Zaburzenia lękowo depresyjne(F41.2)

[Kylar]

Macie jakieś rady jak wyjść z takiej pomieszanej kupy?💩

[vesanya]

Moja pierwsza w życiu diagnoza

Ale nie, nie mam pomysłu. Przynajmniej nie takiego, że sama zastosowałam i pomogło.

[Kylar]

Jak będę miał dostęp do komputera, to postaram się wygrzebać jakieś artykuły, na razie wrzucam to:

[Żółwik]

Mieszanka objawów dość częsta. Leczenie farmakologiczne nie różni się bardzo od leczenia lęku uogólnionego i depresji, wyłączywszy może teoretycznie "lękotwórcze" antydepresanty typu NRI, NDRI (choć w indywidualnych przypadkach mogą pomóc).

[Kylar]

antydepresanty typu NRI, NDRI (choć w indywidualnych przypadkach mogą pomóc).

Zobaczymy u mnie w praktyce, bo zamierzam wypróbować bupropion.

[Kylar]

Zaburzenia lękowo depresyjne(F41.2, MADD, Mixed Anxiety and Depressive Disorder)

    Połączenie zaburzeń lękowych i depresyjnych wykazuje większą oporność na terapie niż zaburzenia te występujące osobno. Jednoczesne występowanie w tym zaburzeniu symptomów jednocześnie depresyjnych i lękowych komplikuje diagnoze i utrudnia leczenie. Wszechstronne badania diagnostyczne są najważniejszym pierwszym korkiem w leczeniu pacjentów z zaburzeniami lękowo depresyjnymi. Jest tak dlatego, że MADD może być pomylone z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym. Wskaźnik błędnej diagnozy to 70%.

    W psychoterapii skupiamy się na leczeniu zespołu lęku uogólnionego bazującym na następujących modelach teoretycznych:

• Model unikania(the avoidance model)
  
• Model nietolerancji niepewności(the intolerance of uncertainty)
  
• Model metapoznawczy(the meta-cognitive model)
  
• Model rozregulowania emocji(the emotion dysregulation model)
  
• Model akceptacji(the acceptance based model)
  

Dla zaburzeń depresyjnych(Major Depresive Disorder, MDD), rozważamy następujące modele teoretyczne:

• Model poznawczy(the cognitive model)
  
• Model aktywacji behawioralnej(the behavioral activation model)
  
• Model interpersonalny(the interpersonal model)
  

    Leczenie zaburzeń lękowo depresyjnych wymaga własnego specyficznego leczenia farmakologicznego odmiennego od leczenia każdego z zaburzeń osobno. Lekami pierwszego rzutu w nieskomplikowanych depresjach połączonych ze spektrum zaburzeń lękowych jest SSRI. Krótko działające benzodiazepiny są ważne w łagodzeniu ostrych lęków. W przypadku  współwystępującego uzależnienia, unikanie bezodiazepin jest wskazane, w ich miejsce można użyć atypowych leków przeciwpsychotycznych. W przypadku współwystępowania zaburzeń afektywnych dwubiegunowych zaleca się zwiększenie dawki z połączeniem lamotriginy lub atypowych leków przeciwpsychotycznych. Politerapie i kombinacje leków w leczeniu współwystępujących dolegliwości mogą być konieczne dla pozytywnych wyników terapii. Politerapie z użyciem leków trójpierścieniowych, gabapentyny i SSRI/SNRI są wyjątkowo skuteczne na przykład w leczeniu współwystępujących chronicznych bólów(comorbid chronic pain syndromes). Arypiprazol, kwetiapina, rysperydon i inne nowe atypowe leki przeciwpsychotyczne mogą być efektywne jako kombinacje([url=https://en.wikipedia.org/wiki/Augmentation_(pharmacology)][/url]https://en.wikipedia .org/wiki/Augmentation_(pharmacology)).

    Zespół lęku uogulnionego(GAD) to najczęstsze zaburzenie lękowe w podstawowej opiece medycznej i częstość jego występowania w populacji w ciągu życia, to 5.1%(USA) lub wyżej. Częstość występowania zaburzeń depresyjnych(MDD) w ciągu życia to 16.2%. Częstość współwystępowania tych zaburzeń to, 62% osób chorych na GAD miało epizody MDD w ciągu swojego życia, jednocześnie 59% z nich miało epizod MDD w ciągu ostatniego roku. Współwystępowanie GAD i MDD przewiduje słabsze wyniki terapii CBT(https://onlinelibrary.wiley .com/doi/pdf/10.1002/da.20386)

Modele teoretyczne na których bazują psychoterapie uogólnionych zaburzeń lękowych(GAD)


Model unikania GAD(the avoidance model)

    W modelu unikania GAD, obawa jest rozpatrywane jako aktywność opierająca się na języku i myślach, która aktywuje somatyczne i emocjonalne doznania w tym samym czasie hamując umysłowe obrazy(mental images). Zgodnie z tym modelem, kiedy somatyczne i emocjonalne doświadczenia są zahamowane, emocja lęku i unikania jest słabo zrealizowana; co jest ważne w przyzwyczajeniu(habituation) i jej wygaśnięciu. Ten model sugeruje, że obawa to kiepska póba rozwiązania problemów i radzenia sobie z dostrzeżonym zagrożeniem jednocześnie unikania przykrych somatycznych i emocjonalnych doświadczeń, podczas konkonfrontowania się z przerażającym bodźcem. Z drugiej strony, obawa zostaje negatywnie wzmocniona jako,  że mniej niepokojące myśli zamieniają katastroficzne wyobrażenia(mental images) redukując somatyczne i emocjonalne doświadczenia. Stąd, obawa jest utrzymywana przez pozytywne przekonania o obawianiu się.

    Modele leczenia stworzone w oparciu o Model Unikania skupiają się na monitorowaniu(self-monitoring) sytuacji, swoich myśli, uczuć, psychologicznych reakcji i zachowań. Dodatkowo, inne elementy leczenia zawierają progresywną relaksacje mięśni(trening jacobsona) i ponowną naukę oddychania(breathing retraining), odczulanie(self-control desensitization) jak na przykład ćwiczenia w wyobraźni, dla zbudowania innych, bardziej efektywnych sposobów radzenia sobie; określonego "czasu obaw", który prowadzi do stopniowego kontrolowania bodźców; monitorowanie obaw łącznie z tym jakiej sytuacji się obawiasz, jakiego wyniku tej sytuacji się obawiasz i jaki wynik naprawde nastąpi; skupianie się na "tu i teraz" i życie bez oczekiwań(realistyczne oczekiwania).
    Kolejny element terapii(The integrative therapy component, https://www.ncbi.nlm.nih .gov/pmc/articles/PMC2770198/) jest związany z problemami interpersonalnymi które są często zamieszane w zawartość obaw, które nie były włączone w poprzednią standardową terapie CBT. Ten dodatkowy element terapii wyjątkowo skupia się na problemach interpersonalnych i unikaniu emocji. Wynik badań porównawczych pokazał wielkość efektu 2.80 dla CBT(terapia poznawczo behawioralna) modelu unikania bez dodatkowego elementu, oraz 3.15 dla CBT+I/EP(Interpersonal and emotional processing therapy). Odpowiedź na leczenie po terapii CBT+SL(supporive listening) osiągnęło 67%, kiedy na leczenie CBT+I/EP odpowiedziało 83% osób.


Model nietolerancji niepewności (the intolerance of uncertainty model, IU)
   
  Model nietolerancji niepewności bazuje na hipotezie, która mówi, że u osób z lękiem uogólnionym niepewne lub dwuznaczne sytuacje są bardzo stresujące i mogą prowadzić do chronicznych obaw. Zgodnie z tym modelem, przekonania o obawach zawierają wyobrażenie, że obawa zapobiegnie jakiemuś przerażającemu wydarzeniu, lub przygotuje w jakiś sposób na to przerażające wydarzenie. Ten model zakłada również, że osoby z GAD mają negatywne podejście do problemów(negative problem orientation) i są zajęte unikaniem poznawczym(cognitive avoidance), obie rzeczy podtrzymują obawy. Przez negatywne podejście do problemów, osoby te nie posiadają pewności siebie w umiejętności ich rozwiązywania, co więcej, problemy są odebierane jako zagrożenie i takie osoby mają niską tolerancje na frustracje, kiedy mierzą się z nimi i są pesymistycznie nastawione do wyniku. Unikanie poznawcze jest związane ze zamianą myśli(thought replacement), rozproszeniem myśli(thought distraction) i tłumieniem myśli(thought suppression).

    Metody leczenia stworzone na modelu nietolerancji niepewności(IU) zawierają takie metody jak self-monitoring; Psychoedukacja o podejściu do problemów; ocena przekonań związanych z obawami; poznawanie zakorzenionych lęków kryjących się pod obawami; przekonstruowanie, ekspozycja i poprawa podejścia do problemów przez poznawczą restrukturyzacje(cognitive restructuring, CR). Rezultat badań nad nietolerancją niepewności(IU) pokazał, że 77% osób nie spełnia kryteriów dla GAD w 6 i 12 miesiący po terapii.

    Dupuy et al zbadał czy u osoby u których współwystępuje GAD/MDD doświadczają więcej IU w porównaniu do osób jedynie z GAD. W tej próbie, grupa u których współwystępowały oba zaburzenia różniły się surowością symptomów GAD; w dodatku wykazywali wyższy poziom IU,  gorsze podejście do problemów i wyższy poziom unikania poznawczego. Nie różnili się w poziomie przekonań o obawach. Badanie wykazało, że współistniejące zaburzenie dodaje dotkliwości symptomom związanym z GAD.

Źródło w załączniku.

[Kylar]

Model metapoznawczy(the meta-cognitive model, MCT)

MTC rozróżnia dwa typy obaw, obawy typu 1 i typu 2. Obawa typu 1 odnosi się do pozytywnych przekonań na temat obaw, co pomaga uporać się, zapobiec, lub przygotować się na przerażające wydarzenia. Obawa typu 2, jest związana z wierzeniami na temat obaw, które są negatywne, gdzie występują „obawy o obawy” i obawa nie jest możliwa do kontrolowania i/lub uważana jako niebezpieczna. Nieefektywne strategie związane z typem 2 obaw, to kompulsywne zachowania, tłumienie myśli(https://pl.wikipedia .org/wiki/St%C5%82umienie), unikanie, żądanie potwierdzenia(reassurance seeking). Te strategie mieszają się z kwestionowaniem słuszności przekonań, co zwiększa symptomy lęku, tak więc i podtrzymuje obawy.

Metody leczenia oparte na MCT obejmują poszukiwania przyczyn obaw i reakcji, jak również poszukiwania prób kontrolowania/tłumienia obaw; socjalizacja zawierająca psychoedukacje, która skupia się na zmianie przekonań na temat obaw zamiast zmniejszania obaw bezpośrednio; poprawa myśli na temat przekonań o obawach, tych negatywnych i pozytywnych. Wynik otwartej próby wykorzystującej MCT pokazał, że po leczeniu 87% wróciło do zdrowia i u 75% pacjentów poprawa utrzymała się 12 miesięcy po terapii. W losowej próbie Wells i in. leczył pacjentów z GAD terapią MCT, lub technikami relaksacyjnymi(applied relaxation, AR) z podobnymi rezultatami, 80% pacjentów powróciło do zdrowia po terapii, w AR – 10%. Po 6 miesiącach 70% utrzymało odpowiedź na leczenie, w AR – 10%.


Model rozregulowania emocji(The emotion dysregulation model)

Model rozregulowania emocji oparty jest na przesłance, że osoby z GAD doświadczają emocji intensywniej i/lub łatwiej i szybciej i kiepsko rozumieją emocje, negatywne postawy wobec emocji i dysfunkcyjne strategie radzenia sobie z emocjami (emotional regulation and managment strategies).

Metody leczenia oparte na tym modelu mają usprawnić radzenie sobie z emocjami. Elementy terapii to: ćwiczenia relaksacyjne; przewartościowanie swoich przekonań; edukacja na temat emocji; ćwiczenie umiejętności emocjonalnych i ćwiczenia ekspozycji. Badania pokazały, że 67.7% badanych osiągnęło stan wysoko funkcjonujący, a 81%-95% doświadczyło zmniejszenia obaw i innych symptomów lęku uogólnionego.

Model akceptacji(The acceptance based model)

Model ten bazuje na modelu eksperymentalnego unikania Hayes’a i modelu unikania Borkovec’a, oba zajmują się problematycznym związkiem z wewnętrznymi doświadczeniami(internal experiences), empirycznym unikaniem(experiential avoidance) i behawioralnym ograniczeniem(behavioral restriction).

W tym modelu obawa jest zdefiniowana jako behawioralne i poznawcze unikanie wewnętrznych doświadczeń. Natomiast unikanie redukuje krótkotrwałe zmartwienie, to wzmacnia długotrwałe behawioralne ograniczenie.
Metody leczenia oparte na tym modelu zawierają psychoedukacje na temat obawy, unikania, braku motywacji, tego jak funkcjonują emocje i jak motywować się do wykonywania wartościowych czynności; medytacja i ćwiczenia akceptacji razem ze skupianiem się na chwili obecnej z ostatecznym celem zmiany zachowania i zwiększenia motywacji. Rezultat badań pokazał, że 75% badanych odpowiada na leczenie, gdzie 62.5% osób jest „wysoko funkcjonująca” po terapii.

 
Rozpatrywanie psychologicznych konstruktów

W związku z psychologicznymi konstruktami współwystępujących GAD i MDD, Fresco i in. Porównał wyniki Penn State Worry Questionnaire (PSWQ), Response Style Questionnaire and Mood and Anxiety Symptom Questionnaire u studentów i stworzył cztero-czynnikowe rozwiązanie składające się z dwóch czynników obaw(worry factors) i dwóch czynników ruminacji(rumination factors), które miało znaczący pozytywny związek z lękiem i depresją. Według tego badania nadmierna i/lub chorobliwa obawa nie jest wyłącznym elementem zaburzeń lękowych. Grupa GAD doświadczyła wyższych poziomów obaw, jeżeli włączymy współwystępujące MDD, niż grupa, mająca tylko MDD. Jednakże, grupa tylko z zaburzeniem MDD osiągała wyższe wyniki w teście PSWQ, niż grupa mająca zaburzenia lękowe inne niż GAD. Dla kontrastu, ruminacje są poznawczą aktywnością związaną z MDD. A zatem, czynniki poznawcze i czynniki ruminacji są oddzielnymi i odmiennymi procesami poznawczymi, ale oba mają znaczący związek z depresją i lękiem.

Clark i in. zaproponował własny model, który jest zmodyfikowanym poznawczo neurofizjologicznym modelem lęku i depresji w którym dysfunkcjonalne schematy swojego ja, otaczającego środowiska i przyszłości są aktywowane przez życiowe doświadczenia, które prowadzą do błędów w przetwarzaniu informacji i negatywnych, pesymistycznych lub związanych z zagrożeniem myśli, obrazów, lub interpretacji.

Modele teoretyczne na których bazuje terapia zaburzeń depresyjnych(MDD)

Model kognitywny

Kognitywny model MDD stworzony przez Becka bazuje na „poznawczej triadzie wadliwych, nieodpowiednich, chorych lub wyzutych(bezwartościowych)” myślach; tendencja do interpretowania doświadczeń w negatywny sposób i pesymistycznego patrzenia na przyszłość bez nadziei.(cognitive triad)
Metody leczenia stworzone na podstawie modelu kognitywnego skupiają się na używaniu skali ocen do monitorowania nastroju, jak i do rejestrowania myśli; używania technik takich jak CR myśli dysfunkcjonalnych, ćwiczenie progresywnej relaksacji mięśni(progressive muscle relaxation exercise), odgrywanie ról i trening asertywności. Leczenie było zaprojektowane tak, by trwało krótko - od 12 do 16 tygodni, rozpoczyna się wytłumaczeniem logiki leżącej u podstaw terapii(cognitive triad), świadomość połączenia pomiędzy myślami, uczuciami i działaniami.
Metaanaliza randomizowanych, kontrolowanych badań CBT dla depresji pokazała wielkość efektu 0.90 kiedy porównamy do grupy z listy oczekującej, 0.40, jeżeli porównamy do leczenia zwykłego, lub placebo. Kiedy porównamy do kuracji lekami, CBT jest tak samo efektywne.
 
Model aktywacji behawioralnej(BA)

Model behawioralnej aktywacji bazuje na wczesnej pracy Lewinsohna i in., która demonstruje, to, że osoby z depresją mają zmniejszony dostęp do przyjemnych zdarzeń. Unikanie przyjemnych czynności prowadzi do dalszego słabego nastroju.
Metoda leczenia zawiera monitorowanie nastroju i wydażeń(przyjemne/nieprzyjemne), planowanie aktywności, z naciskiem na budowanie umiejętności społecznych i umiejętności zarządzania czasem. Pacjenci są zachęcani do kontynuowania przyjemnych aktywności i mówienia sobie, że jeśli będą je wykonywać, poczują się lepiej, zbliżając się do osiągnięcia nagrody. Mówią też sobie jak dużo gorzej się poczują, jeżeli nie zaangażują się w działanie. Jest też dyskusja na temat problemów behawioralnych z naciskiem na rozwiązywanie problemów.
Model BA był przetestowany w porównaniu do terapii kognitywnej(CT) i paroksetyny i tabletki placebo w 16 tygodniowym okresie. Grupa BA wypadła tak samo dobrze jak grupa paroksetyny, ale lepiej niż grupa CT z uczestnikami z ostrą depresją. Metaanalizy planowania aktywności, ważnego elementu BA, wykazały wielkość efektu 0.87 w porównaniu do stanu kontrolnego po leczeniu depresji, ale ta sama analiza wykazała niezbyt znaczącą różnicę w porównaniu do CT.

Model psychoterapii interpersonalnej(IPT)

Model interpersonalnej psychoterapii zaburzeń depresyjnych bazuje na interpersonalnej teorii Sulivana w której interpersonalne związki grają ważną rolę w początku i utrzymywaniu MDD. Ten model skupia się na interpersonalnym funkcjonowaniu, które zawiera nierozwiązane cierpienie, interpersonalne spory, zmiany ról i społeczna izolacja lub wycofanie.
Początkowo ograniczona czasowo, ambulatoryjne leczenie dla pacjentów z depresją, skupiająca się w leczeniu na połączeniu między występującymi objawami i aktualnymi problemami interpersonalnymi. Pierwsze trzy fazy leczenia IPT, zwykle podczas sesji 1-3, zawierają ocenę diagnostyczną i historii psychiatrycznej i ustaleniu ram terapii. W środkowej fazie, strategie związane z problemami interpersonalnymi są kontynuowane. Podczas ostatniej fazy, zwykle w ostatnich sesjach, pacjent jest zachęcany do rozpoznania i utrwalania zysków z terapii i do stworzenia sposobów do rozpoznawania i odpierania symptomów depresyjnych, które mogą pojawić się w przyszłości. Program badawczy leczenia depresji(The NIMH Treatment of Depression Collaboration Research Program, TDCRP) porównał efekty leczenia CBT, IPT i impraminy. Wśród pacjentów którzy zakończyli terapie, 65% odpowiedziało na CBT, 70% na IPT, 69% odpowiedziało na impramine, podczas gdy 51% odpowiedziało na leczenie placebo.

W grupie „intent to treat”( [url=https://www.ncbi][/url]ITT, http://ebm .org.pl/show.php?aid=15739&_tc=926EBD0B5C3B03D9C9B08AE1CB478DE5) 49% odpowiedziało na CBT, 56% odpowiedziało na IPT, 53% odpowiedziało na impramine, kiedy tylko 40% odpowiedziało na placebo. Impramina pokazała lepszą skuteczność dla silnych MDD, niż IPT w tej próbie, natomiast w mniej ostrych MDD, wszystkie grupy były równoważne. Kiedy porównamy odstawienie leków dla obu poznawczych podejść i BA, oba są efektywne w zapobieganiu nawrotów, jednakże, BA było bardziej efektowne niż terapie poznawcze w ostrych MDD.
 
W holenderskim badaniu zaproponowano pacjentom z MDD, wybór leczenia: CT, lub IPT, razem, lub bez leczenia lekami przeciwdepresyjnymi ze współpracą z lekarzem. Leczenie trwało do 26 tygodni. W 8 tygodniu, tylko u 20% nastąpiło złagodzenie zaburzenia według skali depresji Becka, ale do 26 tygodnia, poprawa nastąpiła u 35%. Wszystkie terapie wykazały podobną skuteczność. Nawet kombinacje psychoterapii i antydepresantów dały wielkość efektu od 1.3, do 1.5.
 
DeRubeis i in. po obawach dotyczących tego jak dobrze wyszło badanie efektywności terapii CT w badaniach TDCRP, przetestował CT i leki przeciwdepresyjne(paroksetyne i dezypramine) vs placebo przez 16 tygodni na grupie pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi. Wyniki pokazały, że obie aktywne terapie, były lepsze niż placebo w 8 i 16 tygodniu i były tak samo skuteczne.

Wszystkie badania, przeprowadzone na różnych modelach teoretycznych można znaleźć na tabeli numer 1.












Będę wdzięczny za wytykanie błędów wpływających na merytoryke. Źródło w poprzednim poście. CDN.

[BlankAvatar]

dałem Ci tymczasowo dłuższy czas na edycję

[Kylar]

Porównywanie modeli
 
Są różnice i podobieństwa we wszystkich modelach przedstawionych powyżej. Różnice szczególnie wymagające uwagi to: emocjonalne rozregulowanie i modele akceptacji bazujące na doświadczeniu emocjonalnym i odpowiedniej ekspozycji, CBT i model nietolerancji skupiający się na poznaniu(obawach), model BA skupiający się na zachowaniu ale nie na CR natomiast model IPT skupia się na związkach między zachowaniem bez żadnych nacisków na CR. Dla kontrastu, najbardziej warte uwagi podobieństwa zawierają elementy: psychoedukacji, zadań domowych, CR, ćwieczeń progresywnej relaksacji mięśni i ekspozycji.
 
Jest wiele badań porównujących efektywność dwóch różnych typów leczenia psychospołecznego, jak i metaanaliz dla odpowiedzi dla poszczególnych zaburzeń, takich jak zaburzenie depresyjne. Zawarcie wszystkich tych badań jest poza zakresem tego artykułu, ale kilka wybitnych badań będzie tutaj zawarte. Hofmann i Smits przeprowadzili metaanalizę badań CBT w randomizowanej kontrolowanej próbce dla wszystkich zaburzeń lękowych u dorosłych, które pokazały, że było cztery razy bardziej prawdopodobne, że ci którzy przeszli jakąkolwiek forme terapii CBT, odpowiedzą na leczenie, niż ci którzy przeszli leczenie placebo(zwykle leczenie pozorowane, sham treatment). Hunot i in. przeprowadzili metaanalizę terapii CBT dla GAD i odkryli, że w porówaniu ze zwykłym leczeniem, lub listy oczekujących, CBT było bardziej efektywne; ale kiedy CBT było porównane do terapii wspierającej(supportive therapy), obie były równie efetywne, sugeruje to, że aktywne leczenie jest bardziej efektywne niż brak leczenia, ale dobre leczenie jest zwykle podobnie efektywne.
 
Arch i in porównali CBT i acceptance and commitment therapy(ACT) w randomizowanej i kontrolowanej próbie 128 osób z zaburzeniami lękowo depresyjnymi badanie pokazało, że obie bły efektywne w redukowaniu lęku i poprawianiu nastroju z podobnymi zyskami utrzymującymi się jeszcze w 12 miesiącu. Jednakże obie były efektywne, autorzy doszli do wniosku, że terapie skupiają się na innych mechanizmach; Mianowicie terapia CBT poprawia jakość życia, a ACT poprawia psychiczną elastyczność.
 
W badaniu zapobieganiu nawrotów, uczestnicy, którzy wrócili do przynajmniej pierwszych trzech faz zaburzenia depresyjnego, byli wylosowani do bazującej na medytacji poznawczej terapii(MBCT), aktywnie porównywanej(active comparasion) terapii podobnej do MBCT, tylko bez medytacji nazwanej poznawczo psychologiczna edukacja, lub do zwykłej terapii(kontynuowanie leków i regularne wizyty u lekarza). Czas trwania powyższych to 12 miesięcy, z wynikiem: obie aktywne terapie były efektywne w przeciwdziałaniu nawrotom, ale grupa MBCT była bardziej efektywna dla osób ze znaczną traumą.
 
Yovel i in. porównał główne elementy CBT i ACT, żeby zrozumieć jak działa każda z terapii. CR w CBT i poznawcza dyfuzja(cognitive diffusion, CD) w ACT są głównymi elementami , które celują w rozmyślanie i obawy w GAD i MDD. CR działa w celu logicznego ocenienia każdej myśli i zmienieniu myśli, a CD działa w celu akceptacji myśli i nie zmienianiu ich. W badaniu 142 osób, badani byli poproszeni do rozpoznania niepokojących myśli przez przywołanie smutnego momentu ze swojego życia. Po wykonaniu zadania, wykonali jedno z czterech krótkich zabiegów używając albo odpowiednika CR, CD lub kontrolnego zabiegu, które zawierało albo odwrócenie uwagi od niepokojącej myśli, lub badanie różnych aspektów myśli. Wyniki pokazały poprawienie nastroju, jeżeli chodzi o róznice między efektywnością obu terapii – żadna nie była lepsza od drugiej.
 
Thoma i in. przeprowadził metaanalizę porównującą CBT do drugiego leczenia, na przykład, psychodynamicznej terapii, lub leków dla zaburzeń depresyjnych i/lub dystymii, dodatkowo analizowali jakości badań. Metaanaliza używała systemu oceniania(rating system), dla ocenienia metodologicznej jakości badań. Autorzy byli zaskoczeni  odkryciem że niektóre badania CBT, szczególnie wczesne, miały słabą jakość, co naprawdę rzutowało na wielkość efektu. Ze 120 badań, w analizie regresji były cztery grupy: CBT vs lista oczekujących, CBT vs kontrolowanie uwagi(attention control) lub zwykłe leczenie; CBT vs inne leczenie; CBT vs medytacja. Odkryli, że nie było szczególnej różnicy w wynikach między CBT i innym leczeniem(na przykład terapii psychodynamicznej) z zastrzeżeniem, że wiele badań miało słabą jakość.



Znowu nie mogę edytować

[BlankAvatar]

czy już dopsz?