Nie mogę się przemóc aby iść do psychiatry

[Użytkownik 103954]

Też nie mogę się przemóc i chyba nigdy tego nie zrobię. Mniej mnie przeraża perspektywa bycia bezdomnym niż wizyta u specjalisty :<.

[Żółwik]

Aha. zapomniałem dodać. Nie idź na NFZ.. Bo taki lekarz ma cię gdzieś...

Oj, to nie tak. Więcej zależy od osoby lekarza niż od odpłatności. Ja więcej empatii i czasu dostawałem od lekarzy w publicznym systemie zdrowia.
Niektórzy prywatni to 5 minut i stówka do koszyczka.
Doświadczenia mogą być różne.

[niki111]

No dokładnie różnie z tym, ja pamiętam psychiatrę, prywatnie, koszt 180 zł i średnio mi podpasował, był gburowaty i czułam jakby chciał jak najszybciej "odbębnić" wizytę  Czułam ogromny wstyd jak mówiłam mu o swoich problemach xd stracona kasa, następny duuużo lepszy nfz, super sympatyczny facet, sam jego sposób mówienia mnie uspokajał

[U5iebie]

ja też mam głównie dobre doświadczenia z lekarzami na nfz

[kartofel]

@jatakniesmialogram ponizej moje doświadczenia z psychiatrami. Pierwszy w ramach NFZ, drugi prywatnie.

Moja pierwsza w życiu wizyta u psychiatry:
Tutaj musiałabym zrobić długi wstęp na temat tego, co do niej doprowadziło, ale powiem tyle, że byłam w tak złym stanie, że tylko przypadek sprawił, że nie dokonałam brzydkiej rzeczy na literę s. Trafiłam do szpitala (awaria serca), gdzie z nieznanego mi do dzisiaj powodu opowiedziałam swoją historię lekarce na nocnym dyżurze. Ona poruszyła jakieś sznurki i znalazła mi bardzo bliski  termin do psychiatry na NFZ w moim mieście. Potwierdzić wizytę i tak musiała moja mama.
Najbardziej bałam się tego, że lekarka zignoruje moje problemy, powie, że zawracam jej głowę i marnuję czas, który mogłaby poświęcić poważnie chorej osobie. Nie miałam też odwagi powiedzieć jej, jaka dokładnie sytuacja sprawiła, że po latach cierpienia w końcu pękłam. Długo planowałam, co jej powiem, a kiedy w końcu trafiłam do gabinetu, to po prostu zaczęłam płakać i nie mogłam się uspokoić.
Siedziałam tam ponad godzinę (z czego część czasu zmarnowałam na płacz i hiperwentylację), powiedziałam też o swoich obawach, że tak naprawdę nic mi nie jest i to tylko forma obrony przed pójściem do pracy/wyłudzenia jakichś świadczeń (tak mi wmawiał mój ówczesny chłopak, z którym zerwałam krótko przed wizytą). Ona jednak potraktowała mnie zupełnie poważnie i nawet dała do siebie numer - w razie gdyby stan tak się pogorszył, że potrzebowałabym hospitalizacji. Sugerowała też odbycie terapii na oddziale otwartym. Skierowała mnie na terapię w ramach NFZ.
Cała wizyta była więc baaardzo emocjonalna (na szczęście w gabinetach są chusteczki higieniczne), ja nie powiedziałam połowy rzeczy, które chciałam. Bardzo podniósł mnie na duchu sam fakt, że nie zostałam zignorowana. Że to "tylko" choroba i że mogę inaczej żyć - tak naprawdę pomocy psychiatry potrzebowałam gdzieś od 10 roku życia, ale przez kolejna dekadę męczyłam się z nieleczoną depresją, fobią społeczną i napadami lęku panicznego. Nie znałam innego życia.

Leki i psychoterapia pokazały mi nową jakość życia, chociaż nie było różowo. No ale udało mi się zacząć nowe studia (poprzednie rzuciłam i przez kilka miesięcy nie robiłam ze sobą nic - jest to najbardziej wstydliwy czas w moim życiu), potem w wakacje podjąć pierwszą pracę i mocno skupić się na celu życiowym, którym była wyprowadzka z toksycznego domu i zerwanie stosunków z ojcem.

A teraz mam całkiem poważną pracę, dyplom z wyróżnieniem, własne mieszkanie i jestem normalnie funkcjonującym dorosłym człowiekiem.

Jeśli chodzi o kwestie bardziej techniczne - gabinet znajdował się w przychodni. W rejestracji zgłosiła mnie mama, dostałam numerek i czekałam przed gabinetem aż lekarz mnie zawoła. Po wszystkim mama w rejestracji zapisała mnie na kolejną wizytę, na którą przyszłam już sama (jak i na każdą kolejną). Rejestrując się mówiłam nazwisko lekarki, bo wstydziłam się powiedzieć "ja do psychiatry". Po jakimś czasie panie tam mnie rozpoznawały .

Drugi raz do psychiatry trafiłam w marcu tego roku, po tym jak niespodziewanie nagromadzenie ogromnego stresu doprowadziło mnie do bardzo poważnego kryzysu psychicznego. Zwlekałam długo z wizytą ze wstydu i złości - wstydziłam się, co spowodowało, że pękłam i byłam wściekła na siebie, że czuję się tak bardzo źle w momencie życia, który powinien być tak szczęśliwy.
Weszłam na Znany Lekarz i tam zarezerwowałam przez internet wizytę u lekarki (wolałam, żeby to była kobieta), która miała najbliższy wolny termin (czyli za miesiąc). Na miejscu znowu się rozpłakałam, ale nie miałam siły za to przepraszać i się przejmować. Doszłam do wniosku, że psychiatrka na pewno widziała już dziwniejsze rzeczy. Przed wizytą planowałam, co powiedzieć, żeby dać lekarce obraz tego kim jestem i z czym przychodzę, a że to baaardzo długa historia, to musiałam starannie wybrać, które kawałki wspomnieć tak, żeby miało to jakiś sens. Nawet sobie wzięłam notatki, ale w końcu z nich nie skorzystałam.
Oprócz słuchania moich wynurzeń, lekarka zbierala wywiad (pytania dotyczące chorób, obciążenia w rodzinie, dopytywanie o samopoczucie i inne objawy). Potem dostałam kod na receptę, zamówiłam kolejną wizytę i tyle.
Obecnie ogromną ulgą dla mnie jest to, że mogę komuś opowiedzieć jak się naprawdę czuję i jakie dziwaczne myśli czasami miewam. Bo może i nie jestem normalna, ale na pewno nie jestem też żadnym szczególnym przypadkiem.

Lubię psychiatrów. Mój ulubiony rodzaj lekarzy (przynajmniej na podstawie opisanych wyżej skromnych doświadczeń).

Dopisuję, bo mi się przypomniało: otóż jest możliwe, że psychiatra skieruje Cię na dalsze badania albo po prostu je zaleci. Moja pierwsza lekarka tego nie zrobiła, bo byłam tuż po wyjściu ze szpitala i miałam komplet badań krwi, biochemii, badania serca i inne takie - ale poprosiła o przyniesienie ich na kolejną wizytę. Obecna lekarka poprosiła mnie o zrobienie badań krwi (dużo różnych parametrów oprócz zwykłej morfologii). Nawet w ulotce leków (a przynajmniej moich leków) jest informacja, że dobrze jest zrobić badania kontrolne w trakcie ich przyjmowania, żeby ocenić jak się miewa wątroba i jak wygląda krzepnięcie krwi).

[Grande]

Tylko ja jako fobiczka społeczna oczywiście nie mogę się powstrzymać i od razu przychodzi mi na myśl taki czarny scenariusz: co jeśli trafię na złego psychiatrę?

Jak byś trafiła na złego psychiatrę, to nawet jakbyś mu precyzyjnie wszystko opowiedziała, to wyciągnie błędne wnioski.

A co się liczy?

Choć dalej jestem głupi, i wpadam w te same pułapki myślowe co wcześniej - jednak cześć z nich znacznie osłabła, a niektóre znikły.

Dla mnie liczy się zaufanie do Boga.
Powierzanie Mu swoich spraw.

Brzmi górnolotnie.
Ale wyjaśnię Tobie o co mi chodzi.
Kilka lat temu byłem w szpitalu - czułem się gorzej niż w piekle - poziom mojego zadręczania się, wyrzutów sumienia, lęków i całej reszty doprowadził - że nie byłem wstanie nic pozytywnego odczuwać, i nie miałem już nadziei - byłem pewny że umieram.

Wtedy dostałem pewną krótką książeczkę.
Nie napisze co tam pisało.

Ale to był mój pierwszy raz - kiedy swoje problemy przekazałem Bogu.
Potem miałem dylematy - przecież tak nie można, przecież sam powinienem się nimi zająć, a przynajmniej jak mi się poprawi - to mam do nich wrócić.

To wszystko musiałem sobie wyjaśniać - skoro ufać - to nie wracać do czegoś, to przyjmować to za pewnik, to nie szukać dziury w całym, itp..
Wyrzuty sumienia dalej mi mówią - masz do tego i tamtego wrócić - ale jak przypominam sobie o ufności - to one ustają.
Ok, moje pokrętne myślenie zatem chce mnie znowu zwieść - myślę do siebie- skoro ufasz, masz się odwdzięczyć za to Bogu - i znowu źle - znowu kombinuje i czuje ciężar - a to nie o to chodzi.

Nie jest mi obecnie lekko, ale mam nadzieje że będzie lżej.
Pocieszające - że przynajmniej nie odczuwam tego piekielnego stanu jak z przed kilku lat - to była totalna masakra… -można by to porównać to codziennego przecinania piłą ciała non stop prócz snu.
Pamiętam jeszcze jak się budzę równo o 6.00 - i nagle przerażenie - to znowu jest… i ta świadomość, że to nigdy nie minie..


Wracając do Ciebie
Miałem kiedyś podobne myśli jak Ty teraz.

Zawsze będziemy winni cokolwiek byśmy nie zrobili, bądź zrobili - na szczęście, nie ma to już znaczenia, kiedy zrozumiesz dlaczego.

[jatakniesmialogram]

Przyjaciele z forum mnie namówili... I dzisiaj jestem mega zadowolony z tej decyzji... Na prawdę leki wyciszą twoją zszarganą głowę i poczujesz się wolna od lęków i złych myśli ;) Jak wybierasz psychiatrę to polecam ci iść do kobiety... Jakoś tak milej jest... Mam już doświadczenie z psychiatrami i wiem że faceci psychiatrzy to gbury..  ;)
Aha. zapomniałem dodać. Nie idź na NFZ.. Bo taki lekarz ma cię gdzieś... :)

Pamiętasz co pisali?
Ehh, boję się tych leków, no ale ja się boję wszystkiego.
Tam gdzie idę jest tylko 3 psychiatrów i chyba wszyscy to faceci. Ja bym wolała iść do kobiety, no ale nie mam za bardzo wyboru.
Muszę iść na NFZ, bo nie stać mnie na prywatne wizyty.

---

Też nie mogę się przemóc i chyba nigdy tego nie zrobię. Mniej mnie przeraża perspektywa bycia bezdomnym niż wizyta u specjalisty :<.

Mnie bardziej przeraża wizja pozostania całkiem samą w przyszłości niż wizyta u psychiatry, ale nawet to mnie nie motywuje na tyle bym po prostu poszła do psychiatry. Zamiast tego unikam myślenia o tym co nieuniknione :/

---

Oj, to nie tak. Więcej zależy od osoby lekarza niż od odpłatności. Ja więcej empatii i czasu dostawałem od lekarzy w publicznym systemie zdrowia.
Niektórzy prywatni to 5 minut i stówka do koszyczka. :D
Doświadczenia mogą być różne.

Ciekawe na jakiego ja trafię na NFZ :/