Czy powiedzieć komuś o fobii?

[rewolucjonista]

Hehe a ja usłyszałem, że to po prostu ucieczka w fobię. Jedni uciekaja w alkoholizm, inny w pracoholizm, a ja w fobię. Tylko że ja sobie fobii nie wybierałem. Ja to nie wiedzę sensu jakiegoś dyskutowania o FS z kimś kto nie ma pojęcia o co chodzi. Hahahaha a najlepsze jak debiutowałem u psychiatry to wjechałem z gotową diagnozą lepiej chyba znałem się na temacie (Schorzeniach, leczeniu itd.) niż lekarka. Pewnie pomyślała ze ja to jestem fobik z powołania taki który się delektuje swoimi schorzeniami

[Kokonik]

Ja powiedzialem niestety teraz tego zaluje!

[rewolucjonista]

Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem tylko zacząć coś robić, żeby wyjść z tego przekleństwa

[Gość]

nie mówić, po co dziady mają wiedzieć

[Elorien]

Kokonik, zmienili Twój stosunek do Ciebie??

[ostnica]

Fajny filmik - akcja namawiająca do przerwania zmowy milczenia na temat chorób psychicznych / emocjonalnych:
http://www.youtube.com/watch?v=m3MT59zc6...r_embedded

[FearAddicted]

Powiedziałem o tym tylko matce (zrozumiała i wspiera mnie) i "najlepszemu kumplowi". Jego reakcja standardowa: "Przestań sobie wmawiać te głupoty i weź się za siebie!" Od tego czasu nikomu o tym nie mówię, nie ma szans by zdrowy człowiek to zrozumiał!

[Elorien]

Jak już wcześniej wspomniałam, powiedziałam swojej mamie, tylko że ona raz wspiera innym razem mówi mi, że to mój wymysł, bo mi się nadzwyczajnie nudzi...a jak wspiera, to mówi bym jakoś z tym walczyła. Wtedy wspominam o psychiatrze/psychologu, a ona mi wtedy odpowiada, że wariatki z siebie robić nie będę

Ręce opadają, że ludzie żyją stereotypami z młodzieńczych lat...i są przekonani, że jak raz się pójdzie do psychiatry, to jest się już 'wariatem' do końca życia...najlepiej skazanym na szpital O.o
oczywiście, gdybym nie była w tym momencie zależna finansowo, to bym to pieprzyła, no ale niestety chwilowo nie mogę.

[rewolucjonista]

Ja też zawsze myślałem, że problemy natury psychicznej to mają ludzie z żółtymi papierami. A odkąd sam mam takie to uważam, że zwariowac mogą tylko wielkie osobowości, wrażliwi ludzie hehehehe

[Michał]

Trzeba się jakoś pocieszać.

[Luna]

A odkąd sam mam takie to uważam, że zwariowac mogą tylko wielkie osobowości, wrażliwi ludzie hehehehe

Wiadomo, że nie tylko tacy wariują : P Ale coś w tym jest, bardzo wielu artystów, malarzy, pisarzy, miało kłopoty z psychiką.

[bedzielepiej]

Ja nigdy nikomu z rodziny nie powiem o fobii, nie nie nie!

[Pietrek]

Co do mówienia komukolwiek o swoich fobiach, kompleksach to ja zwierzyłem się kilku osobom i stwierdziłem, że nie ma sensu. Ludzie "normalni" tego nie zrozumieją nigdy. Ktoś kto nie ma fobii społecznej (w obojętnie jakiej postaci i w związku z czym związanej) nie zrozumie jak trudne mogą być do wykonania rzeczy, które oni robią odruchowo, nie zastanawiając się nad tym. Sam jakbym był zdrowy nie wiem czy potrafiłbym to pojąć.

[Matias]

Ja tam fobią się nie chwalę Choć niby rodzina wie, piszę niby bo na przykład po tym co widzę to moja mama kompletnie nie rozumie o co chodzi. I takie są fakty fobii społecznej nie zrozumie osoba która jej po prostu nie doświadczyła.

[atf]

Zwierzyłem swojej dziewczynie ! Spotkałem się z nią nie dawno po raz pierwszy (wcześniej rozmawialiśmy długo przez skype) i postanowiłem jej o tym powiedzieć od razu na pierwszym spotkaniu. Zrozumiała mnie i powiedziała, że będzie mnie w tym wspierać i pomoże mi z tego wyjść. Najlepsze jest to, że jak jestem z nią to fobia w większości znika - cudowne uczucie Tak więc ludzie, szukajcie swojej drugiej połówki, zobaczycie, że będzie wam łatwiej !

[Zezyciemasens]

Głównie to trzeba uważać komu się mówi bo jak powiesz komuś kto i tak nie zrozumie to jest bez sensu , bo odpowie: ''no co ty ku*wa , jakiś wariat jesteś, nie pie*dol''a jak powiesz komuś kto to zrozumie to na pewno będzie lepiej bo może nie będzie od Ciebie wymagał rzeczy w których czuł/czuła byś się nie komfortowo.

[vul.zer.]

To jest chyba i tak komfort, móc to rozważać, mówić, czy nie. Bo to znaczy, że ma się kolegów, znajomych, przyjaciół, którym by można opowiedzieć. Gorzej jeśli nie ma komu opowiedzieć o sobie, a najbliżsi... wiedzą oczywiście, bo ślepi i głusi musieli by być, może nazwy tylko nie znają, ale przywykli za tyle lat, że tak już jest...

[Pietrek]

Ja już powiedziałem kiloro osobom. Różnie to przyjęły. Trzeba wyczuć komu, można, kto zrozumie a kto nie. Mówiłem kiedyś bratu o tym, wysłuchał, coś zrozumiał, nie śmiał się bo widzi jaki się stałem. Jadę niedługo do niego za granicę mieszkać będę z nim i szwagierką zamierzam im powiedzieć wszystko od A do Z. Chcę żeby wiedzieli, żeby nie mieli do mnie pretensji o pewne moje dziwne zachowania. Ukrywanie tego przed najbliższymi jest najtrudniejsze. Pozatym jak się powie co i jak to osoby mądre pomogą ci np. unikać sytuacji, których nie lubisz a nawet rozmowa z nimi i wspólne przełamywanie słabości może być dobrą terapią. Dobrze jak ma się kogoś kto pomoże ci w tym, najgorzej dławić to w sobie i męczyć się samemu.
Obcym, niekoniecznie bo raczej nie zrozumia. Rodzina wydaje mi się, że prędzej zrozumie.

[coolstorybro]

rodzina w ogole nie rozumie, wmawiam sobie, jestem lekomanem, nie chce pracować itd powtarzanie jednego i tego samego. ale przynajmniej mama za mną stoi i jezdze z nia do lekarza.

[Gość]

niestety moja matka zaczęła kapować, że coś ze mną nie tak, tyle, że w złą stronę idzie. powiedzieć jak jest czy nie? jak dotrzeć do takiego człowieka, ona mnie nie zrozumie, tylko na mnie nakrzyczy, że wymyślam, że kłamię, że jestem nienormalna <tutaj się nie myli> ojciec w ogóle odpada. tyle, że jeżeli pozwolę, żeby to dalej szło w złą stronę, bo ona już robi dramaty, że kłamię, że wagaruję <dzisiaj pierwszy raz, więc i tak nie jest źle>, nie będę mieć już w ogóle życia. niech to szlag! w zasadzie chyba żadne wyjście nie jest dobre. jak jej powiem to będzie robić dramaty, ale w sposób bardzo egocentryczny- bo to jej pech, nieszczęście, to nie mój problem, ale ja jestem dla niej problemem. najlepiej, żebym siedziała cicho i udawała, że wszystko w porządku- specjalnie dla niej, żeby się nie "martwiła, że ma problem, dziecko wariata". do tej pory luz- mogę siedzieć cicho, tyle, że dzisiaj się wydało moje małe, albo i niemałe, kłamstwo. dla niej to nie ja będę poszkodowana, ale ona, a ja będę tą złą. wiecie o co chodzi. teraz to pewnie ze mnie zrobi potwora. i będzie ubolewać nad sobą, jakie ma z mojej winy kłopoty. dziękuję bardzo, mamuniu- gdybyś wiedziała, że moja samoocena to wynik twoich humorków. mam wrażenie, że z jednej strony ulżyło jej- teraz ma konkretny, realny powód, żeby mnie zacząć bardziej nie lubić <nienawidzić to chyba zbyt duże słowo, w końcu matka>. nie zapytam, który wariant lepszy, bo obydwa kijowe, więc zapytam inaczej- który gorszy?

[uno88]

Z mojego doświadczenia mówienie nie ma sensu. Człowiek prosty, nieobyty w psychologii i twierdzący ,że uzależnienie to słabość charakteru ,nigdy nie zrozumie fobii ,czy depresji. Chyba ,że sam czegoś doświadczy. Ludzie to skąpcy poznawczy. "Skoro coś mnie nie dotyczy to jestem zwolniony z myślenia o tym." Dlatego tak wiele osób dokonuje prób samobójczych ,by otoczenie wreszcie przestało ich bagatelizować.

[masterblaster]

Skoro już się dzieje jakaś awantura to może warto spróbować nakierować ją na właściwe tory. Może to wiele nie pomoże od razu ale jak się cokolwiek wyjaśni to chyba wszystkim nieco ulży. Optymalnie było by chyba zabrać mamę do psychologa i niech on jej tłumaczy.

[BlankAvatar]

no moze byc ciezka sprawa.
mysle, ze rozmowa rodziny z psychologiem/psychiatra moze pomoc, ale to musi byc ktos, kto robi wrazenie fachowca, autorytetu. w innym razie jednostki szczegolnie oporne, ktore nie wierza w psychologie, moga nie posluchac.

przydalby sie ktos, kto potrafi wylac kubel zimnej wody na glowe.

[Gość]

niepotrzebnie się rozpisałam. pomoc takowa proponowałam, do niektórych nie dociera, że psycholog może pomóc, tutaj tez nie dotarło. nie powiem o fobii, tak będzie lepiej.

[Aniela M.]

Lepiej nie mówić
Ja powiedziałam swojej koleżance o moim problemie ale w rozmowie nie padło słowo fobia społeczna.
Najpierw pocieszała mnie, odnosiła się do mnie ze zrozumieniem, a potem nagle zerwała kontakt. Teraz udaje , że mnie nie widzi gdy mijam ją na korytarzu i unika mnie.
Trudno mi w to uwierzyć bo to nie była osoba , po której spodziewałabym się takiej reakcji.