którym nienawidzę pracować. Nie chodzi o to, że jest nie w porządku dla pracowników, krzyczy na nas, cokolwiek. Nie, potrafi być ostry, ale nie do przesady.
Jest zupełnym przeciwieństwem mnie, śmiały, otwarty, każdego zagaduje, z każdym rozmawia, mega pozytywny. Boję się pracować z nim, wtedy mam takie depresyjne stany, że jestem kimś gorszym. Że nie potrafię rozmawiać z ludźmi, a przecież dla niego to jest takie proste, dla osoby obserwującej go z boku też wszystko wydaje się takie naturalne Do tego zdarzało się już wiele razy, że ktoś się mylił mówiąc do mnie jego imieniem. I pewnie przez te 3 dni też tak będzie.
Do tego wszyscy będą chcieli rozmawiać z nim, a mnie będą traktować jakby mnie tam wcale nie było. Nawet jak będą z kimś rozmawiał, to zaraz on przyjdzie i "przejmie rozmowę", a ja będę musiał się chować na zaplecze albo udawać, że coś robię, bo nie potrafię rozmawiać kiedy on jest obok.
Zawsze się czuję jak najgorszy śmieć mając zmianę z nim, a teraz mam takie trzy. Nie wiem jak to wytrzymam.

[Kra_Kra]

tak bylo

[Maew]

Moze cie pociesze ale ja jak bylem na rozmowie kwalifikacyjnej w sprawie pracy zapytano mnie o jezyk angielski, na maturze odpowiednio 75% pisemny i 90% ustny wiec dosc niezly poziom.
Niech Pan cos powie po angielsku, no to zaczalem,.
"My name is ..."," I like football,music and movies". Tyle zdolalem wydukac

Na reszte pytan odpowiadalem w rownie idiotyczny sposob i jak sobie przypominam to podobnie jak ty wstydze sie do tej pory, zestresowany bylem nieziemsko.

Na szczescie jest to juz jakies doswiadczenie i przy nastepnej rozmowie bedzie juz tylko lepiej.

[Kra_Kra]

ihďjfeqkaefnkqsf

[Maew]

Nie przyjeli, co do kolesiostwa to jest wszedzie. W Urzedzie Pracy nawet na jakis nedzny staz sie nie dostaniesz czy szkolenie, przynajmniej tak bylo jak zaczynalem poruszac sie po "rynku" pracy. Szczytem bezczelności bylo to jak potraktowali znajomego ktory zapisal sie na kurs.
"Jest Pan pierwszy na liscie do tego kursu"
Potem dzwoni i sie dowiaduje ze zabraklo dla niego miejsca

Nie mowiac juz o tym ze do urzedu na staz dostala sie znajoma ze szkoly ktora nigdy inteligencja i rozgarnieciem nie grzeszyla, zawsze po znajomosci i kombinowaniu.

[Zasió]

- A praca z klientami, czy uważa pan, że pan sobie poradzi?
- Tak, sądzę, że tak. przecież już wybierając kierunek studiów musiałem się liczyć z kontaktami z klientem w przyszłej pracy. Nie sądzę, by był to problem, myślę, ze sobie poradzę
- To świetnie, bo tak naprawdę potrzebujemy pracownika także takich celów

No, przecież sobie poradzę, prawda?!

A pani w szkole mówiła, żeby nie kłamać!

[Juka]

- A praca z klientami, czy uważa pan, że pan sobie poradzi?
- Tak, sądzę, że tak. przecież już wybierając kierunek studiów musiałem się liczyć z kontaktami z klientem w przyszłej pracy. Nie sądzę, by był to problem, myślę, ze sobie poradzę
- To świetnie, bo tak naprawdę potrzebujemy pracownika także takich celów

No, przecież sobie poradzę, prawda?!

A pani w szkole mówiła, żeby nie kłamać!

No i bardzo dobrze. Nie powinieneś (wg mnie nikt nie powinien) unikać możliwości pracy z klientem, nawet jeśli jesteś święcie przekonany, że się do niej nie nadajesz i głos Ci drży, kiedy z zerowym przekonaniem mówisz przyszłemu pracodawcy, że sobie poradzisz. Branżowe wyczucie przychodzi z praktyką. Trzymam kciuki!

[Zasió]

A gdzie tam, kłamałem, jak sądzę, całkiem sprawnie i z lekkim uśmiechem na ustach!

[karmazynowy książę]

- A praca z klientami, czy uważa pan, że pan sobie poradzi?
- Tak, sądzę, że tak. przecież już wybierając kierunek studiów musiałem się liczyć z kontaktami z klientem w przyszłej pracy. Nie sądzę, by był to problem, myślę, ze sobie poradzę
- To świetnie, bo tak naprawdę potrzebujemy pracownika także takich celów

No, przecież sobie poradzę, prawda?!

A pani w szkole mówiła, żeby nie kłamać!

haha no ładnie, ale jak widać, wyzwanie podjąłeś i teraz wchodzisz na głębsza wodę (niż brodzik). A jaki kierunek studiów, jeśli to nie tajemnica?