Nasze sukcesy w walce z fobią społeczną : )

[Nebiros]

Około 2 lat, żeby się doprowadzić do stanu używalności. Było w tym kilka wzlotów i upadków, więc tak do końca kolorowo nie było.

[araya]

Widocznie miałeś sporo szczęścia trafić na odpowiednich ludzi, nieczęsto to się zdarza. Korzystałeś z pomocy psychologa, psychiatry?

[Nebiros]

Jestem tego świadom, że mogłem mieć dużo szczęścia przez trafienie na takich ludzi. Przez jakiś czas chodziłem do psychologa, lecz mi w żadnym stopniu nie pomógł. Oprócz zapewniania, że wszystko będzie dobrze i mówienia jakiś pustych formułek, niczego nowego się nie dowiedziałem. Możliwe, że trafiłem na psychologa bez powołania, któremu rodzice zapłacili za studia i pracuje w zawodzie bo ładnie się zaprezentował na rozmowie kwalifikacyjnej

[paranormal987]

mam tylko dwa minisiągnięcia

- powiedziałem coś na maturze ustnej
- powiedziałem coś na obronie pracy dyplomowej

[ita naji]

Ja może dodam coś od siebie. Po 8 latach silnych lęków( w tym 3 lata nie wychodziłam praktycznie z domu) , depresji, ataków paniki, myśli samobójczych, pustki i poczucia bezsensu życia doszłam do skraju i stwierdziłam, że albo coś zmienię albo zostaje mi się tylko zabić, bo takie życie to nie życie. Podjęłam 7 próbę terapii szukając polskiej terapeutki w Niemczech, bo tam obecnie mieszkam- i znalazłam w "obcym" kraju świetną terapeutkę, taką jakiej potrzebowałam- pozytywną i kochającą życie, co z niej naturalnie emanuje i mogę do niej pisać między spotkaniami na Whats app, jeśli mam pilną potrzebę i ona szybko reaguje, co jest za+ pomocne, bo w zasadzie w każdej chwili mogę na nią liczyć!
Ja zawsze wszystko w sobie tłumiłam, każdą emocję i uczucia i nigdy nie nauczyłam się wyrażać, uwalniać emocji co doprowadziło do nadmiernego ich nagromadzenia latami i napięcia, przez co moja tolerancja na stres jest strasznie mała i wystarczy mały zapalnik i już dostaję ataku paniki. Także uczę się uwalniać, wyrażać emocje, głównie złość bo jest jej najwięcej. Terapeutka mówi, że ta złość pomoże mi pokonać lęk, że da siłę i odwagę i rzeczywiście tak jest. Zdarza mi się tracić kontrolę jak daję wyjść złości na powierzchnię ale widocznie tyle jej mam w sobie, że tak mocno się unosi. Złość pozwala mi się przełamywać w sytuacjach, ktore wywołują silny lęk. Odkąd przestałam uważać złość za coś negatywnego zaczęły się zmiany, nawet znajomi to zauważyli. Także póki co uczę się wyrażać emocje i uczucia, te pozytywne i negatywne aby powoli usuwać to nagromadzone od dzieciństwa napięcie.

[FallenAngel]

Zdałam maturę (w tym ustną)
Poszłam na studia, wynajmuję pokój z chłopakiem (w którym się "ukrywam", ale to już inna historia)

[ita naji]

Mam np ogromny problem z rozmową przez telefon, paraliżuje mnie dosłownie jak mam gdzieś zadzwonić i 9/10 przypadków nie dzwonię i nie odbieram tel. Ale jak się wkur... na siebie i swoje obecne (nie)funkcjonowanie to mam siłę i motywację, żeby jednak zadzwonić i muszę się pochwalić, że niedawno wykonałam ok 30 rozmów telefonicznych w sprawie różnych ogłoszeń i tylko raz mnie sparaliżowało, ale tylko na kilka godzin, przyszła złość na ten paraliż i zadzwoniłam, rozmowa przebiegła świetnie.

[Niered]

Zdałam maturę (w tym ustną)
Poszłam na studia, wynajmuję pokój z chłopakiem (w którym się "ukrywam", ale to już inna historia)

Potrafisz się tak ukryć, żeby Cie chłopak nie widział?

Mam np ogromny problem z rozmową przez telefon, paraliżuje mnie dosłownie jak mam gdzieś zadzwonić i 9/10 przypadków nie dzwonię i nie odbieram tel. Ale jak się wkur... na siebie i swoje obecne (nie)funkcjonowanie to mam siłę i motywację, żeby jednak zadzwonić i muszę się pochwalić, że niedawno wykonałam ok 30 rozmów telefonicznych w sprawie różnych ogłoszeń i tylko raz mnie sparaliżowało, ale tylko na kilka godzin, przyszła złość na ten paraliż i zadzwoniłam, rozmowa przebiegła świetnie.

To dużo złości na samą siebie życzę. Warto dzwonić choćby w swojej własnej sprawie, bo nikt inny jej za nas nie załatwi, przykład mam z przed chwili, gdzie odkładałem pół roku brak wypłaty świadczenia socjalnego od byłego pracodawcy, gdzie akurat zmieniałem pracę i niektórzy twierdzili, że mnie będą zbywać itd. Dwa razy poszedłem i teraz zadzwoniłem własnie i wygrałem 9 stówek 8-D

[ita naji]

Niered cieszę się razem z Tobą Nie wiem czy też tak masz ale ja wolę załatwić coś osobiście, lub drogą pisemną niż zadzwonić haha nawet jestem gotowa pojechać do innego miasta, żeby w 4 oczy coś załatwić, o coś zapytać, mimo że wystarczyłoby jedynie zadzwonić - tak mnie rozmowy tel. przerażają.

---

Nauczyłam się patrzeć ludziom w oczy podczas rozmowy, już nie uciekam wzrokiem, kiedyś było to niemożliwe, nie wiedziałam co z oczami zrobić
Normalnie bez lęku chodzę tłocznymi ulicami, kilka lat temu nie byłam w stanie wyjść z własnego pokoju przez kilka miesięcy będąc w nieustającej panice, potem przez kolejne 3 lata wychodziłam 1-2 razy na miesiąc z mieszkania, czasem tylko za drzwi i panice zawracałam- tak bylo w połowie moich studiów, więc musiałam się z nimi pożegnać...przykre to...

Uczę się cieszyć z małych sukcesów w pokonywaniu lęku i nie jestem już taka samokrytyczna, zaczęłam kwestionować wiele myśli jakie pojawiają się w mojej głowie- to pomaga.

Jeżdżę na Satsangi, które też mi pomagają poznać siebie.

[Shiro]

W piątek podszedłem do dziewczyny w palarni. Jak się dowiedziałem, że robi doktorat to się lekko zlękłem ale kontynuowałem tą rozmowę o niczym.

[MsMadeleine]

Minęło półtorej miesiąca od rozpoczęcia pracy. Świetnie dogaduję się z kierownikiem i osobami ze zmiany. Bez większego problemu idę na zakupy, płacę za nie (mniej trzęsą mi się ręce, nie muszę za każdym razem używać karty), potrafię rozmawiać z kimś przez telefon i chodzę na spotkania w Krakowie. Jak dla mnie to duży progres. Jeszcze 4 miesiące temu leżałam w łóżku, gapiłam się w sufit, od czasu do czasu płakałam, byłam bez pracy. Potem zaczęły się myśli samobójcze, ale powoli z tego wszystkiego wyszłam (z pomocą przyjaciela), chodzę na terapię, biorę leki i staram się walczyć, pokonać to wszystko.

[slonecznik77]

Dzisiaj minęło 3 miesiące po zakończeniu terapii,nie mam lęków :

[Cer]

Pochwalę się na forum na które nie wchodziłam od ponad miesiąca, kto mi zabroni

Wreszcie powoli podnoszę się na nogi po ostatnich 2 miesiącach, w ciągu których po byciu w ciężkej depresji rzuciłam studia - czym obraziłam połowę rodziny i matka dosłownie i w przenośni wywaliła mnie z domu - kilka razy kontemplowałam rzucenie się pod pociąg i wydałam jakieś 90% moich oszczędności bez powodu...
W końcu jakoś pogodziłam stosunki z mamą i dość mocno poprawił mi się ogólny nastrój, wróciłam do wielu hobby i nie boję się już wyjść na ulicę bo ludzie się będą na mnie patrzeć. Jakimś cudem z pomocą mamy znalazłam nieźle płatną jak na człowieka bez doświadczenia pracę, której co prawda strasznie się boję ale już miałam dość ciągłego siedzenia w domu. Ludzie w firmie wydawali się mili, więc jestem dobrej myśli i mam jakiś plan na przyszłość, więc liczę że jakoś się ułoży

[Ajka]

Dziewczyna która siedziała obok na wykładzie zostawiła telefon. Wzięłam go, poszłam jej szukać i oddałam.
Zazwyczaj mam ogromny lęk przed takimi sytuacjami, na przykład coś podobnego zdarzyło się w autobusie i nie zareagowałam, na szczęście zrobił to ktoś inny w ostatniej chwili. Albo ktoś zostawił żeton z szatni na parapecie. Widziałam to, ale nic nie zrobiłam. Później żeton zniknął, on go szukał a ja miałam wyrzuty sumienia.

Jest progres 

[kawoholiczka]

Byłam dzisiaj pierwszy raz w życiu u psychologa )
Dostałam namiary na terapię grupową i indywidualną, teraz pozostaje się tylko zapisać i zacząć chodzić.
Przeraża mnie tylko to, że spotkania mają być 2-3 razy w tygodniu, nie wiem jak znajdę na to czas 

[L1sek]

Przeraża mnie tylko to, że spotkania mają być 2-3 razy w tygodniu

Ale chyba na NFZ?

[kawoholiczka]

Przeraża mnie tylko to, że spotkania mają być 2-3 razy w tygodniu

Ale chyba na NFZ?

Tak

[Naaat]

Poszłam sama do kina pierwszy raz od 2016. Nigdy nie chodziłam w weekend, więc jestem z siebie dumna

[Phobos]

W tą sobotę się zebrałem w sobie i poszedłem na roksy w mojej okolicy. Wymagało to odemnie sporo organizacji i odwagi ale się udało lepiej niż sądziłem, mianowicie zaspokoiłem dwie piękne i młode dziefczyny było za+ i nie żałuje i co więcej mam zamiar zostać stałym bywalcem
Fobie mam w odwodzie w obecnej chwili.
Polecam korzystać z życia ile wejdzie.
A teraz może się na mnie wylać fala hejtu

[Maxx]

Grubo kolego

[butterfly92]

Poszłam sama do kina pierwszy raz od 2016.  Nigdy nie chodziłam w weekend, więc jestem  z siebie dumna

No i fajnie
A na czym byłaś?

[Naaat]

No i fajnie
A na czym byłaś?

Na Avengersach Teraz w planach jeszcze Deadpool i Park Jurajski  (jak fobia pozwoli)  

[smutna00]

A dla mnie pójście samej do kina nie stanowiłoby problemu, natomiast z kimś powiedzmy chłopakiem już zdecydowanie tak bo ze mnie niestety kiepski towarzysz, chłop zanudziłby się przy takim sztywniaku. Nie umiem szczebiotać, śmiać się z byle czego, czyli po prostu chyba tak jak inne dziewczyny. Tylko bym siedziała i chłonęła film... Super.

A co do walki z chorobliwą niesmialoscia to zauważyłam że odkąd tłumaczę sobie w myślach że potrafię, jestem fajna, dam radę, wiem, wszystko pójdzie dobrze, nie ma się czego bać to naprawdę przekłada się to na radzenie sobie z daną "rzeczą" np bardzo dobrze radzę sobie za kierownicą albo idę do banku czy dentysty i jestem spokojniejsza, zagadam, zapytam, uśmiechne się, utrzymuję kontakt wzrokowy.

[Acj]

Ja miałem 'ostatnio' (dwa lata temu, ale dla mnie to jak wczoraj) pojść do kina na nocny maraton filmowy z Władcą pierścieni. Skończyło się na to, że kupiłem bilet z ponad tydzień wcześniej i nie poszedłem, bo nie mogłem jakoś samemu się wyciągnąć. Tak ogołem ze wszystkim u mnie jest. Plany, plany i więcej planow. A realizacji brak.
Dobra, bo nie o tym ten temat jest.:P

[Naaat]

A dla mnie pójście samej do kina nie stanowiłoby problemu, natomiast z kimś powiedzmy chłopakiem już zdecydowanie tak bo ze mnie niestety kiepski towarzysz, chłop zanudziłby się przy takim sztywniaku. Nie umiem szczebiotać, śmiać się z byle czego, czyli po prostu chyba tak jak inne dziewczyny. Tylko bym siedziała i chłonęła film... Super.

Mam tak samo, idę oglądać film a nie gadać o głupotach Dlatego też często po prostu lepiej się ogląda filmy w domu i nie mam potrzeby chodzić do kina. A jak już idę to właśnie na takie,w których jest dużo akcji i efektów specjalnych (a na Avengersów to po prostu musiałam, bo już ciężko było unikać spoilerów ). Na filmie psychologicznym pewnie bym się nie mogła skupić.
A co do chodzenia z kimś to właśnie za mną siedziała dziewczyna z chłopakiem i irytująco (jak dla mnie) komentowali i śmiali się ze zwiastunów i reklam przed filmem. I jeszcze do tego w czasie filmu parę razy któreś z nich mi ruszało fotelem - nie wiem, czy specjalnie czy przez przypadek, ale było to bardzo wkurzające.