Lęk przed śmiercią

[Ash]

"ostatni prezent od życia"-tak gdzieś czytałam, że w momencie śmierci, gdy rozpadają się niektóre tkanki, uwalniają się endorfiny i być może stąd takie odczucia jak doświadczenie śmierci klinicznej, niewiadomo czy ma to jakieś uzasadnienie biologiczne. Ale to dobrze, że tak jest

Zostać zabitą też się oczywiście boję, nie chcę czuć lęku a wtedy .

Ps. Ananasie ale z Ciebie nocna sowa

[ananas filozoficzny]

Jakoś nie wierzę w te endorfiny.

Nie sowa tylko puchacz jestem.

[Ash]

Mnóstwo jest o tym artykułów, możesz poszukać w necie, nie za bardzo wiem czemu nie wierzyć, jedyne co jest w tym dziwne, to może to, że nie widać w tym celu ale czy wszystko ma cel w przyrodzie? sądze, że nie.

Nie sowa tylko puchacz jestem.

Ty wiesz lepiej zdjęcia w końcu nie widziałam

[ananas filozoficzny]

Mam zdjęcie w awku! A no tak to moja dzienna postać, a dopiero w nocy zamieniam się w puchacza.

[nika32]

ja jedynie boję się zbyt wczesnej śmierci, w młodym wieku i boję się nagłej śmierci kiedy nie zdążę się wyspowiadać księdzu, wolałabym wcześniej wiedzieć że umieram

[adiX]

Po co się bać śmierci jak to jest nieunikniony proces? Im prędzej się z tym pogodzisz tym lepiej dla Ciebie. Musi być równowaga w tym Wszechświecie.

[Nef]

Na tej samej zasadzie "po co bać się ludzi skoro i tak nie unikniemy spotykania ich".
Niestety ego człowieka ma to do siebie, że nie jest w stanie wyobrazić sobie tego iż w pewnym momencie przestanie istnieć. Nie mówiąc już o podstawowym instynkcie przetrwania. Ludzie zawsze będą bać się śmierci i szukać sposobu na jej przezwyciężenie. I w sumie dobrze. Może naukowcy wkrótce coś odkryją i przedłużą nam średnią życia o te np. 20lat. Nie-fobicy by się ucieszyli. My niekoniecznie.

[haraczu]

boję się zbyt wczesnej śmierci

Ja odwrotnie. Boję się starczej demencji, zniedołężnienia. Przy moim obecnym poziomie deprechy coraz częściej myślę, żeby śmierci pomóc za parę lat.

Nie-fobicy by się ucieszyli. My niekoniecznie

Otóż to : /

[vesanya]

Ja odwrotnie. Boję się starczej demencji, zniedołężnienia.

Mam podobnie, bo nie wyobrażam sobie, żebym latami była ciężarem dla swoich najbliższych. Trudno by mi było się pogodzić z taką słabością, brakiem samodzielności. Miałabym obawy, że opiekujący się mną ludzie (o ile w ogóle by tacy byli) robią to z obowiązku, a w głębi tylko czekają, aż zdechnę.

[rudinxz]

mam podobnie.. Zastanawiam się co dzieje się później, i nie rozumiem, jak można tak po prostu zniknąć, pach, i nagle Cię nie ma, a wszystko toczy się dalej. Przeraża mnie fakt, że człowiek jest taką malutką istotką, która przemija, znika, i nikt już więcej o niej nie pamięta .. ;x

[Amcio]

smierc to najlepsza rzecz jaka moze spotkac czlowieka, czego sie tu bac?

[trash]

Zdychania

[stap!inesekend]

@ves
Ja się boję chyba bardziej tego, że rodzina nie pozwoliłaby mi na eutanazję... Ale możliwe lata cierpienia już są spoko. Ta, "bo religia".

[Pan Foka]

>coś ci nie pasuje
>bo religia
>można w spokoju zasnąć

[masterblaster]

Zastanawiam się co dzieje się później, i nie rozumiem, jak można tak po prostu zniknąć, pach, i nagle Cię nie ma, a wszystko toczy się dalej. Przeraża mnie fakt, że człowiek jest taką malutką istotką, która przemija, znika, i nikt już więcej o niej nie pamięta .. ;x

Jeśli było możliwe 'przedtem' - zanim człowiek się urodził, to pewnie jest równie możliwe i 'potem'. Pojawiamy się i jednocześnie 'rodzi się' cały świat jaki znamy, potem znikamy razem z tym całym wyobrażeniem o świecie..

[Lonely Boy]

Śmierć to chyba coś pozytywnego.
Życie można porównać do wielkiej pożyczki od śmierci,każda noc to spłacenie odsetek które narosły tego dnia,a śmierć to oddanie całego długu.

[qaz21122]

Raczej wielka pożyczka od smutnych panów którą wiesz że nie dasz rady spłacić. Wiec masz do wyboru żyć w strachu czekając aż po ciebie przyjdą albo wydawać ją  codziennie na to na co masz ochotę

[consciousness]

Nie boję się śmierci, boję się życia.

[Phobos]

Lęku przed śmiercią nie mam, wręcz bardzo ciekaw jestem co się dzieję ze świadomością po zgonie... ale co się odwlecze to nie uciecze

Boryna umarł na polu, ja wolałbym we własnym warsztacie, a już najlepiej podczas seksów ale jak się przewrócę na ulicy to też się nic nie stanie...

[Strachliwy]

Kiedyś przerażało mnie wyobrażenie pustki po śmierci. Jestem ateistą i nie mogłem ogarnąć jak można tak po prostu zgasnąć i nie odczuwać żadnych bodźców. To mnie skutecznie hamowało przed podjęciem samobójstwa. Teraz mam na to wywalone. Śmierci się nie boję, tylko bólu podczas umierania. Większość ludzi na świecie nie umiera w spokoju ze starości, tylko z różnych niezbyt przyjemnych przyczyn. Wolałbym sobie tego oszczędzić, dlatego myślę jak tu zorganizować sobie bezbolesne zejście z tego świata na wypadek np. zachorowania na raka.

[TotalnaPadaka]

....................

[melancolie]

Każdy człowiek boi się śmierci. Nikt nie wie co będzie po niej albo raczej, czego nie będzie. Sama nie wierzę, że coś będzie, chociaż zawsze jest jakiś mały procent, że może jednak...ale raczej nie. Zazdroszczę osobą, które mają wiarę w życie poza grobowe, myślę, że taka wiara jest bardzo pocieszająca, że coś tam na nas czeka, nie ważne w jakiej postaci. Bo jednak człowiek zawsze się boi tego czego nie wie, nie zna, a jakieś tam życie po byłoby fajną alternatywą dla tego na Ziemi i już nie jest taką straszną myślą.
Staram się osobiście nie myśleć o śmierci bo robi mi się nie dobrze jak zaczynam, zwłaszcza często przed snem mam takie myśli...ale zdaje sobie też sprawę, że jest to coś naturalnego i śmierć jest jakby sensem same życia, bez jakiegokolwiek końca nikt by nie doceniał tego czym jest życie i co się może zrobić dzięki niemu. W skrócie to, każdy kiedyś umrze i lepiej sobie czasem o tym przypomnieć, kiedy np. wiesz, że coś chciałbyś zrobić i o tym marzysz ale się boisz...no właśnie, nie mamy tak dużo czasu, nawet w sumie nie wiemy ile mamy. Więc lepiej zrobić to teraz niż stracić szanse na wieki

[MamMokrePranie]

Nie boję się śmierci. Boję się tego, że przeżyję rozczarowanie.

[Wrzos]

Przez długi czas okropnie bałam się śmierci. Ostatnio trochę mi przeszło. Nie wiem na jak długo, ale przynajmniej teraz ten lęk mnie tak nie obezwładnia. Moja "terapią" było odwiedzanie cmentarzy. Tam patrzyłam na to z innej perspektywy i czułam się spokojniejsza.