|
21 Maj 2007, Pon 13:09, PID: 85
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 20 Mar 2020, Pią 8:26 przez Żółwik.
Powód edycji: interpunkcja w tytule
)
w domu sie nie przelewa, pieniądze wciąż są na coś potrzebne. a ja boję się iść do pracy. nie mogę się przełamać. wiem że najgodszy jest pierwszy krok...ale nie mogę.
21 Maj 2007, Pon 21:54, PID: 89
Ja też sie boję iść do pracy i nawet jej nie szukam
21 Maj 2007, Pon 23:18, PID: 92
Ja mam tak samo z właściwie każdym wyjściem z domu z wyjątkiem uczelni i czasami kościoła, choć ostatnio tylko uczelnia. Przyzwyczaiłem się, że wychodzę z domu kiedy jest to mi niezbędnie potrzebne dlatego odczuwam lekki niepokój kiedy wychodzę niezgodnie z planem. Tak samo mam z pracą, raz byłem na rozmowie w sprawie pracy, ale nie wyszło , to było jedno z najbardziej stresujących przeżyć w moim życiu.
23 Maj 2007, Śro 12:46, PID: 102
ja też się boję pracy a właściwie to stażu .... nie wiem co to będzie
 .... chyba w ogóle nie podejmę .... mam straszne lęki i muszę brać Oxazepam.
08 Cze 2007, Pią 21:20, PID: 255
tez sie boje. strasznie. nawet nie samej pracy, ale ludzi tam. wiadomo, ze cos tam trzeba by bylo porozmawiac, a ja nie umiem, wtedy bede znow na uboczu, bez nikogo, bedzie nasmiewanie sie... odrazu odechciewa sie czegokolwiek.
09 Cze 2007, Sob 0:37, PID: 257
Trochę Wam zazdroszczę, mi zamiast lęku włącza się agresor. Nie wiem co gorsze, potrafię opiepszyć kogoś tylko za to że za blisko mnie stanął. A potem jest mi głupio
09 Cze 2007, Sob 15:11, PID: 263
Może jakieś tabletki ziołowe na uspokojenie emocji pomogą Wam w pierwszych dniach, potem będzie już z górki
 Na razie nic mądrzejszego nie przyszło mi do głowy 
09 Cze 2007, Sob 17:30, PID: 271
Są takie tabletki chyba Validol, za łagodne przynajmniej dla mnie.
09 Cze 2007, Sob 18:18, PID: 272
Tak Validol jest słaby ale wystarczy w aptece powiedzieć, żeby jakieś mocniejsze tabletki ziołowe uspakajające to na pewno coś znajdzie
02 Lip 2007, Pon 7:33, PID: 542
Ja też się boję iść do pracy. Studia skończyłam we wrześniu 2006. Co prawda to licencjat ale boję się iść na staż. Mam już niewiele czasu bo jeśli do września 2007 nie podejmę to mi przepadnie
. Mam jakieś obawy,że sobie nie poradzę,nie dam rady,że nie będę się mogła dogadać z pracującymi tam ludźmi itd itp.
15 Lip 2007, Nie 12:18, PID: 682
Skąd ja to znam. Siedem miesięcy temu wyprowadziłam się z domu rodziców i mieszkam teraz z moim facetem. Czułam się bezpieczniej, gdy chodziłam do szkoły. Gdy przyszła matura, doszło do mnie, że nadszedł koniec sielanki i trzeba zacząć żyć jak dorosły człowiek. Egzaminy były ogromnym stresem, a gdy już było po wszystkim ogarnęło mnie uczucie pustki i lęk przed tym, co będzie dalej. Znajomi, którym kasa nie była aż tak potrzebna jak mnie, zaczęli pracować w supermarketach, bo tam poszukują najwięcej pracowników. Ja nie wyobrażałam sobie siebie w tej roli. Zbyt duża przestrzeń, zbyt wielu ludzi itd. To mnie przerażało. Odetchnęłam z ulgą, gdy zaczęłam pracę w sklepiku z używaną odzieżą. I tak miewałam lęki, gdy musiałam tam iść, ale zmuszałam się - traktowałam to jako terapię.
Straciłam tę pracę... Od razu pomyślałam sobie, że muszę wracać do rodziców. Pragnęłam choć na chwilę przestać czuć sie winna z tego powodu, że żyje, zaszyć się przed całym światem przed telewizorem, bądź internetem i nie myślec o dorosłym życiu. Jednak przerażał mnie powrót tam, gdyż niezbyt fajnie się w rodzinie dzieje. *********** Teraz planuję wyjazd z kraju. Mój chłopak chce jechać dlatego, iż nie wyobraza sobie życia w Polsce, a ja postanowiłam, ze to będzie dla mnie najlepsza terapia. Będę zmuszona wziąć sprawy w swoje rece i nie bedzie dokąd uciekać...
16 Lip 2007, Pon 6:43, PID: 687
Lilith a tak spytam co bierzesz ?? Zdradzisz mi czy to tajemnica
 ??DenSistaRunansDans .... może to by była dobra terapia ten wyjazd. Spróbuj co Ci szkodzi? Jak nie dasz rady to zrezygnujesz.... Zawsze też można podjąć dalszą naukę ... skoro w klasie czułaś się bezpiecznie. Można przecież pójść do jakiejś szkoły policealnej,pomaturalnej czy na studia.
16 Lip 2007, Pon 8:28, PID: 699
Brałam, Kochana, brałam, już jestem bez wspomagaczy. Brałam fluoksetynę. Teraz chodzę na terapię i jest całkiem lepiej. Brałam fluo przez 5 miesięcy
16 Lip 2007, Pon 11:36, PID: 701
To dobrze,że już nie bierzesz
 .ja biorę niestety psychotropy .... już 1,5 roku i nie wiem ile jeszcze będę brać moja lekarka mówiła coś o 2 latach,ale ostatnio coś tam gadała,że to może trwać dłużej....
17 Lip 2007, Wto 10:59, PID: 719
Hmm .... moje leczenie jest dość burzliwe .... czego to ja już nie brałam
... dość dużo przeszłam ....Tak właściwie to początkowo leczyłam się na depresję ... brałam Sulpiryd i na uspokojenie Chlorprothixen. Jednak potem zaczęto mnie leczyć na zaburzenie typu F21 już w innym wątku o tym pisałam .... dostałam Efectin ER75. Ten lek źle na mnie wpływał, fatalnie się po nim czułam ... miałam jeszcze większe lęki i co gorsza urojenia .... Dostałam więc Zalastę. Następnie brałam Rispolept i Tisercin. Potem znów wróciłam do Zalasty właściwie to Olzapin,ale to to samo . Potem znów ten Olzapin i dodatkowo znów Rispolept. Potem lekarka zostawiła mnie na samym Rispolepcie,ale nie mogłam spać w nocy i sie budziłam,więc powróciła do Olzapinu i Rispoleptu.W końcu wymyśliła inny lek, po którym się tak nie tyje ... bo przez ten Olzapin to strasznie przytyłam ale niech moja waga pozostanie tajemnicą .... teraz biorę Ketrel i tylko to. Dobrze się czuję po nim i to chyba w końcu właściwy lek na moje dolegliwości . Tak więc tak wygląda moje leczenie .... sporo tego...
17 Lip 2007, Wto 12:59, PID: 728
Insomnia, kurcze, spory masz dorobek... Ale to dobrze, że w końcu trafiłaś na dobry lek
19 Lip 2007, Czw 2:24, PID: 758
ja napisał(a):w domu sie nie przelewa, pieniądze wciąż są na coś potrzebne. a ja boję się iść do pracy. nie mogę się przełamać. wiem że najgodszy jest pierwszy krok...ale nie mogę. Nie bój się Będzie dobrze. Różnie można trafić, ale warto spróbować.Ja dzięki swojej pierwszej pracy byłam bardzo szczęśliwa. Miałam dobrych współpracowników. Kierownicy mnie doceniali i czułam się tam dobrze nawet w towarzystwie (mimo, że z nikim prawie nie rozmawiałam, to było ok). Byłam zajęta swoją pracą. Szybko się wszystkiego nauczyłam i wiedziałam, że robię wszystko dobrze. Nie przejmowałam się, że pracuję w grupie, bo nikt mi nie miał nic do zarzucenia. Robiłam swoje i byłam zadowolona. Ta praca mi bardzo pomogła w depresji i nie tylko. Dlatego zaryzykuj, bo możesz wiele zyskać Niestety moja druga praca (pracuję tam 2 miesiące) okazała się piekłem. Ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło Dobili mnie totalnie... Ale za to od miesiąca siedzę na zwolnieniu (na depresję) ... i zwolnienie kończy mi się dopiero za 3 tygodnie. Więc pieniądze same się zarabiają. Wcale nie chciałam by tak wyszło, bo wiem, że odpowiednia praca może nam bardzo pomóc, ale niestety źle trafiłam. Ale nie ma co się przejmować, bo zawsze można się zwolnić lub iść do lekarza. Zawsze jest jakieś wyjście, więc nie przejmuj się i nie bój się iść do pracy. Mam nadzieję, że podejmiesz to wyzwanie, które mile Cię zaskoczy mam nadzieję Powodzenia
19 Lip 2007, Czw 9:35, PID: 761
Strusiu dorobek spory
Lilith zaczęłam się tymi zagadnieniami sporo interesować .... teraz znam leki nie tylko z teorii,ale również z praktyki.... i mogę sobie podyskutować z moim psychiatrą
19 Lip 2007, Czw 22:45, PID: 778
To tak jak ja, siostra studiuje psychologię, chodzę do psychiatry i na terapię... Jak nic na studia
22 Lip 2007, Nie 21:03, PID: 883
Może spróbuj otworzyć coś swojego, będzie Ci łatwiej. Albo poszukaj czegoś gdzie nie musisz mieć bezpośredniego kontaktu z ludźmi
24 Lip 2007, Wto 9:44, PID: 892
moja historia z pracą nie jest długa...
Będąc na studiach usilnie poszukiwałam jakiegoś zajęcia, ale tak to robiłam, że kończąc studia nie miałam co wpisać do swojego CV i teraz wiem, że to był po prostu strach, strach przed nową sytuacją, a przede wszystkim strach przed kontaktami z obcymi ludźmi.No, ale studia się skończyły, czas na dorosłe życie na własne konto i ze swojego konta Słuchajcie, w zeszłym roku działy się cuda w moim życiu, naprawdę ja to tak nazywam. Bo ja, osoba nieśmiała, zawsze stojąca gdzieś na uboczu, nawet niezbyt usilnie poszukująca pracy, otrzymałam pracę można nawet powiedzieć, że dwie-które i tak szły na konto jednego etatu. Wchodząc do budynku, w którym miała się odbyć rozmowa, ujrzałam kolejeczkę oczekujących, około 10 osób. Ja byłam ostatnia. Po rozmowach z poprzedniczkami załamywałam się coraz bardziej, takie doświadczone, każda pewnie dokoloryzowała swoje opowiadanie o sobie, żeby pokazać, że młoda, nowa niewiele znaczy... Wychodząc z rozmowy, byłam na siebie zła (ja tak zawsze mam: trzeba było to powiedzieć zamiast tego; po co ja to powiedziałam itp.), na wszelkie możliwie sposoby analizowałam swoje wystąpienie no i odnajdywałam tam mnóstwo niedociągnięć... Ale jakież było moje zdziwienie, kiedy to do mnie zadzwoniono i kazano przyjść dnia nastepnego ze wszystkimi dokumentami!!! Co lepsze, drugą posadę otrzymałam z marszu (dowiedziałam się o wolnym miejscu przez zupełny przypadek, wchodząc nie do tych drzwi, do których planowałam. Nawiązała się sympatyczna rozmowa z bardzo sympatyczną panią, która zdradziła mi w sekrecie, że gdzieś tam jest to wolne miejsce),czym prędzej udałam się na miejsce, w którym czekano na pracownika, weszłam do gabinetu dyrektora- a wyszłam już jako pracownik owej placówki. NO i rozpoczęłam pracę. Ja, która zawsze bałam się kontaktów ludźmi, byłam straszną dzikuską, musiałam zmierzyć się z nowym wyzwaniem. W mojej pracy niemożliwością jest odizolować się od ludzi, mam do czynienie nie tylko z osobami dorosłymi, ale przede wszystkim z dziećmi. I wcale ze mną nie jest tak źle Przeszłam wielką przemianę, muszę dawać z siebie jak najwięcej, codziennie być pogodną, nie ma czasu na myślenie o nieśmiałości ani o strachu. Lubię swoją pracę, to tak na koniec Bo dzięki niej wiele się w moim życiu zmieniło, dzieki niej w pewnej mierze pozbyłam się mojej chorobliwej nieśmiałości (co nie znaczy, że nieśmiała nie jestem...).to na razie tyle, przepraszam za chaotyczność mojej wypowiedzi. |
|
|
PhS
